2018-30 Hapa kazi tu
13 oktober 2018 - Mwanza, Tanzania
Ook deze laatste morgen ben ik vroeg wakker. Ik draai me nog een keer om, maar als Charissa onder de douche sluipt besluit ook ik op te staan. We drinken een kop koffie op het terras. Met uitzicht op het Victoriameer gaan onze gedachten over de afgelopen weken en bespreken Charissa’s plannen voor de toekomst. Geweldig hoe je met zo’n uitzending collega’s op een andere manier leert kennen. Intenser.
Als we Paco het terras op zien lopen gaan we aan het ontbijt. Ik neem een stevig ontbijt met papadums met aardappel-tomatensaus en vers fruit, want het duurt even voor we de volgende maaltijd kunnen nuttigen vandaag. Veel te snel naar mijn zin is het tijd om naar het vliegveld te gaan.
Kapama, onze gids van het eerste jaar, is onze koffers aan het inladen. Het doet me altijd goed hem te zien. Ik vraag hoe het met hem gaat, en met zijn kinderen. Trots verteld hij dat zijn oudste studeert en de tweede op de middelbare school het ook goed doet. Ik geef de grootte van mijn jongens aan en hij is geamuseerd-verbaasd.
Dan is het toch echt tijd om te vertrekken. Als ik Gillian omarm komen de tranen. We hebben zo naar deze missie toegeleefd. En we hebben in een korte tijd zoveel meegemaakt. Het is alsof we gisteren zijn aangekomen maar als we terug denken aan de eerste dag in Mwanza lijkt het maanden geleden. En dan ineens is het klaar. Tijd blijft een ongrijpbaar begrip.
Kapama rijdt met beleid het terrein af. "gordels om" roept hij naar de achterbank. Hjalmar, Charissa en Gillian zwaaien ons uit. De jeugd blijft achter in het hotel voor een volgend avontuur. De oudjes vertrekken naar huis en haard.
In het toestel van Precision Air kijk ik uit 't raam en probeer de laatste beelden in me op te zuigen. Als we boven de bewolking uit stijgen richt ik me op mijn leesboek.
Het Italiano papiertje geeft aan dat ik tot bladzijde 52 ben gekomen op de heenweg. Al sla je me dood heb ik geen idee meer waar het over gaat. Het is een Karin Slaughter, dus het zal over een moord gaan. Ik blader een paar bladzijdes terug en lees een stukje. Geen enkele herkenning. Geheugen gewist.
Daarom ben ik hier zo graag. Terug baar de kern en even niet denken aan al het gedoe in Nederland. De zorg focust zich op wat ik het liefste doe: de dagelijkse praktijk. Mensen helpen, opereren, samen plezier hebben op het werk en in het werk en eer hebben van je werk.
Natuurlijk is er ook hier gedoe. De beperkte middelen, geen packs, het Afrikaanse tempo, patiënten die bang zijn en niet komen opdagen of eerst naar een traditionele arts gaan en dan (te) laat bij de echte dokter aan komen.
Maar er is ook veel plezier, enthousiasme en warmte.
En er zijn vooral geen eindeloze en in aantal steeds toenemende besprekingen en vergaderingen met alle geledingen uit het ziekenhuis, commissies, subcommissies, klankbordgroepen en hoe ze allemaal ook mogen heten. Besprekingen met mensen die zichzelf veel te serieus nemen, die geen zelfspot hebben en zich druk maken om dingen die de energie niet eens waard zijn. En waarin iedereen zijn zegje wil doen, resulterend in eindeloos herkauwen tot er poep over blijft.
In Tanzania wordt gewoon gewerkt. Hapa kazi tu - de slogan van de huidige president. Eigenlijk bedoeld om een einde te maken aan corruptie en schaduwwerkers, werknemers die wel op de loonlijst staan maar nooit aanwezig zijn. Om te zorgen dat er enkel en alleen gewerkt wordt. Ze zijn er nog niet, maar het begin is er.
Kunnen wij alsjeblieft ook weer gewoon terug naar waar het om gaat: hapa kazi tu...?!.
Ik blader terug naar het begin van mijn boek. “Voor mijn lezers…”
Tot morgenvroeg. 😘😘😘
Geniet van de thuiskomst samen en toch ook even bekomen de volgende dagen van de cultuurschok en alles wat je meemaakte de afgelopen 2 weken. Dikke knuffel ❤😘
Een wijze Tanzaniaanse les voor veel bedrijfstakken in Nederland!
Bedankt!
Jullie hebben geweldig werk geleverd.
Meisjelief, dank - ook voor het hele team. Liefs Jaap en Annie