2023-07 Bezoek aan eiland Juma

Zondagochtend genoot ik met kinderarts i.o. Danique en Jim (van Malouk) van de zonsopkomst boven het meer. Helaas bewolkt, maar toch mooie beelden met de vissers die voorbij kwamen. Terug in de hut belde ik Mieke om even bij te praten. Ik had alleen niet gedacht aan het uur tijdsverschil dus het werd een wekservice. Pole.

Na het ontbijt met pannenkoeken en gebakken ei, had co-assisstent Imrak  geregeld dat we een boottochtje konden maken met de nieuwe sloep van de lodge. Op advies van Sylvian & Perry, de eigenaren van de lodge, voeren we naar het eiland Juma waar Sylvian met zijn stichting de lagere school heeft opgeknapt. Het duurde even eer de boot startklaar was: te water lating, motor er op monteren, proefvaart, tank bijvullen… Er werden zelfs reddingsvesten tevoorschijn gehaald. Grappig genoeg kregen wij als gasten die, terwijl wij allemaal kunnen zwemmen. De Tanzanianen, die dat echt niet kunnen, zaten zonder. We gaan er maar van uit dat ze niet nodig zijn.

Iedereen in de zonnebrand, flessen water mee en daar gingen we. Een heerlijke vaartocht van dik een half uur bracht ons naar een idyllische plek waar het leven een beetje had stil gestaan. Op sommige punten dan. Het strand lag vol vissersboten, waartussen de kinderen aan het spelen waren. Onverharde straatjes, geen gemotoriseerd verkeer of zelfs maar fietsen. Zou je ook niets aan hebben op die smalle en hobbelige straatjes. Maar wel twee soort van hangplekken voor jeugd met heuse pooltafels, veel mobieltjes en een akkertje voorzien van zonnepanelen voor stroom.

Oeps, de dames hadden korte broeken aan. Knieën zijn een soort borsten hier. Malouk en Danique knoopten hun blouse om hun middel om ze te bedekken. Suzanne maakte dankbaar gebruik van mijn Kitenge/omslagdoek die ik altijd overal mee naar toe sjouw als 1000-dingen-doekje. Mijn rok was tot op de grond dus ik had ‘m niet nodig.

Toen we uit de boot stapten kwamen de kinderen van het eiland naar ons toe gelopen en liepen met ons mee het dorp in. Eén dametje was duidelijk het brutaalst en raakte even mijn huid aan. Vervolgens pakte ze m’n hand en noemde me “rafiki” – vriend. Trots keek ze naar haar vriendinnen. Ze heette Lilian en haar vriendin Christine liep er vlak achter met haar broertje op de rug. Ook de anderen werden omzwermd door de kinderen die enthousiast de weg wezen naar hun schooltje op de berg. Inderdaad een paar mooie gebouwen met schoolborden en schoolbanken. Vandaag leeg, op onze co-assistenten na dan, want het was zondag.  

De terugweg van school naar het strand werd een toeristische route langs akkers met Cassave planten, aardappelen en bananenbomen. Voorzichtig lopen want er zitten diepe putten in de weg en er liggen overal stenen en rotsen. Lilian pakte m’n hand weer toen ik een gat in de weg niet had gezien en wees me steeds waar ik moest lopen. We kamen langs de “visafslag” waar kleine visjes werden gedroogd, de “molen” waar met de hand de gedroogde cassavewortelen tot meel werden geplet met tussen de rotsen en een steen om ugali, de stijve pap van deze regio, te maken. En langs hun trots: de zonnepanelen voor stroom. We slingerden tussen de huizen en erven door, waar mensen ons wisselend kritisch of enthousiast begroeten. Het was een bijzondere wandeltocht die ik graag gefilmd zou hebben maar dat wordt niet altijd gewaardeerd. Dus moeten jullie het met de foto’s doen.

Terug op het strand duurde het nog een dik half uur voor we vertrokken. We misten blijkbaar nog iemand die ergens in het dorp was blijven hangen. Suzanne kreeg een Tilapia vis aangeboden van één van de vissers. Zawadi=cadeautje. “Je kan er soep van maken met ui, limoen”… en hij noemde nog wat groenten. Daar stond ze, zonder plastic zakje ofzo, met een verse vis in de hand. Uiteindelijk was iedereen er weer en kon de terugreis worden aanvaard. Het was intussen half 1 en warm. Ik was blij met m’n omslagdoek die nu over mijn hoofd voor schaduw zorgde. En bij aankomst bij het hotel snel afkoelen in het zwembad. Maar niet voordat we lunch hadden besteld en Suus d’r visje had afgegeven bij de keuken. En inderdaad kreeg ze hem apart gebakken geserveerd bij de lunch van spagetti met lekkere groentesaus en salade met avocado, tomaat en ei. Top. Ondanks de vaak vegetarische maaltijden missen we het vlees niet.

Aan het eind van de middag braken we de zitting op. We hadden een volle achterbank deze keer. Suus ging terug fietsen maar Danique, Chris en Imrak zochten nog een lift terug naar Sengerema. We vertrokken zo’n 45 minuten na Suzanne zodat we haar nog zouden tegenkomen. Ze was eigenlijk al bijna in Sengerema dus had het heel goed gedaan. Gaat lukken die 300 km!

Terug in het containerhuis had Anastasia lekker gekookt: nasi met rundvlees en pindasaus met een lekkere salade. Douchen en bijpraten met zr Marie José die kwam binnenvallen. Ze was naar een conferentie geweest. Morgen ook weer vergaderen. En ondertussen allerlei patiënten bespreken. Brighton was aan het opknappen. We hadden vrijdag op de valreep een malaria test laten doen en die bleek positief. Ook Angel gaat vooruit. De man die vrijdag was geopereerd en die we zaterdag al naar de afdeling hadden gestuurd lag nog steeds op IC met catheter. Hij wilde niet van de IC af en niet uit bed. Maar zr Marie Jose had hem directief toe gesproken. Morgen maar even kijken hoe het gaat.

De stroom viel om de haverklap uit. Ze belde met het staflid dat daar over ging om te mopperen. Het is slecht voor de apparatuur als de stroom zo instabiel is. De stroomregulator die aan het röntgenapparaat hangt is al gesneuveld. Ondanks het telefoontje bleef het pet dus al mopperend liep ze het pad af om het te regelen. Altijd bezig.

Even beeldbellen met de jongens en alle foto’s een beetje uitzoeken want we hadden er veel geschoten vandaag. En daar zitten niet eens die van m’n grote camera bij, want ik ben het juiste kabeltje vergeten om ze in te lezen….

De ingrepen voor morgen voorbereiden en op tijd naar bed.