33. Verloskamers deel 2 (door Anne)

25 maart 2014 - Sengerama, Tanzania

De nieuwe week is voor mij op de verloskamers begonnen. Het regende pijpestelen, dus het was rustig (dat is in Tanzania een logisch oorzaak – gevolg). Desalniettemin was er genoeg te doen. Eerst heb ik met Jantine de verloskamers afgelopen om te kijken wat er allemaal voor ons klaar lag.  De status en de antenatal card (kaart met zwangerschapsgegevens) worden vluchtig doorgekeken, waarna we de patiënt onderzoeken en onze conclusies trekken. Hierbij zijn er wat complicerende factoren, zoals o.a. de tijd van het onderzoek: is het wereldtijd, of Tanzaniaanse tijd (dat scheelt 12u)? Zelf onderzoeken is hier aldus een must! Bij de laatste dame die wij onderzochten, waren we net op tijd – 5 minuten later was het kind geboren, voordat we het instrumentarium wat we hebben, binnen handbereik hadden staan. Een mooi jongentje, en een hele gelukkige moeder. Dat is toch iets om blij van te worden!!

Na e.e.a. afgehandeld te hebben gingen we verder met onze round. Op de opname afdeling zag ik een jonge dame van 16 jaar gezien. Zij vertelde sinds gisteren buikpijn te hebben. Bij het onderzoek van haar buik stond ik voor een verrassing… duidelijk een hoofdje in het bekken, en een kontje links boven, maar wat was die harde zwelling rechts toch? Intrauterien (in de baarmoeder)? Iets anders? Lijkt wel verdacht veel op een tweede hoofd, dus een tweeling. Jantine came to the rescue, samen hebben we besloten een echo te maken en – ondanks mijn zeer beperkte echografische vaardigheden – heb ik twee ruggen en twee kloppende hartjes in beeld kunnen brengen! Toch een tweeling… dat zijn verrassingen die je niet vaak krijgt in Nederland! Nu hopen op een goede afloop… Verreweg de meeste kinderen die geboren worden, doen het goed. Bij een enkeling is het wat moeizamer, met name bij kinderen die te vroeg worden geboren, of kinderen van vrouwen die úren hebben gereisd om bij ons te komen. Door het gebrek aan echografische controles tijdens de zwangerschap, sta je soms bij de bevalling voor een verrassing.. zoals een onverwachte tweeling, drieling, een onbekende stuitligging, enz enz….

Gelukkig zijn er ook veel mooie dingen!  Zoals alle kinderen en moeders die de bevalling zonder problemen overleven. En op de maternity ward is een speciale afdeling voor premature kinderen, die daar samen met hun moeder liggen. Kinderen worden hier gekangaroo’d. Een bijzondere term om te beschrijven dat zij buik op buik met hun moeder worden gelegd, om zo de ontwikkeling te stimuleren. Deze vorm van zorg is nog door Jiska, de vrouw van Erik, geïntroduceerd toen ze hier woonden en werkten.

Zo was er ook een moeder van een drieling, die gewoon is bevallen, waarvan alle kinderen het goed doen.

De vele nursing students zijn in grote getale aanwezig. Hun telefoons ook, dus het blijft een uitdaging om ze bij de les te trekken, maar gelukkig valt er voor ieder genoeg te leren!

Al met al is het contrast groot, maar de manier van omgang met moeilijkheden ook. Dat maakt het voor de dokters misschien ook makkelijker om bepaalde dingen te accepteren – death is part of life. Genoeg voor nu, het is tijd om de nu bevallende vrouwen weer een hart onder de riem te steken!

Foto’s