2017-02 Het vertrek nadert
19 september 2017 - Doetinchem, Nederland
Tijd vliegt. In onze werkkamer verzamelen zich steeds meer spullen voor de naderende reis. Handschoenen, verbandmaterialen, schroefjes en pinnen om botten aan elkaar te zetten, bestellijst van Hilde, enzovoort. Van alle kanten worden we geholpen. Patiënten brengen hun oude medicijnen en verbandmiddelen, L&R heeft een vrachtje gips afgeleverd en de zoon van Gabi, Jarek, heeft persoonlijk de pennen uit zijn inmiddels genezen gebroken arm gedoneerd. Allemaal voor Afrika.
Er zitten ook giften bij die me meer persoonlijk raken. “Over” na het overlijden van mijn oom Juul en van een goede kennis van mijn moeder. Die kennis heeft een belangrijke rol gespeeld in een grote donatie van de kerk van Nieuwenhoorn aan Stichting Vrienden van Sengerema Hospital. Ik kende hem nog van vroeger. Zijn vrouw had een zak met medicijnen aan mijn moeder meegegeven.
Mijn tante zei toen ik kwam afscheid van oom Juul kwam nemen dat ze nog medicijnen voor me had. Ze zorgde dat ze via mijn ouders op tijd bij mij waren om mee te nemen. Het overvalt met telkens weer hoe mensen in al hun verdriet blijven meeleven met onze missies. Ontroerend en bijzonder.
Vanavond was de grote inpak-sessie. Heleen was in haar nachtdienstweek speciaal vroeg opgestaan om te komen inpakken. Ook de koffers van Annelieke, die nog aan het werk was. Alle verzamelde spullen werden uitgesorteerd in nu-ooit-nooit en de koffers werden volgestouwd tot 23 kilo. Er is nog één koffer waar nog wat spullen in kunnen, voor 't geval dat we nog last-minute bestellingen uit Sengerema krijgen. Anders vullen we hem af met handschoenen en verbandmiddelen.
Daarna namen we nog even de meer algemene dingen door om in te pakken: wel handdoeken, geen beddengoed; klamboe's zijn er. Nemen we kaas en hagelslag mee of eten we wat de pot schaft? Een flesopener is wel handig. Die is altijd kwijt op de OK en dan moeten we de flesjes frisdrank zien te openen aan elkaars kroonkurk of aan de deurpost. Ik ben daar nooit echt handig in geworden… M’n pondje ingesealde kaas van kaasboer Christian gaat in ieder geval ook mee. Als ’t niet op gaat op brood kan het altijd nog bij de borrel ‘s avonds. En ik moet nog een paar zakjes drop halen voor zuster Marie José. Daar is ze gek op.
Nog maar 3 nachtjes slapen…
Zoals elke keer kijk ik weer uit naar je mooie verhalen en prachtige foto's.
Ik denk dat dit een extra dimensie geeft aan het mooie werk wat je al doet.
Ook namens Arend wensen we je veel voldoening, succes en ook heel veel plezier. Sterkte voor je achterblijvers! Heel veel liefs van ons😍😘
Groetjes van Anita Visscher
Mooi mens, goed hart.
Doe voorzichtig, heel veel plezier en maak er weer iets moois van.