2023-06 Weekendi

Zaterdag begon rustig met koffie op de veranda nadat ik de vaat van gisteren had gedaan. Weekend dus geen Anastasia dacht ik. Dokter Suzanne kwam haar tas brengen omdat ze 20 km naar de EcoLodge gaat fietsen als training. Ze doet begin oktober mee aan “Cycle for Sherati” om geld in te zamelen voor het bone-setter project van Joost Binnaerts, één van onze oude tropenartsen. Grappig hoe alles steeds in elkaar grijpt.  

Paco en ik zijn uitgenodigd om met de tropenartsen en co-assistenten het weekend door te brengen in de lodge aan het Victoria Meer. Er worden ook hier in het weekend geen geplande ingrepen gedaan dus wij rijden er ’s middags met de auto heen. Genoeg plek voor een extra tas.

Ineens stond Anastasia toch op de stoep. Fijn, want ik was 1 paar steunkousen op reis kwijt geraakt. De huidige stonden al 3 dagen in m’n schoenen en konden wel een sopje gebruiken. Ze ging meteen aan de slag terwijl wij op ronde gingen.

Op weg naar de hoofdingang van het ziekenhuis komen we dagelijks langs het bouwterrein van het nieuwe OK complex, maar we waren er nog niet toe gekomen er daadwerkelijk te gaan kijken. Blijkbaar werd er ook op zaterdag druk gewerkt, dus we liepen het werkterrein op. Manjit, de aannemer kwam meteen aanlopen om uitleg te geven. Hij liet een paar helmen aanrukken zodat we het gebouw in konden. “Moet je zelf geen helm?” vroeg Paco aan hem.– “Wij Indiërs hebben met dit hoofddeksel de Pakistani van ons af gehouden, het zal me nu ook beschermen.”  We liepen samen naar binnen en Manjit legde alles uit. Mannen en vrouwen waren hard aan het werk. De beneden waren alle steunpilaren intussen weg omdat de muren en plafond voldoende zijn gedroogd. Ook de bovenverdieping vordert volgens plan. De meeste muren staan al. Langzaamaan kun je zien wat het moet gaan worden. Geweldig.

Manjit loofde de inzet van geld en materieel van Erik & Jiska, stichting Pharus en stichting SimbaHealth om betere zorg in deze regio te brengen. Het is een mooi project.

We bedankten hem voor zijn tijd en inzet en vervolgden onze route het ziekenhuis in.

Op de IC was Angel wel goed opgeknapt maar nog niet uit de gevarenzone. Ook Brightons buik komt maar matig op gang. Hij had vrijdag nog veel gebraakt en z’n buik laat nog weinig gerommel horen. Wel soepel, dus afwachten maar. Goede pijnstilling en een beetje rondlopen. De anderen deden het allemaal prima.

Terug bij het huis zat Anastasia achter het naaimachien vlaggenlijnen te maken. Ze liet ons  de koffer zien met spullen die ze voor SimbaHealth aan het maken is. Vlaggenlijnen en boodschappentasjes van mooie kleurige lappen om mee terug te nemen naar Nederland voor verkoop t.b.v. de stichting.
Ik wilde nog graag naar de markt voor stof en een armbandje. Zoiets als zij om had. Ze bood aan om mee te lopen naar de markt om de weg te wijzen. Qua taal blijft het een beetje improviseren, maar met Paco z’n google translate en mijn boekje Nederlands-Swahili komen we een eind. En Anastasia leert woordjes Nederlands. Zo zijn we elkaars docent en elkaars leerling zegt ze.

Bij de poort stuurde ze Paco terug. Hij moest door de mannen poort, wij door de vrouwenpoort. Nooit geweten dat dat zo was. Nadat we veilig waren over gestoken, ook een uitdaging op Sengerema Road, bracht ze ons  naar het stoffenwinkeltje van een vriendin. We zochten een paar mooie lappen uit om thuis tafelkleden van te maken. Ik wees aan en zei “huyo”. Nee, ik moest “hiki” zeggen, dat is “deze” voor voorwerpen. Huyo is voor mensen. De dames lagen in een deuk om deze domme fout, zeker toen ik me nog 2x versprak.
Daarna achter de groentekraampjes naar het kralenwinkeltje ergens achteraf. Dat had ik nooit gevonden zonder haar hulp. Er was een mooi armbandje, dat mij met moeite paste, dus prima voor Tom. Verkocht! Ik wees nog een soort ketting aan die in dezelfde kleurstelling was. Ze begonnen de grinniken, die was voor om je middel. Niet voor een jongen. Ondertussen werd ik gefilmd, want zoals wij hen interessant vinden, vinden de Tanzanianen ons interessant.

Toen alle boodschappen gedaan waren wandelden we terug en pakten we de auto in.

Op naar Eco Lodge over de niet-verharde weg. Ik liet het stuur aan Paco, eerst maar eens kijken hoe de weg er aan toe was. Het leek mee te vallen, al was elkaar passeren af en toe een uitdaging. Maar halverwege waren er toch stukken moeizaam door alle gaten in de weg door de regen die vorige maand flink had huis gehouden. Paco manoeuvreerde er rustig langs. We deden bijna een uur over de weg die Suzanne in 5 kwartier gefietst bleek te hebben. Maar we kwamen veilig aan en de bevolking was vast ook blij dat we niet van die grote stofwolken veroorzaakten dankzij ons rustige tempo.

De jeugd zat al op het terras. Het was een mooi plekje aan het meer, dat klonk als de zee. Als ik m’n ogen dicht deed kon ik bijna de zilte lucht ruiken. Het was er heerlijk rustig met tafels onder rieten afdakjes en leuke hutten om in te slapen. Alleen hadden ze Paco en mij in 1 hut bedacht. Dat is wel heel intiem voor gewoon collega’s, legde Paco uit. Gelukkig was er nog een soort luxe tent vrij, dus geen probleem. Ook Koen kwam voor een middag langs met partner Sharon (verloskundige) en zoon Wout van 14 maanden. Ze hadden ook coassistent Isabel meegenomen die net aan het opknappen was van een darminfectie, waarschijnlijk opgelopen tijdens haar stage op de kinderafdeling. Fijn dat ze er toch even bij kon zijn maar een heel weekend was nog wat veel voor haar. We hebben lekker gegeten, legden een kaartje, dronken een biertje en een mix van lokale Konyagi met Stoney Tangawizi (een pittige ginger-ale), er werd ge-jeux-des-bouled en vooral veel gepraat tot in de kleine uurtjes aan een kampvuur, met muziki op de achtergrond.