Zondag rustdag

26 september 2022 - Sengerema, Tanzania

Ook zondag begint met de zeilkamp-routine van koffie en thee zetten voor de groep. In alle rust keutel ik door het huis. Op de veranda geniet ik van alle geluiden terwijl ik aan m’n onderwijs wondzorg werk. Cecilia, de hulp van de tropenarts, komt aanlopen en begroet me fluisterend deels in swahili en deels in het Nederlands dat ze ooit van Jiska en Erik heeft geleerd. Ze zoekt eigenlijk Jiska maar komt later wel terug. Na het ontbijt gaan Erik en ik samen visite lopen. Het jongetje is de nacht gelukkig door gekomen. De eerste slag gewonnen. Maar hij is er nog lang niet. 
Terug op de veranda schiet het niet op met de presentatie maken want het is veel te gezellig. Erik en Jiska stellen voor te gaan lunchen bij een nieuw hotel-restaurant aan de rand van het victoriameer. Dan kunnen we op de terugweg mooi de zonsondergang zien op de holy rock tussen Sengerema en het meer. Goed plan dus we pakken wat spullen bij elkaar en stappen in de auto.
De meisjes zitten achterin. We komen langs groep ongezellige gebouwen met tralies voor de ramen. “Wat is dit dan..?”, roept Alja, “…Een school of een gevangenis?” Het eerste dus. Pole (swahili woord dat iets van jammer, pech, helaas betekend). Het laatste stuk naar het hotel is over onverharde weg. We hobbelen en bobbelen alle kanten de op en komen een paar blauwe plekken rijker aan op de plaats van bestemming. (Voor de duidelijkheid: ze rijden hier links dus Jan zit niet al rijdend selfies te maken..) 

Hobbelen op de onverharde weg

Het terras van het restaurant ligt inderdaad fraai aan het meer. Jammer dat je er niet in kan vanwege de wormenziekte Schistozoma. En de krokodillen niet te vergeten. Op het terras klinkt een gezellig Tanzaniaans muziekje. Maar dan roept Erik:”Ik denk dat ze hier een mzungu (blanken) sensor hebben, want ik hoor ineens Kenny Rogers!” Ja hoor, the coward of the county klinkt uit de luidsprekers. Lachen. 
De lunch is prima en na een powernapje begint de zon al te zakken. Dus inpakken en naar de rots. Dat blijkt nog een hele klim, zeker op teenslippers. De lokale bevolking vindt het reuze grappig dat die blanken daar lopen te puffen. Maar het was de moeite meer dan waard. Een fantástisch uitzicht over de uitgestrekte vlakte en het meer. 

Prachtige zonsondergang

De kinderen die op de berg wonen huppelen ook naar boven en helpen Jiska zoeken naar de belangrijkste plekken op deze heilige berg. God zou hier wonen. Op sommige plekken klinkt de berg hol als je er op tikt - dat is z’n huis. Er is ook een uitgesleten holte -z’n bad. En bij 2 soort van voetstappen was z’n toilet. Op het filmpje leidt Jiska jullie rond. Onder het genot van een meegenomen drankje zien we de zon ondergaan. Het was weliswaar bewolkt maar het was evengoed prachtig. 

Teamfoto!


Thuis terug gekomen nog wat sleutelen aan m’n presentatie en de operatie van morgen voorbereiden en op tijd naar bed. Nog maar 4 dagen in Sengerema maar het voelt alsof we hier al weken zijn. 

4 Reacties

  1. Asveld Tonnie:
    26 september 2022
    Prachtige foto’s, en wat is het daar mooi ! Desondanks alles hebben jullie ook veel plezier, gelukkig gaat het met het jongetje redelijk goed 🙏🏼
    mooi werk geleverd.
    Gr aan het hele Team.
  2. Jan Buseman:
    27 september 2022
    Mooi foto's. Echt gezellig met elkaar. Veel suc6 met jullie werk in het verre Tanzania.
  3. Margot:
    27 september 2022
    Wat heeeeeerlijk om jullie hele relaas te lezen! Ik heb het gevoel er zelf ook te zijn, wat een intense ervaring zal het zijn. En wat een indrukken, zowel qua het ‘gewone’ leven als voor jullie in je professionele leven. De aanpassingen, de flexibiliteit, het out-of-the-box denken… het maakt jullie denk ik als arts en assistenten nòg waardevoller🙏. Geniet van alles wat op jullie pad komt! Xx
  4. Annemijn:
    27 september 2022
    Fantastisch om weer te lezen, zo’n mooi en belangrijk werk.
    Groetjes aan iedereen daar.