2023-05 Thank God it's friday.

Het ochtendritueel is al aardig ingesleten: Paco zet de koffie en ik pak een broodje met restjes salade. Vanmorgen werd dat verstoord doordat ik dacht de oehoe te horen, maar het bleek de Zuidelijke Hoornraaf waar hier sinds een paar jaar een setje van op het terrein woont. Ook mooi, dus op de foto. Daarna alsnog brood met salade. En koffie van Paco. Gezet met de filterzakjes Patricia na de Swim voor me bij haar schoonvader uit de voorraadkast had gehaald. life-saver!

Op de overdracht werden geen bijzonderheden van onze patiënten van gisteren gemeld. We liepen er zelf langs voordat het OK programma begon. Brighton lag er wat tam bij en was misselijk. Maar hij bleek vanmorgen nog geen pijnstilling te hebben gehad. Toen dat er in zat liep hij ’s middags rond en had zelfs wat rijst gegeten. De man van de 4,5 uur durende operatie lag nog net niet fluitend in bed. Hij had al flink winden gelaten (jamba sana!) en braaf z’n eerste dosis laxeermiddel opgedronken om de ontlasting soepel te maken. Dat was wel nodig want we hadden gisteren een kralensnoer van harde keutels in z’n dikke darm gevoeld die nog door m’n verse naadje moeten. Malouk legde uit dat hij uit bed moest en voorzichtig mocht gaan eten en drinken. Hij had een foto van hemzelf in bed met zijn begeleiders naast hem aan het hoofdeinde die hij trots liet zien. Ik zag 1 van de begeleiders ook met een printje in zijn zak. Blijkbaar loopt er een fotograaf rond die foto’s maakt en uitprint. Grappig.

Paulo Kubwa (= groot en dat is hij ook), de klusjesman, kwam de IC binnenlopen. Malouk maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de zekering van de zuurstofflessen die op de IC staan te bespreken. Het was Paco opgevallen dat ze los staan tegen de muur. Als ze omvallen en de drukregulator gaat kapot kan dat problemen geven. Misschien met een ketting aan de muur? Paulo zou er naar kijken.

Angel, een meisje van 1,5 jr oud was vandaag als eerste aan de beurt. Bij de top-procedure bleken ze een set voor volwassen buik te hebben geopend. Dus die werd weer ingepakt en de kinder-set tevoorschijn gehaald door Happy die ging instrumenteren.

Malouk begon de ingreep maar we moesten vrij diep in het kleine buikje de verbinding maken dus nam ik het over. Een mini-baarmoeder aan de kant schuiven met de mini-eierstokken die gelukkig nog mooi bij de mini-eileiders lagen ondanks verklevingen door de eerdere ingrepen. Happy maakte kleine deppers door gazen door te knippen, een doodzonde in Nederland want dan klopt de telling niet meer. Maar daar kunnen we in alle soorten en maten deppers uit de kast trekken. Hier is het improviseren. De keurig uitgestalde instrumenten aan het begin van de ingreep lagen aan het eind nog net zo georganiseerd op tafel en alles werd keurig geteld. Super! Ik complimenteerde haar met haar goede werk. Ze werd er verlegen van.

Tussendoor kwam er een dame met zwelling in de hals bij de ingang van de OK, letterlijk een buitenpoli. Of ik die zwelling weg kon halen. Het was een verwijde halsslagader. Geen klusje voor deze setting. En mevrouw had ondanks medicijnen nog steeds een veel te hoge bloeddruk. Eerst moet dat goed behandeld worden. Medicijnen opgehoogd en binnenkort op de poli terug bij de dokter die hoge bloeddruk behandelt.nEigenlijk was die conclusie al eerder getrokken door de lokale dokters. Maar ze wilde langs de blanke dokter, wie weet komt er wat anders uit. Gisteren was Malouk namens mij op de klas-afdeling langs een mevrouw gelopen die vorige maand in het academische ziekenhuis in Mwanza aan haar darmen was geopereerd voor darmkanker en een stoma had. Of de blanke dokters die veel van stoma’s wisten wilden kijken of alles goed was. Dat was zo, een keurig stoma dat goed functioneerde. Voor opheffen was het nog te vroeg. Mevrouw gerustgesteld naar huis. Second opinions - zinnige zorg? Voor die dames wel.

Aan de slag met nummer 2 vandaag. Weer een stoma opheffen. In tegenstelling tot de vorige patiënten was deze man slechts 1 x geopereerd dus dat zou mee moeten vallen. Suzanne stond te trappelen om te beginnen. Na 2 uur samen snijden, knippen en hechten waren we eindelijk binnen en kon de eigenlijke operatie beginnen. Intussen had Suzanne haar leerdoelen wel gehaald. “Dat worden zeker samosa’s” zei ze met het zweet op haar neus. Gelukkig zakte haar spatbril vandaag niet meer af, ze had er vanmorgen meteen een touwtje aan gemaakt. Nog maar eens uitgelegd dat het best handig is om het vetschort van de buik tussen darm en buikwand te leggen om verklevingen te verminderen. Aan het eind van de ingreep maakten we dat vetschort los uit de verklevingen in de bovenbuik en we konden de darmen tot ruim voorbij de navel ermee bedekken.

Joseph instrumenteerde de tweede ingreep en ook hij had een nette tafel zodat hij snel kon geven wat we nodig hadden. Ik bedankte hem voor zijn inspanning en legde uit dat het heel fijn is als je niet steeds hoeft te wachten totdat de instrumenterende z’n spullen heeft gevonden. Zeker als de operatie lastig is. Ik maakte een soort mimespel van iemand die aan het graven is en dan “ahaaa” het juiste instrument vind. Iedereen in een deuk.

Helaas betekenden de twee lange ingrepen dat de man met de tumoren in zijn gezicht weer niet door kon gaan. Shelembi was hem tijdens de laatste ingreep gaan inlichten met onze welgemeende excuses en de toezegging dat hij maandag als eerste gaat. Het weekend kan hij thuis doorbrengen. Ondertussen was Paco met Malouk bij Angel wezen kijken. Die was plots ziek met hoge koorts: malaria. Daar was ze net voor behandeld. Ze kreeg nu sterkere medicijnen via het infuus. Bidden en morgen weer kijken…

Voor de schildklier van maandag haalde ik de set met speciale klemmen uit de kar in Erik z'n voorraadkast en gaf die af bij de sterilisatie. Even wennen zonder operatie-assistent uit Nederland bij me. Moet ik er zelf aan denken om alles op tijd te verzamelen om te laten steriliseren. 

Na de operaties stond er eten klaar. Het hele team viel aan en gebaarden dat we aan konden schuiven. Maar Anastasia had op mijn verzoek kip met rijst gemaakt dus wandelden Paco en ik in de avondschemering naar huis. De Tanzaniaanse spinazie die op postelein lijkt en de tomatensaus waren heerlijk maar helaas had de geriatrische kip een knauwtje extra nodig.

Daarna wilde Paco warm douchen en zijn elektrische boiler werkte niet. Dus mocht hij onder mijn douche. Ik gniffelde toen de stroom even een paar seconden uitviel. God straft meteen, want toen ik onder de douche stond viel de stroom wel een paar minuten uit. Nouja, koud afdouchen schijnt gezond te zijn.

Nog even bloggen en de reacties lezen. Heel leuk om te zien dat er zoveel mensen meelezen en -leven. Dank!