Zaterdag naar de markt

Mijn eerste zaterdag in Sengerema ooit! Ik was als eerste wakker en hoorde gezang in de verte. Dus ik pakte een banaantje mee en wandelde richting het geluid. Een oudere non met een mooie licht-paarse kap wenste me goedemorgen en begon in het Engels een gesprek. Waar ik vandaan kwam en wat ik kwam doen. Ik vroeg haar waar het gezang vandaan kwam. Een bruiloft! Ze kwam er net vandaan. De huwelijksdienst was om half 8 ‘s morgens al klaar. Ik bedankte haar en liep er heen. De bruid stond nog bovenaan de trappen in een mooie witte jurk. Het koor had gouden jurken aan. Er werd gezongen, getrommeld en gedanst. En natuurlijk stonden er mensen te kijken waaronder ik. Ik viel wel een beetje op met m’n blanke hoofd. Een van de dames vroeg of ik mee wilde dansen maar het was al klaar met de muziek. Mazzel. Op m’n beste swahili en met gebaren probeerde ik uit te leggen dat ik als blanke niet zo soepel in heupen was als zij. Ze moesten erg lachen.  Vervolgens nodigde een dame me uit om mee te gaan eten. Zo heerlijk gastvrij hier maar toch heb ik vriendelijk bedankt.

Terug bij het huis was alles nog in diepe zaterdagrust. Ik deed de gordijnen open. Vóór was dat geen probleem, maar achter zaten ze boven op beide hoeken vast. Ik zocht naar een touwtje of elastiek om ze samen te binden maar vond niets. Dan maar het licht aan en meteen de snelkoker aan voor thee en met het oer-Hollandse koffiezet-apparaat filterkoffie zetten. ‘t Leek wel zeilkamp! 
Langzaamaan kwam iedereen uit bed en verzamelde op de veranda. De tuinman had een cadeau voor Jan: Flappie! We moesten even slikken.. TIA…

Nu moest Jiska nog een recept zoeken zodat Anastasia het klaar kon maken. Via what’s app kreeg ik een link van nicht Evelyn die te doen was hier qua ingrediënten. Maar Alja en ik sloten ons op in de slaapkamer toen Flappie naar zijn schepper ging. Het avondeten wordt een uitdaging..
Ondertussen had Anastasia de gordijnen achter geopend: gewoon oprollen en tussen de tralies frotten. 
Om een uurtje of half 10 gaan we de weekendvisite lopen. De patiënten doen het goed. Tegen 12 uur zijn we weer terug. Op de veranda onder de vlaggetjes beetje bloggen, werken aan presentatie, bellen met thuisfront. Ik heb geloof ik nog nooit zo lang ononderbroken met m’n oudste gesproken. Heerlijk. 
Wel opletten hoe je gaat zitten als vrouw. Jiska bewaakt onze zedigheid door te waarschuwen “ik zie borsten” als onze knieën bloot vallen. Borsten zijn absoluut niet interessant, da’s alleen maar een voedselbank voor babies. Maar knieën… oef… erotiek ten top!

‘s Middags gingen we een rondje over de lokale markt naast het ziekenhuis. Ik vroeg Jiska of ik foto’s kon maken. In het verleden werd dat niet altijd gewaardeerd. Maar intussen hebben veel mensen hier een smartphone en maken ze graag foto’s van ons. Als wij beginnen gaan zij ook los. Dus ik heb wat foto’s en filmpjes op de blog geplaatst. Kunnen jullie meegenieten. 
Erik maakte een praatje met de lokale slager. Dat mag je niet zomaar worden, daar zijn allerlei controles voor. Dat zou je niet zeggen als je die halve koe met vliegen in het raam ziet hangen. Maar wel vanmorgen vers geslacht.

Alja was met Jiska en Jan al doorgelopen want ze wilde mooie lappen kopen. Ze keek haar ogen uit in de winkels en op de markt. Gelukkig varieert ze wel. De eerste dag was alles geweldig, gisteren was het allemaal prachtig en nu was het fantástisch! 
 

We kochten ook een cadeautje voor de pasgeboren dochter van Joseph van de anaesthesie. Een mooi wit jurkje. “Eigenlijk hoor je dan ook een doek voor de moeder mee te nemen”, zei Jiska. Dus zochten we een mooie uit. 

Verder lopend bleef Erik hangen bij een winkeltje. “Erik moet altijd maar zeep kopen” verzuchtte Jiska. Hij heeft melancholische gevoelens bij de ouderwetse Imperial Leather zeep. Dat was de eerste fatsoenlijke zeep die ze konden kopen toen ze hier in de jaren ‘90 woonden. 
Verderop waren allerlei gedroogde peulvruchten in fraaie bergen in een soort afwasteiltjes in gezellige kleuren uitgestald. Jiska zocht eigenlijk spliterwten en kreeg er een paar mee om humus te maken. 
Om de hoek was de Tanzaniaanse Action met allerlei klein spul: oliekannetjes gemaakt van blik, pollepels in allerlei soorten en maten, bezems van takken of riet voor heksen groot en klein :-), een  garde van hout in de vorm van een anker. Net als bij de Nederlandse Action had ik een tas vol toen ik er vandaan kwam. 

Ondertussen belandden we op de vismarkt. Er zat een groepje mannen te kaarten terwijl anderen in het kraampje ernaast vis stonden schoon te maken. Een jonge dame staat ugali klaar te maken voor de verkoop. Een soort betonpap van maïsmeel. Jiska geeft uitleg aan Alja. Dan stapt een dame op Alja af en geeft haar de lepel in haar handen. Onder grote interesse van het gehele team en vele dorpelingen leert Alja hoe je de pap maakt.

Maar dan wordt ook Jiska uitgenodigd. Iedereen heeft de grootste lol en staat foto’s en filmpjes te maken. De dames hebben het er warm van gekregen dus Erik haalt flesjes water. We moeten nog langs de groentemarkt en Tons protégé zien die hij in 2011 heeft geopereerd aan een ernstig ontstoken been. De enige optie was amputatie in de heup. Het heeft z’n leven gered, en met wat steun heeft hij nu een schoenenwinketje tegenover het ziekenhuis. 
Terug in het huis worden we gebeld door Hamduni, de Tanzaniaanse dokter van dienst. Of we wilden meekijken bij een heel ziek jongetje van 7. We trokken onze witte jassen aan en liepen naar de minder-IC. Inderdaad heel ziek jongetje dat nauwelijks reageerde, een bolle buik en hoge koorts had. Buikvliesontsteking door ofwel tyfus ofwel blindedarm ontsteking dachten we. Dus aanmelden voor operatie. Dat gaf wat consternatie want de anaesthesie assistent van dienst was in een ambulance onderweg naar het academisch ziekenhuis in Mwanza met een patiënt met tetanus. Na wat bellen was Stephen bereid om te komen en konden we aan de slag. Er kwam ook nog een soort verpleegkundig specialist van de SEH meekijken die het kind had opgevangen op de spoed. Hij had al een paar keer aan tafel gestaan en mijn assisteren. Hamduni was helaas druk op de kraam afdeling maar kwam halverwege wel kijken wat er aan de hand was. Een buik vol dunne darm inhoud met een gat net voor de overgang naar de dikke darm. Klassiek voor buiktyfus. Het zieke stuk darm werd verwijderd maar omdat het kind zo ziek kreeg het een stoma ipv de darm opnieuw aan elkaar te hechten. Onze meegenomen stomazakjes kwamen goed van pas.

Toen we thuis kwamen wachtte nog een uitdaging: het avondeten. Met lange tanden begon ik aan het konijn. Maar honger maakt rauwe bonen zoet, en eerlijk is eerlijk: het smaakte prima. Alleen even een knop omzetten..

Na het eten leerde ik m’n moeder what’s app videobellen zodat ze het huis kon zien. 
Moe maar voldaan ploften we ‘s avonds in bed. Door de kapstok denkt Alja dat ik midden in de kamer sta. Maar ik lig veilig onder de klamboe. We beginnen te giebelen. Helaas besloot een mug me te sarren dus ik doe m’n zaklamp aan. De mug vliegt tussen de muur en m’n klamboe. Ik geef een lel. De mug is dood. Maar iedereen in het container huis is denk ik wakker.. de muren zijn van metaal en klinken flink door. 
Nu is het zeilkamp gevoel compleet. Als twee pubers rollen we zowat uit bed van het lachen. Uiteindelijk wordt het stil en valt Alja in slaap. Ik zie alleen nog haar gebit want die blije grijns gaat zelfs ‘s nachts niet van haar gezicht.