2023-13 safari Njema

23 september 2023 - Kilimanjaro International Airport, Tanzania

Anastasia had samen met tuinman Anthony en hulp Vivienne onze lunch gekookt. Okra’s en witte bonen met rijst. Lekker. En ze hadden een cadeautje voor ons gekocht: we kregen allebei een mooie gevlochten mand. We hadden nog tijd voor een kopje koffie bij Malouk en Jim, en kregen een rondleiding door hun mooie Slingeland House. Rondom is Jim met de tuinman een moestuin aan het maken. En natuurlijk moet er een jeux des boules baan komen. Al is het importeren van de zware ballen nog wel een ding. Jim serveerde zijn beroemde koffie en poseerde geduldig met Malouk voor de foto. “niet zo klef, dat pak is al zo warm..!” Ware liefde 

Terug in het huis gaf ik de overgebleven dropjes aan Malouk voor Suus, en de kippenbouillonstaafjes met pakken sultana’s om eventuele zieke co-assistenten op te kalefateren. Koen kwam de kratten halen die terug moesten naar de winkel. Alles geregeld. We konden gaan. Onze tassen werden door de 3 hulpen naar de auto gedragen en we werden omarmd. Karibu tena. Natuurlijk. Mwaka kesho (volgend jaar).

In de auto lag een zielig muisje op een lijmboekje. Hij leefde nog, dus Paco heeft ‘m uit z’n leiden verlost. Pole…Hopelijk was dat de enige. Chris liep op de valreep voorbij en kwam gedag zeggen. Vivienne en Anastasia keken verbaasd naar zijn oren. 2 oorbellen aan 1 kant en geen aan de andere kant. “waarom..?” Omdat het leuk is. Ze giechelden. “Dat heb ik vaker” zei Chris met een glimlach, “ze kennen het blijkbaar niet”.

Nog een laatste blik en daar gingen we. Altijd met gemengde gevoelens. Het is fijn om weer naar huis te gaan, maar er is nog zo veel te doen..

Ik slingerde m’n cameratas achterin en staarde een beetje voor me uit. Al snel werd ik weer getriggerd door alle taferelen onderweg en maakte foto’s met m’n telefoon. Op de pont wilde ik met de grote camera nog wat foto’s maken. Ik pakte m’n tas op… helemaal onder de lijm!! De lijmboekjes lagen nog open achterin omdat we niet zeker wisten of er maar 1 muis was (meestal niet natuurlijk). En daar had ik m’n tas bovenop gegooid. Getver. Het trok draden zoals de kaas van de pizza, en die plakten aan m’n arm. Op de boot probeerde ik alles een beetje schoon te maken met make-up doekjes. Tevergeefs. Ik plakte ze er maar op om te voorkomen dat de tas overal aan bleef plakken. Paco lag in een deuk. Straks in Ryans Bay maar inpakken in een aparte tas. En thuis met wasbenzine aan de slag.

De film ging nu in z’n achteruit. Nadat we de koffers hadden afgegeven reden we naar het huis van Erik en Jiska om de auto te parkeren. We wandelden bergaf terug naar het hotel en liepen langs een lokale voetbalwedstrijd van gemengde teams. Hoezo ouderwets hier!? En het gejoel voor een voetbalwedstrijd blijkt universeel.
Aan een paar brommertaxi’s vroegen we waar we van die parapluutjes voor op de brommer konden kopen. Ze wilden ons er wel heen rijden. Voor geen goud! “We wandelen liever even” zei ik. Hij legde uit hoe we moesten lopen, een minuutje of 20. Moest lukken. De winkel heette Sahara, dus dat is te onthouden.

Onderweg vroegen we voor de zekerheid nog een paar keer de weg. We gingen de goede kant op. Uiteindelijk kwamen we terecht in een buurt met allerlei auto/brommer/fietsmaterialenwinkels. Nouja winkels… hutjes en wat gebouwtjes. Je kon je banden laten uitlijnen, nieuwe banden kopen et cetera. We waren in ieder geval in de buurt. “Waar is de Sahara” vroeg Paco aan een man die tegen z’n taxi aan stond te leunen. “hapa” zei de man. Hier. Het bleek geen winkel te zijn, maar een buurt! Aha! We keken even goed rond en zagen een zaak met brommermaterialen. Via een soort bruggetje over een open riool liepen we er naartoe. Continu aangesproken met: “ hey, Mzungu” (hey blanke!), en “Hey mama” (hey mevrouw, gelukkig nog geen bibi, dat is oude mevrouw…). Achter de balie zat een moeder met kind. We vroegen of ze een paraplu voor de brommer hadden. Die hadden ze. Haar man ging hem halen. Wel zwaar maar een top cadeau hoop ik! Paco wilde er ook 1 en vroeg hoeveel ze dan waren. De man haalde iets van de prijs af. Helemaal goed. Het woog alleen als dieplood, dus straks even de bagage wegen. We hadden wel van alles achter gelaten maar ook veel lappen stof gekocht, en nu dus een stevige paraplu voor op de brommer.

We wandelden langs een stoffenzaak waar ik nog een paar mooie lapjes op de kop tikte en Paco het straatbeeld filmde, en langs de markt waar ik 2 kleine kinderleesboekjes in Swahili kocht om te oefenen. We moesten smakelijk lachen om de paspoppen die zijn aangepast aan het lokale schoonheidsideaal. Lekkere dikke billen. Dat moest op de foto.

Terug bij het hotel eerst bagage wegen en daarna douchen want we waren 3 uur aan de wandel geweest en het zweet liep over m’n rug. Alsof ik op OK stond. De koffers bleken onder het maximale gewicht dus alles kon gewoon mee.
Tijdens de maaltijd kwam Lucas, de hoteleigenaar en vriend van Erik en Jiska, nog even buurten. Hij had een gast en kon er helaas niet bij komen zitten. Hij vroeg of het allemaal gelukt was met de auto. We deelden onze ervaringen op de weg. “Niet stoer doen, gewoon aan de kant gaan. De dallah-dallah (busje) wint altijd als er wat gebeurt, want alle mensen die er in zitten praten met de bestuurder mee”. Goede tip voor een volgende missie, we nemen ‘m me.
Na een wat onrustige nacht van herkauwen en een laatste ochtendwandeling door de stad aanvaardden we de terugreis. We troffen op het vliegveld een ouder echtpaar dat een half uurtje voor ons uit het hotel was vertrokken. Ze waren op safari geweest en gingen nu naar het dorpje waar ze in hun jonge jaren hadden gewoond en gewerkt. De man was tropenarts. “collega!” zei Paco. Er volgde een geanimeerd gesprek. De tropenarts zei: ”alleen als ze op de operatiekamer overlijden wordt het je aangerekend, daarbuiten is het Gods wil”. Dat klopt nog steeds. De vrouw vertelde een mooi verhaal. “als God het wil geven” was een gevleugelde uitdrukking. “Nou, ik dacht, je kan ook gewoon een beetje moeite doen. Dus ik leerde de hulp een moestuin aanleggen. We hadden mooi plantjes geplaatst in rijen en goed verzorgd. Toen het tijd was om te oogsten was alles weg. De apen hadden alles opgegeven. ‘als God het wil geven’ dacht ik toen…!”

Heerlijk als je je zo nergens druk over hoeft te maken. Scheelt een hoop stress.

Wij hadden nog even stress toen onze parapluutjes, die niet in de koffers pasten, niet als handbagage mee mochten. En we mochten maar 1 stuk ruimbagage per persoon meenemen. “laat het aan de koffer wrappen” zei de lieve dame achter de balie. Goeie tip! Voor een kleine €15,- zaten de pluutjes aan Paco z’n koffer en konden ze mee. Nu maar hopen dat KLM ook akkoord gaat met deze constructie.

De wachttijd op Kilimanjaro Airport brachten we op advies van Jiska door in de Kia lodge. Slechte WiFi maar een heerlijk oord om nog even te ontspannen en languit in het zonnetje (Paco, ik lag in de schaduw) te liggen. Met uitzicht over de eindeloze vlakten die overgaan in Serengeti National Park.

Morgen weer thuis. In de regen.. Pole.

Voor de geinteresseerden gooi ik er dan nog wat foto’s en filmpjes op, want dat lukt niet met deze matige WiFi

Foto’s

12 Reacties

  1. Gaabs:
    23 september 2023
    Goede terugreis Suus, er zit er hier eentje ernstig op jou te wachten 😉

    Fantastisch gedaan!!
  2. Grote zus:
    23 september 2023
    Tot snel en rust de komende dagen lekker uit kus
  3. Natasja:
    23 september 2023
    Heerlijk geschreven! Wat was het weer fijn om weer even in Sengerema te mogen zijn! En wat straal je op de foto's-> dit past jou zo goed! #respect
    Mocht je ooit een ander beroep willen schrijfster kan je ook nog altijd worden! Veilig thuis komen! 😘
  4. Mama:
    23 september 2023
    Goede reis en veilige landing. Tot ziens lief kind
  5. Caroline:
    23 september 2023
    Goede reis naar huis!!
  6. Petra:
    23 september 2023
    Veel respect voor alles wat jullie daar doen. En dan ook nog zo levensecht verwoorden!! :) xx
  7. Monique:
    23 september 2023
    Het was weer een feestje jullie te mogen volgen!!
    Respect voor wat jullie doen. Veilige terug reis !!🍀🛫
  8. Margriet:
    23 september 2023
    Erg mooi om mee te “ beleven” wat jullie meemaken! Heel mooi werk! Goede reis en alvast welkom thuis!
  9. Patty Lemson:
    23 september 2023
    En inmiddels zit je in het vliegtuig op weg naar Schiphol. Hopelijk veel lege stoelen zodat je een beetje kan "liggen" slapen onderweg. Veilige reis!
  10. Jolanda Reuling:
    24 september 2023
    Dank! Voor je mooie schrijven van deze twee weken waarin jullie weer goed ‘werk’ mochten verrichten.
    Nu een voorspoedige terug reis en een fijn weerzien met thuis en werk hier😘xxx
  11. Angela en Wim:
    24 september 2023
    Susan,bedankt voor de mooie verhalen.
    Geweldig wat jullie doen.
  12. Gerard Soethof:
    28 september 2023
    Beste Suzan,
    Dank je wel dat je me deelgenoot hebt gemaakt van de mooie en enerverende ervaringen in de Sengerema 2023 story.
    Een diepe buiging is zeker op z'n plaats.
    Bedankt.

    Gerard