38. Eten bij Ida

26 maart 2014 - Sengerama, Tanzania

We zijn op tijd klaar, ondanks 2 (kleine) spoedjes. Snel naar huis, opfrissen en naar Ida. Ze is een operatie-assistente die Erik 2,5jr geleden naar Nederland heeft laten komen om haar te opereren aan endeldarm-kanker. Het stoma dat ze in Tanzania hadden aangelegd functioneerde niet, waardoor ze nauwelijks meer durfde te eten of drinken. Ook hadden ze de tumor niet verwijderd en alleen chemotherapie gegeven. De tumor groeide door en trok het stoma naar binnen. Eigenlijk was ze hier ten dode opgeschreven. Na een grote operatie in het Slingeland, die door het ziekenhuis en specialisten belangeloos is uitgevoerd is ze wonderbaarlijk opgeknapt. Gezien de uitbreiding van de tumor had niemand gedacht dat ze er nog zou zijn. Maar ze is in blakende gezondheid, en elke groep die naar Sengerema komt wordt door haar uitgenodigd te komen eten. Wel heeft ze nog een stoma. In Tanzania is nauwelijks stoma-materiaal voor handen, dus lopen we met een plastic tasje vol stomazakjes naar haar toe. “Leuk kadootje, voor als je bij iemand gaat eten. Die moet ik onthouden” grapt Paco. Maar Ida is er blij mee. Natuurlijk heeft Jiska nog wat andere kadootjes meegegeven. Nagellak, kaarsjes en slingers.

Vooral die slingers zullen goed gebruikt worden. Want het kleine kamertje hangt vol met snoeren kerstverlichting en linten met vlaggetjes. Allemaal kadootjes uit Nederland.

De TV staat hard, en Celine Dion zingt “my heart will go on and on”. Als Ida even weg is, zet Erik hem wat zachter. Helaas is dat niet de Tanzaniaanse geluidssterkte, want even later, als we allemaal gezellig zitten te praten, zet Ida hem toch weer harder. Zo wordt het heel lastig om de gesprekken aan de overkant van de kamer te volgen.

Het eten staat klaar in de zijkamer. Ida schenkt water in een bak waaronder we onze handen kunnen wassen, en we scheppen op. Rijst, groentemengsel van peen en wortelen, de spinazie-achtige groente, vis en kippenpoten. Heerlijk. Natuurlijk moeten we een tweede keer opscheppen. En het toetje is een overheerlijke vruchtensalade.
Het eten wordt overgoten door een fles Serengeti bier. De flessen hier zijn halve liters. Ongevraagd maakt ze een tweede voor me open en met moeite krijg ik voor elkaar dat ik hem mag delen met Sjoerd.

Naast onze groep en de zuster, is ook Kahema van de partij. Hij is het oude hoofd van de OK, en is net met pensioen. Een warm weerzien tussen hem en Erik. Na het eten laat Erik hem foto’s zien die hij heeft gemaakt in het nieuwe gebouw van huisarts Frank Jansen uit Wehl. Die heeft ook een jaar in Sengerema gewerkt, en op de collage die de wachtruimte siert zijn foto’s van een zeer jonge Ida en Kahema te zien. Grote hilariteit bij onze Tanzaniaanse vrienden om hun eigen jeugdige koppen.

Het bier loopt lekker door, dus ik vraag Ida naar het toilet. Mijn Bert was vorige keer naar toilet geweest en was helemaal verbaasd terug gekomen. Ik begrijp dat wel. Het toilet is in een hok buiten. Een keurig schoon hurktoilet met een kraantje en een bak om af te spoelen en door te spoelen. Geen toiletpapier. Ik ben blijkbaar te snel, want Ida komt nog aan met toiletpapier. Ach, het spoelen lukt ook wel, net als de Indonesiërs.

Als we naar huis lopen door de donkere kleine straatjes bewonderen we de sterrenhemel. De steelpan hangt op z’n kop, en we vinden het Zuiderkruis. Ook Jantine navigeerde vroeger net als de zeevaarders op deze sterrengroep als ze op het Victoriameer voer.

Thuis wordt nog even nagepraat maar iedereen is moe. Snel naar bed, morgen de laatste dag opereren alweer. Het voelt dubbel. Er is nog zoveel te doen dat ik zo nog een paar weken zou willen blijven. Zeker nu ik de diabetische voetzorg heb ontdekt. Maar met Toms knuffel in m’n hand verlang ik toch ook wel erg naar huis, naar m’n 3 mannen. 

3 Reacties

  1. Mama:
    27 maart 2014
    Wat gaat de tijd toch snel en er zal veel werk nog niet zijn gedaan,mar je hebt gedaan wat je kan en ook anderen misschien weer het één en ander kunnen bijbrengen. Voor jezelf is deze tijd weer onvergetelijk en een goede tegenhanger voor het soms al te ingewikkelde werken dat hier in nederland gangbaar is.
  2. Marthabirkhoff:
    28 maart 2014
    Bedankt voor jullie mooie verhalen
    martha
  3. Dayenne:
    28 maart 2014
    Ik wil jullie een rustige en veilige vlucht wensen en kom gezond thuis.

    Groet van Dayenne Driever