2023-04 Lastige buiken

Vanmorgen voor jullie onze tropische wekker opgenomen (zie video) terwijl wel lekker genoten van koffie en de resten salade van gisteren. Toen Anastasia kwam hebben we haar op het hart gedrukt minder te koken omdat we beide geen grote eters zijn. En we legden uit dat ze wat over was met de tuinman Anthony ook kon opeten. Eerst schrok ze omdat ze dacht dat we wij dachten dat ze ons eten hadden opgegeten. Toch maar even anders formuleren met google translate. Oef, nu snapte ze het gelukkig wel goed.

Ze liet een aubergine zien, met chapati? Ja, dat lusten we, maar da’s wel een werk! Dat vond ze geen probleem. Ze had ook nog bananencake en brood gebakken. Heerlijk!  

Na de overdracht (ietsje later dan gisteren en nog steeds ruim op tijd…) rondje langs de patiënten van gisteren. Ze lagen er goed bij, dus gaven we wat uitleg over eten en bewegen. Dat is wel belangrijk, want soms beginnen ze meteen met een soort betonpap die de buik nog helemaal niet aan kan, en anderen eten juist dagen niet om niks verkeerd te doen. Ook controleerden we of de pijnstilling wel gegeven werd. De eerste patient had vandaag nog niets gehad en had wel wat pijn. Opnieuw instructies en uitleg. De familie moet (als ze kapitaalkrachtig genoeg zijn) bij de apotheek in het ziekenhuis de medicijnen gaan kopen en meebrengen naar de afdeling zodat de verpleging de medicijnen kan geven. Dus ging de begeleider op pad. Het werkte, want ’s middags liep de man al rond over de afdeling.

We ontmoetten operatie-assistent Elisabeth, meestal een oude getrouwe tijdens de uitzendingen. Maar ze was op weg naar huis want ze had nachtdienst deze week. Misschien komt ze volgende week. Happiness stond bij haar, ze stond op de verloskunde voor de keizersnedes vandaag. Jammer. Gisteren hat Happiness trouwens een leuke binnenkomer toen ze me zag “welkom terug… je bent dikker geworden!” Goed te weten dat dat hier een compliment is.

Het “dreamteam” van vandaag waren Paolo en Mapembe. Net even een andere dynamiek omdat ze wat makkelijker afgeleid zijn en ze minder sterk zijn in het Engels. Anaesthesie-medewerker Isiah zat al samen met hen klaar bij de kleine OK en we werden warm begroet. “Hey Paco, oude man!!” Hij ging meteen de eerste patiënt klaar leggen: Brighton.

Bij de laatste controle voor operatie, waarbij we kijken of we de juiste patiënt voor de juiste ingreep voor ons hebben, de juiste voorbereidingen zijn getroffen en de juiste spullen klaar liggen, was eerst Paolo weg en daarna Mapembe. Je hoort dit met het hele team te doen zodat niemand voor verrassingen komt te staan, en het is onderdeel van de WHO regels van veilig opereren. Maar ze moeten er duidelijk nog een beetje aan wennen. Ze hadden wel de gazen vast geteld, ook heel belangrijk. Keulen en Aken zijn niet op 1 dag gebouwd...

Het Tropenarts i.o. Suzanne (handig, dokter Suzanne en dokter Susan. Daar moeten we wat op bedenken: groot/klein, jong/oud, dun/dik …?) hielp mee. Ondanks aandringen tijdens de overdracht en nog bellen naar de dokters op zaal sloten er geen Tanzaniaanse chirurgen aan. Dus had Suzanne mazzel. Ze ging voortvarend van start maar werd afgeremd door de verklevingen in de buik. Om en om deden we een stukje en vonden onze weg. Er was nog genoeg dunne darm om het stoma op aan te sluiten dus hechtte ze het netjes aan elkaar. “Dat worden bitterballen” grapte ik, doelend op het algemene gebruik dat je wanneer je een nieuwe ingreep heb geleerd, je meestal trakteert als de patiënt in goede conditie naar huis is. “ik zal ze vast bestellen, wie weet komen ze dan op tijd” grapte ze terug. Ik refereerde nog even aan Iris en Lisa die vorig jaar zelf bitterballen hadden gemaakt, maar het worden samosa’s, het lokale alternatief voor bij de borrel. Mits alles goed gaat. En er was al een kleine kink in de kabel. Want ondanks dat we zowel Brighton als de zaalzuster uitgebreid hadden geïnstrueerd dat hij niet mocht eten, liep de betonpap van zijn recente ontbijt langs de beademingsbuis toen hij sliep. Dat geeft een hoog risico op longontsteking. Dus toch maar antibiotica gestart.

Tussen de middag was er zoals altijd zoete thee met chapati’s en samosa’s. Lekker even bijtanken want het is warm en vochtig op OK en we zweten ons klem.

Bij de 2e patiënt bijwie we een stoma gingen opheffen stapte Koen in, de andere tropenarts naast Malouk. We hadden pas vanochtend effectief kennis gemaakt hoewel er al het nodige aan app en mail contact was geweest de afgelopen maanden. Ook Koen ging enthousiast aan de slag maar ontdekte dat heroperaties toch best lastig kunnen zijn. Al zwetend probeerde hij zich er door heen te slaan. Maar het was een echte lastige klus dus ik moest het over nemen. In de ontspanning daarna werd hij zich bewust van de warmte. De airco kon niet aan bij zo’n lange ingreep omdat de patiënt dan te veel zou afkoelen. Dus zweette hij dapper verder en kreeg een snoepje achter z’n snoetje gedrukt voor wat extra suikers. Hij hield vol en na 4,5 uur was ook deze klus geklaard. Ondertussen hadden we de man met de tumoren op zijn hele lijf al laten weten dat het gezien de uitloop vandaag niet meer ging lukken. Wel hadden ze vast op de afdeling gekeken of het kapje voor de narcose paste. Dat moet lukken, hopelijk morgen.

Nog even langs Brighton en zijn bezorgde oma die hem al had proberen eten te geven. De instructies van zuster Marie José waren duidelijk aangekomen nadat hij vorig jaar zo ziek was geweest: hij moet goed eten! Alleen niet vandaag na zo’n grote operatie. Malouk legde het uitgebreid uit. Morgen voorzichtig beginnen als hij niet misselijk is en wel windjes laat. Zijn oma herkende me nog van vorig jaar en ik kreeg een respectvolle groet en een warme handdruk.

Thuis stonden chapati’s met een groentesaus van aubergine en tomaat klaar. Het was weer zalig en lekker duurzaam vegetarisch. Daarna het klamme zweet afwassen onder de koude douche. Ik had het zo warm dat ik de elektrische boiler niet eens had aangezet. Blij met de airco in het huis, zeker na zo’n pittig dagje. Terwijl Paco z’n huiswerk voor zijn cursus Spaans deed, dat hij gisteren tijdens de online les had opgekregen (met slechts 1x stroom uitval tijdens het zoomen), begon ik aan de blog, nu met 4x stroomuitval. Tussendoor nog even tennissen met de insectendoders om de muggen te verjagen en zo een beetje op tijd onder de wol. figuurlijk dan, want ik lig alleen onder het muskietennet.