2023-08 Weer een ouderwetse Tanzaniaanse schildklier.

Heerlijk geslapen en gezond weer op voor een lekker ontbijtje op de veranda. Ik trakteerde mezelf op de restjes salade van gisteren op brood dus het werd een soort taartje. “Zo maak je stenen lekker”, zou tante Loes zeggen!

Na de overdracht ging ik direct richting de OK om te zorgen dat we op tijd zouden starten. Wel zo handig met 3 ingrepen op de planning. Wisseltijden zijn hier nogal lang. Dat komt omdat de operatie-assistenten tegelijkertijd sterilisatie werkzaamheden doen. Dus na een operatie moeten ze niet alleen de sets uitzoeken, maar ook alles wassen in een serie van 5 emmers met verschillende oplossingen van water met zeep en/of desinfectans om de instrumenten voor te bereiden op het sterilisatie proces. Dat kost wel even tijd, en ze moeten ook even wat kunnen drinken.

We begonnen met de man met het tree-man-syndroom. Vooral anaesthesiologisch een probleem omdat door de tumoren zijn mond nog maar een beetje open kan. Toch lukte het goed de narcose te verzorgen. We spoten nog wel lokale verdoving als pijnstilling na de ingreep en om bloedverlies te verminderen. Met het elektrische mes begonnen Malouk en ik rondom de mond voorzichtig de tumoren weg te snijden. Paco kwam aanrennen met FFP2-maskers die beschermen tegen aerosolen (hoef ik tegenwoordig niet meer uit te leggen..). Ook al is de aandoening een combinatie van virus en aanleg, we willen toch niet iets vergelijkbaars oplopen.

Na de operatie werd zijn begeleider ingelicht door Shelembi. Toen ik met Paco langs liep schoot hij ons aan om nog wat te vragen. Kortsluiting in mijn brein: Hoorde ik nou Frans…? Inderdaad, hij sprak ons aan in het Frans want hij sprak slecht Engels. En hoewel ik normaliter een aardig mondje spreek kwamen er nu alleen Engelse en Swahili woorden bovendrijven. Ik moest echt even omschakelen. Maar uiteindelijk lukte het. Ik gaf het advies veel in de schaduw te blijven en een hoed te gaan dragen. Zonlicht versneld het proces van de tumorgroei. Hij vroeg om virusremmers, dacht dat dat mogelijk in Zuid Afrika gedaan werd. Ik vertelde hem dat we al contact hadden gehad met de dermatoloog in Nederland die gezocht had naar behandelingen, maar dat er eigenlijk niets is. Maar ik beloofde als ik in Nederland was het rustig helemaal uit te zoeken en het via Malouk naar de patiënt terug te communiceren.

In de wachttijd op de volgende ingreep kreeg Malouk een appje van Jim. Welk kabeltje ik vergeten was, misschien kon hij iets betekenen. Hij had de blog gelezen .

Ik zocht een foto van het kabeltje. Lastige connectie. Geduld dus.

De volgende patiënt was een jongetje van 6 met een liesbreuk. Normaliter niet iets voor de missies aangezien ze dat prima zelf kunnen opereren. Echter, deze jongen had door tuberculose infectie meerdere malen longontsteking gehad en zou mogelijk anesthesiologisch probleem zijn. Hij was idd nogal hoesterig en z’n longen klonken met veel slijm. Extra uitzuigen en goed in de gaten houden. Malouk pluisde keurig het breukzakje los van de overige structuren, onder toeziend oog van Suzanne en Koen. Goed oppassen voor de blaas, die heeft dezelfde kleur als het buikvlies en die moet vooral op z'n plek blijven zitten. Netjes gedaan.

Tussendoor was er overleg over nieuwe aanwas van schildkier patiënten en de patiénten op de afdeling. Ze gingen allemaal goed vooruit, ook Angel en Brighton. De eerste stomapatient was intussen naar huis ontslagen.

Als laatste van de dag gingen we een grote schildklier verwijderen. Intussen was het gaan stortregenen en viel om de haverklap de stroom uit. We waren wel wat gewend, maar nu was het echt met steeds maar paar minuten er tussen. Bij deze operatie had ik los van het licht ook echt stroom nodig omdat ik veel met het elektrische mes doe dan. Het was zo instabiel dat Paco en ik het niet veilig vonden. We overlegden met Stephen. Hij zou de technische dienst aangeven voorlopig op de generator te draaien. Wat ze nu deden was telkens proberen of de “normale” stroom werkte. Werkte die niet dan gingen ze weer terug naar de generator. En dat een paar keer per uur. . We vertrouwden het niet, eerst zien dan geloven. De wachttijd vulden we door snel een broodje te eten thuis. Anastasia stond te strijken en Victoria zat op de grond lappen uit te zoeken. Snel een broodje naar binnen en door. Dat liep even anders want Anastasia vroeg iets met Victoria en pijn. Dus boekjes en google translate tevoorschijn gehaald. Paco instrueerde Anastasia “langzaam praten”.. dus nam ze veel pauze tussen de woorden maar sprak nog steeds de woorden heel snel uit. Consultje in de woonkamer, maar we kwamen er uit.

Snel terug naar OK voor de mevrouw met een zeer fors vergrote schildklier. Het werd een 5-uur durende strijd, maar ik heb gewonnen. Samen met Suzanne en operatie assistent Donald. En natuurlijk Paco en Shelembi die mevrouw veilig door de narcose loodsten. En Shelembi was nog een keer bij de TD gaan mopperen toen ze stiekem toch weer probeerden over te gaan op gewone stroom. De generator moest iig aan blijven tot deze ingreep voorbij was. De schildklier, normaal zo’n 20 gram en een vriendelijk klein vlindertje voor de luchtpijp, liep nu aan de linker kant van net onder het oor tot ruim achter het sleutelbeen. Gelukkig was de rechter kant iets minder vergroot en ging die er soepeler uit. Toen alles droog was bood Suzanne aan de lagen in de nek weer te sluiten. Deed ze tijdens haar opleiding in Nederland ook bij deze operatie. Ik maakte er dankbaar gebruik van en plofte in de koffiekamer om het verslag te maken en een sodaatje te drinken. Mierzoete fanta. Heerlijk!

Doordat de schildklier zo groot en zwaar is, wordt er door het gewicht tijdens de operatie soms getrokken aan de stemband-zenuw, die vlak achter de schildklier langs het strottenhoofd in loopt. Als beide zenuwen uitvallen, dan kan de patiënt niet meer ademen omdat de stembanden dicht vallen. Dus toen Paco het beademingsbuisje er uit haalde lag alles klaar om dat met spoed weer te doen danwel om een buisje in de keel plaatsen. Het was gelukkig niet nodig. Wel met hoofd wat hoger liggen de komende dagen tegen zwelling.

Het was intussen donker en 8 uur ’s avonds. Snel omkleden en naar huis voor avondeten (vis met hartige banaan en sla) en een verfrissende douche. Paco dacht dat ook mijn douche kapot was. Ik liet hem de aan- en uit knop zien. Blijkt zijn douche ook te hebben... Ik zette meteen mijn OK pak in een bak koud water. Bij de schildklier operatie had ik vergeten m'n plastic slagersschort aan te doen en de kleding is hier niet waterafstotend. Ik had op navelhoogte een flinke bloedvlek in m'n OK-shirt. Niet zo fris voor Anastasia maar in koud water gaat het er goed uit. Morgen uitwringen en dan kan ze het wassen. 

Ik wilde nog even voorbereiden op een ingreep van morgen, een hapje uit een milttumor nemen voor weefselonderzoek, eventueel zelfs de milt er uit. Maar ik kreeg bericht van Malouk die avonddienst had en de patienten voor morgen nog langs liep, dat mevrouw vertrokken was. Misschien naar het academische ziekenhuis maar waarschijnlijk gewoon naar huis. Is misschien wel de beste optie, want het zag er nogal somber uit voor haar. Pole..

We keken het journaal op Paco’s tablet en ik probeerde nog te bloggen. Maar m’n ogen vielen steeds dicht en ik typte steeds meer koeterwaals. Tijd om naar bed te gaan. Morgen is er weer een dag.