37. De tijd vliegt

Het is alweer woensdag. Nog maar 2 werkdagen, want vrijdag vliegen we weer terug. Het programma staat vol, maar niet meer overvol gelukkig. En ook lijkt het qua spoedjes wat rustiger. Al kwam zuster Marie José gisteren onder het eten binnen met het verhaal van een mevrouw wier darm niet meer doorstroomde en die met spoed geopereerd moest worden. Erik opereerde met Anne en een lokale assistent. Onder toeziend oog van Sjoerd en Bert. Ze waren pas na middernacht terug. Jantine en Natasja zochten de laatste spulletjes uit die we nog in de kast hadden liggen. En ik werkte aan de blog.

Vandaag komt Daniël, een van de co-assistenten, meekijken. Eén van mijn patiënten valt af omdat ze malaria blijkt te hebben. Dat heerst momenteel, en er zijn al meerdere patiënten doorgeschoven. Na 24 uur behandelen met kinine worden ze geopereerd.

Omdat ik tussen 2 schildklieroperaties moet wachten tot de instrumenten weer steriel zijn, neem ik een kleine ingreep van Erik over. Verwijderen van wat ijzerwerk uit een elleboog. Een eenvoudige ingreep, die Bert onderhand wel beheerst. Dus laat ik Bert en Daniël de ingreep doen, terwijl ik vanaf de zijlijn commentaar lever. Daniël geniet zichtbaar, zeker wanneer Bert hem de huid laat sluiten. De co-assistenten hebben ook al een graantje meegepikt op de verloskamer, waar Jantine ze onderwijst in de verloskunde.

Tussen de operaties door ren ik even naar mama Safi. Kijken of de benen al klaar zijn voor steunkousen. Ik neem ook nog catheters mee om wonden mee te kunnen spoelen, en absorberende verbanden om te verbinden. Als ik probeer uit te leggen wat ermee moet ( ik had aan zuster MJ gevraagd wat “spoelen van bot” en “natte wonden” was in ’t Swalhili) blijkt ze prima Engels te spreken. En Natasja en ik de eerste dag maar zweten met ons steenkolen Swahili. Wat een boefje.

Het lukt om de kousen aan te trekken. Later op de dag ga ik met zr MJ nog even bij een patiënt met suikerziekte en een lelijke wond aan de voet kijken. Ik had haar verteld dat dat een van mijn aandachtsgebieden is in Nederland. Dus werd ik meteen ingezet. Er bleek een onderhuids abces, dus de zuster zou dat verder openen. Veel mensen met suikerziekten krijgen hier een amputatie. Ze lopen op slechte schoenen en voelen niet dat ze wondjes hebben door de schade die de suiker aanricht aan de zenuwen. De wonden worden niet ontdekt en dus niet verzorgd tot dat het veel te laat is. Hier is nog wel wat winst te behalen. Ik zie een doel voor een volgende keer…

Bij de OK staat een meisje met een rolstoel. Ze is 6 wkn geleden gevallen en heeft een wond die niet geneest. De vader heeft haar nu toch maar meegenomen naar het ziekenhuis. Onder de doeken komt een ravage tevoorschijn. Het kniegewricht bestaat niet meer, opgegeten door de infectie van de open botbreuk. Het dijbeenbot steekt naar buiten. Wat zal dat meisje een pijn hebben. Met 5 blanke artsen kijken we, wikken we en wegen we. Maar er is maar één oplossing mogelijk, en dat is amputeren. Zr MJ legt het uit aan de vader. Hij kijkt somber en zegt dat hij haar weer mee naar huis neemt. Dat betekent dat hij met haar naar de traditionele medicijnman gaat. Als de infectie doorzet, kan het meisje overlijden. Paco merkt op dat ze zonder been misschien ook geen leven heeft hier. Maar zr MJ bestrijdt dat. Er werkt hier een fysiotherapeute zonder been, die 7 kinderen heeft en aan haar 2e man bezig is. We stellen de vader aan de bewuste dame voor, hopende dat hij zich bedenkt. Morgen weten we of hij er nog is met z’n dochter, en of we haar mogen helpen.      

Een mevrouw met een jongetje van een jaar of 3 wil ook graag haar verhaal kwijt. Dus ik pak het dossier aan. Kromme benen. Het kind is nog wat jong om uitgebreide correcties te doen. Maar als de moeder de broek uitdoet, wordt een indrukwekkende “windblown”afwijking zichtbaar. Het ene beentje is een O-been, het andere een X-been. Alsof de beentjes krom zijn geblazen door de wind. Een extra klusje voor Erik morgen.