We zijn er bijna.

De lunch op Kilimanjaro AirPort bleek een ontbijt en dat paste ook beter bij het tijdstip. Maar het was meteen een nieuwe uitdaging: toast met gebakken eieren en flink doorgebakken bacon eten met plastic bestek. Er zijn er twee gezakt voor de test, waaronder een gynaecologe uit Canada die in Nairobi woont en ook naar Mwanza zou vliegen. Gedeelde smart is halve smart dus we aten gezellig samen en hadden een heel leuk gesprek over gezondheidszorg projecten in lage en midden-inkomen landen. Bovendien was ze getrouwd met een anaesthesioloog dus ze kon voor Jan al niet meer stuk. 

Het gesprek werd een beetje verstoord door een onregelmatig maar indringend gepiep. Zoekend door de ruimte ontdekte ik de bron: er stonden 4 mensen ramen te zemen.  De eerste sponsde het raam in, de 2e haalde de trekker er over (de bron van het gepiep), de derde mopte de gemorste druppels van de vloer en de 4e keek of alles goed ging. En dan met z’n allen naar het volgende raam. Het werd wel grondig gedaan..
Na een uurtje aan tafel kwam de dame uit de vertrekhal vragen waar we bleven. We moesten weer zelf op onze bagage passen tot we het konden inchecken. Naar buiten kon niet. Dus dan maar hangen in de vertrekhal. Beetje lezen, beetje appen, beetje slapen
Rond half 3 kwam Frédéric van precision air weer aan. Hij verontschuldigde zich dat hij niet eerder was gekomen maar het was allemaal echt rond. Geen zorgen. 
Tot we de bagage gingen inchecken. 2 koffers van >20kg pp was te veel. Ik legde uit dat we er zelfs 2 van 23 kg mochten meenemen. Bij Precision Air wel, maar nu vliegt u met Tanzanian Air en dan mag je maar 1 stuk bagage meenemen. Zucht… blijven lachen en een paar swahili woordjes gebruiken. We kunnen moeilijk de koffers achter laten. Frédéric vond dat eigenlijk ook en ging er achteraan. Met succes! Dus voor de laatste keer door de bagage controles, schoenen uit en riemen af en door naar de gate.

In Mwanza zagen wee toen we naar de ingang taxieden Erik en Jiska al lopen. Omdat we op Kilimanjaro al in Tanzania waren aangekomen konden we nu zo door. Jan wierp zich tussen de horde Tanzanianen aan de bagageband en sleepte in no-time alle koffers er af. In 5 minuten stonden we buiten en vielen we Erik en Jiska in de armen. Team 2022-1 is aangekomen! 

Even Jenga spelen met de koffers maar het paste precies. In Erik z’n eigen auto. Nieuw. Dus we hoeven hem niet meer aan te duwen. 
Onderweg keek Alja haar ogen uit. Het was al donker aan het worden dus snel door naar het hotel. 
Eerste actie: douchen! Heerlijk! Daarna schone kleren aan en vervolgens een koningsmaal. Ondertussen praatten we bij met Erik en Jiska en waren al meteen druk met plannen maken voor de zorg hier. Om half 11 lokale tijd (half 10 Nederlandse tijd) was het bedtijd. We waren helemaal kapot van een reis van bijna 34 uur.

Alja mocht in het hemelbed. Per slot had ik daar al vaak in gelegen. Ze hadden nl een extra bed neer gezet omdat we geen stel zijn dus dan niet samen in een 2-persoons bed kunnen in hun ogen. Hadden ze wel even gecheckt bij Jiska. Zo modern zijn ze intussen wel. Nog even met het thuisfront bellen en daarna ging het licht echt uit. Morgen met de eerste pont van half 8 naar Sengerema en aan het werk.