2020-02 “Wat heb ik nou aan algebra als ik voor zo’n puzzel sta”

Dat zou mijn vader zeggen als ik hem ons duivelse dilemma zou voorleggen. Wat kan er veel veranderen in 48 uur. Twee dagen geleden was ik vol enthousiasme aan het aftellen en werden de verzamelde spullen over onze koffers verdeeld. Maar gisterenmiddag werden de maatregelen vanwege de Corona-pandemie verscherpt en daarna kwamen er steeds meer ellendige berichten over de ernst van de uitbraak uit Italië. Ik heb dienst. Na een operatie van twee uur staat de coassistent mopperend in de koffiekamer: ”jeetje, zelfs alle toetsen vallen uit. Het wordt steeds gekker”. 's Middags mocht ze haar coschap nog afmaken. 

‘s Nachts als ik thuiskom bespreken ik de situatie met Ed. Hoe staat hij erin? “Wij redden het hier wel en ze hebben je daar hard nodig”, is zijn antwoord. En dat is ook zo. Toch blijft het de hele nacht knagen. 

Ik besluit tot een familieberaad met de jongens. Dus vanmorgen om 6:15 uur sta ik gelijk met Tom op en maak ook Bert wakker. Dat valt natuurlijk niet mee voor een achttienjarige om 1,5 uur eerder op te staan, maar hij komt eigenlijk zonder mopperen zijn bed uit als ik uitleg wat ik wil. Ik leg ze mijn zorgen voor. Om hen. Om wat er met hen en in Nederland gebeurd als de moderne versie van de pleuris uitbreekt. 

“Wij redden het wel, mam. Dus je kunt gerust gaan.” Ze weten als geen ander hoe belangrijk ons werk daar is. Ze hebben het met eigen ogen gezien en ze weten als geen ander hoe gelukkig ik ervan word. Ik knuffel Tom als hij de deur uit gaat en druk hem op het hart wel regelmatig voor facetime te verschijnen als ik bel. 

Dan moet ik met spoed naar het ziekenhuis. Na de overdracht deel ik mijn dilemma met mijn collega’s en m’n geweldige klankbord Sanne. 

We staan voor een duivels dilemma. Ik neem jullie mee door onze gedachtengang. 

Als we gaan komen we het land dan in? Als we eenmaal binnen zijn kunnen we dan over twee weken nog wel weer terug? Als de ziekte net zo snel om zich heen grijpt als in Italië is het over twee weken in Nederland net zo slecht als nu in Italië. Dan kijken we tegen een totale lockdown aan. Met onze naasten erin. 

Als we gaan nemen we dan de ziekte mee naar een tot nu nog schoon land?  Dan veroorzaken we daarmee meer ellende dan dat we oplossen. 

Als we gaan en het escaleert in Nederland, verzaken we dan niet onze taak als zorgverlener? Laten we onze naasten, collega’s, ziekenhuis en land dan niet in de steek? 

Maar als we niet gaan dan heb ik het gevoel dat ik de Tanzanianen in de steek laat. Sommige patiënten zijn nu al onderweg om maandag bij Erik op de poli te kunnen komen om geholpen te worden. Ze hebben gespaard en maatregelen getroffen zodat er voor hun gewassen op het land gezorgd wordt tijdens hun afwezigheid. 

De ingrepen die we in Tanzania doen veranderen levens en bezorgen mensen een nieuwe toekomst. Maar als in Nederland de Corona-uitbraak escaleert moeten we hier misschien wel direct levensreddend werk doen om te zorgen dat mensen überhaupt een toekomst hebben. En bovenal is er de zorg om mijn gezin. Want wat gebeurt er als de jongens ziek worden of als mijn moeder ziek wordt en ik zit aan de andere kant van de wereld? Je bent minimaal 2 dagen verder eer je thuis bent. Mogelijk lukt het helemaal niet.

Ieder heeft zo zijn eigen overwegingen en zijn eigen besluit te nemen maar makkelijk is dat niet. Na lang wikken en wegen besluit ik niet te gaan. Na overleg met het team besluit ook Diana niet af te reizen. Jiska belt. Zij herkent het dilemma. Zowel de zorg voor het “infecteren” van Tanzania als de zorg om de achterblijvers. Ze was net klaar met de verzorging van Julian, die straks naar een hospice wordt gebracht voor de komende weken. Als hij corona krijgt overleefd hij het niet.

Ze overleggen een laatste keer met de Tanzaniaanse ambassade. Er geldt nog steeds geen in-of uitreisverbod. Pleegzoon Bonny en zijn gezin, die gisteren zijn vertrokken, is intussen Tanzania ingereisd zonder belemmeringen. Erik, Jiska en Malouk besluiten wel te gaan. 

Jiska vraagt me of ik de spullen die bij Diana en mij in de koffer zaten wil komen brengen. Daar zitten belangrijke materialen zoals hechtingen en zaagjes in. En bij mij thuis liggen de mondmaskers die Gillians moeder heeft gemaakt. Natuurlijk doe ik dat. Het is het laatste wat ik nog kan doen voor deze missie. Ik gris nog een paar kousen uit de kast voor de dame van de administratie met forse oedeembenen. Diana had alles gepakt en was klaar voor vertrek. We hebben er maanden naar toe geleefd en nu is het voor ons voorbij voor het begonnen is. We zullen elkaar komende week nog een keer opzoeken. 

Bij Erik staat Julian ingepakt in zijn rolstoel klaar voor vertrek. De beloofde lekkernijen worden uit de koffers gegooid en vervangen voor de nuttige spullen die ik ben komen brengen. Jiska vraagt me namens het hele team ons duivels dilemma te delen en jullie deelgenoot te maken van de worsteling die we de afgelopen dagen hebben doorgemaakt. Niemand weet wat wijsheid is. 

Terwijl Erik Julian de bus in rijdt, draai ik de weg op richting Doetinchem. Het zeikregent.