2018-28 De laatste operaties…

Nadat Marie José is vertrokken en de glazen leeg zijn, gaat ieder terug naar zijn/haar kamer. Douchen en inpakken. Ik krijg alle zut van Gillian die ze niet nodig heeft op safari, waaronder alle lappen stof. Mijn koffer weegt als dieplood. 

’ s Morgens zit ik een beetje weemoedig aan het ontbijt. De laatste dag alweer. We gaan in OK kleding naar het ziekenhuis zodat al onze kleding gewassen mee kan. Of niet mee. Want ik had weer een tasje klaar staan met mijn twee rokken en 4 T-shirts. Marie-José wist er wel een goede bestemming voor. 

Met Charissa doen we een atypische beenamputatie bij iemand die heel veel huid heeft verloren aan een ernstige infectie. Nu ze weer een beetje is opgeknapt kijken we wat de beste optie is. We kiezen de vlakken zo dat er maar een minimale wond over blijft. Eind van de middag zit ze er goed bij, opgeknapt van de operatie en met veel minder pijn dan voorheen. Ook zo’n mutilerende operatie kan soms een zegen zijn. 

Datzelfde geldt voor de dames op Eriks OK, die borstkanker in gevorderd stadium hebben. De wonden die ze hebben geven veel pijn en een nare geur waardoor ze uitgestoten worden. Zonder borst kunnen ze weer deelnemen aan het normale leven. En hormoonbehandeling kan hier prima worden gegeven, dus als het weefselonderzoek bekend is kan Marie Jose een verder plan voor ze maken.

Charissa en ik helpen ondertussen een familielid van Shelembi. Hij noemt hem babu, maar het is niet zijn vader of opa. Meer zoals wij “oom” zeggen tegen een goede kennis. Hij heeft al meer dan een jaar een ontstoken voet. Shelembi vertaalt voor ons want de man spreekt Sukuma, een stamtaal. Hij probeert mij woorden te leren en ligt in een deuk als ik hem probeer na te praten. Charissa legt het bot netjes vrij en maakt alles schoon. Shelembi zal zorg dragen voor de wonden. Alleen is clindamycine wel een dingetje. Dat kost hier 1 miljoen shilling voor 4 weken, zo’n €380,-. Dat kan brui niet trekken, want dat is meer dan wat hij in 3 maanden verdient. Maar het is ook wel een beetje veel om te schenken, en de kuur van een week die ik bij me had is intussen al vergeven. We kiezen voor een minder optimale maar beter betaalbare kuur.

De laatste patiënt is onvindbaar en blijkt niet te zijn gekomen. Helaas pindakaas en volgende keer beter. Het was ook geen groot probleem, irritatie van een schroef die ze elders hadden geplaatst en die te lang was. Maar van schroeven en platen hebben ze hier geen verstand, dus hij zal de volgende missie wel weer komen aanwaaien. Ook dat is Afrika. 

In het huis pakken we de laatste spullen in, inclusief Lemon grass. Tip van Jiska. Kun je lekker thee van zetten of door de rijst koken. En het groeit als kool. Paco heeft de koffers al in de auto gestouwd dus die moeten er in Ryans Bay in. Met de sprieten in mijn hand lopen we gezamenlijk naar het OK complex terug om afscheid te nemen. Erik zit nog bij de administratie om de overurenuitbetaling van het personeel te regelen, dat via Simba en Stichting Vrienden van Sengerema Hospital wordt betaald. 

Ik hou me goed en omarm de collega’s. Shelembi wens ik een fijn pensioeneringsfeest in november. Dat hebben we wel een beetje gesponsord, en hij begint alweer te glimmen. Jammer dat we er niet bij kunnen zijn, maar we drinken volgende keer samen een biertje. Hij blijft op contractbasis werken en zal zeker bij onze missies aanhaken. En hij is een trouwe labrador, zoals Paco hem noemde. Bijna was ik mijn mdolli (popje) vergeten, maar Paco had hem meegenomen van de OK. Dat zou wat wezen zeg…!