2023-10 Op bezoek in het oude teamhuis

Woensdag = Jumatano. Geslapen als een blok, en strak op tijd wakker voor de koffie met brood met de overheerlijke zachte avocado. Tijdens de overdracht begon het te onweren. Paco wierp me een blik toe. Klinkt als stroomstoring, niet fijn voor het operatieprogramma.

We liepen eerst langs onze man met/zonder gezichtstumoren. Hij was heel blij, ondanks dat zijn gezicht  nog best gevoelig was en zijn lippen nog dik waren van de wonden. Hij wilde wel naar huis. Maar dan moest hij voorlopig nog even dagelijks zijn wonden laten verzorgen bij de wondzuster/broeder in het ziekenhuis, en meerdere keren per dag oefeningen doen met zijn gezicht. Ik deed het voor. Zijn vriend zou er voor zorgen. En ook voor een hoed en een shirt met lange mouwen. Hij vroeg ook nog even voorzichtig of het besmettelijk was. Nee dus. Geen zorgen.

In de gang zat de man bijwie we vrijdag het stoma hadden weggehaald. Hij was ook op weg naar huis en poseerde gewillig voor een foto voor de blog. Ook de kinderen gaan goed, al had Brighton begin van de week een onregelmatige hartslag gekregen door de malaria medicijnen in combinatie met verstoorde zouten door zijn eerdere stoma. Intussen was dat ook weer hersteld, dus morgen mag ik hem uitzwaaien.

Op “onze” operatiekamer stonden wij met team Herman/Happy schildklieren te oogsten. De eerste was een vlotte, samen met Malouk. Bij de tweede kwam co-assistent Chris helpen. Deze zat wat vaster maar eindigde ook in het bakje, ondanks 7x stroomuitval door de forse tropische regenbui die er viel. Ik moest meteen denken aan Anthony, de tuinman. Die kwam ik eergisteren vroeg in de middag tegen op weg naar huis. Hij verontschuldigde zich, maar zijn huis was ingestort en hij moest kijken hoe het erbij lag. Anthony en Anastasia komen uit de armste gebieden hier. Volgens buurman Koen, werkgever van de broer van Anthony, zijn hun huisjes van klei met een golfplaten dak. Als dat dak wegwaait wordt de klei tijdens zo’n hoosbui nat en zakt het hele zooitje in elkaar. Wat een ellende. Toen ik de volgende dag vroeg wat hij nu ging doen zei hij: bouwen.

Bij de laatste ingreep was naast de vergrote schildklier bij toeval een vergrote bijschildklier gevonden. Toch maar insturen voor PA. Dat betekent twee precies dezelfde formulieren invullen voor 1 aanvraag. En in Nederland maar klagen over registratielast. Van 1 patiënt wordt het operatieverslag gemaakt, waar ook de afspraken voor medicijnen etc op staan. Dat wordt ook nog in het dossier gezet en alle medicijnen moeten op speciale lijsten worden aangevraagd. En dat alles in een lekker onoverzichtelijke kartonnen map waar een touwtje met 2 ijzeren nestels (vetereindes) in zit geregen die je door het papier drukt om alles bij elkaar te houden. En niet te vergeten de vermelding in het OK boek, waar alle operaties in worden bijgeschreven. Gelukkig had Happy de patiëntengegevens al ingevuld zodat ik alleen nog maar de aandoening, type weefsel en vraagstelling hoefde op te schrijven.

Het was nog licht toen we naar buiten liepen. Maar er stond niets meer op de lijst van vandaag, de planning voor morgen was klaar en ook de spoed was weggewerkt op de andere OK.  
Ik had van SimbaHealth wat technische vragen gekregen voor het nieuwe OK complex om hier na te gaan. Ik legde ze aan Steven voor maar die had geen idee. Misschien bij de aannemer. Helaas was die net naar Mwanza, dus morgen weer proberen. Ook zou ik de administrateur nog vragen hoe het ging met het opknappen van de woning voor de Duitse traumachirurg Marianne die hier bij Erik een jaar van haar opleiding komt doen. Hij reed net het terrein af maar we hebben een afspraak voor morgen. Dan eerst maar even de tassen af gooien en plassen op een normale toilet. Hoef ik niet zo te mikken, want ik haal op het hurktoilet helaas geen 100% score. Gelukkig ligt er een WC borstel bij.

“Hodi Hodi” hoorde ik een karakteristieke stem roepen, de Tanzaniaanse versie van “Volluk..!” als je bij iemand achterom loopt. –“Karibu” (welkom) antwoordde ik en deed de deur open. Paolo Kubwa kwam kijken of we de muis hadden gevangen. Samen opende we de auto, nog net geen tromgeroffel… en…..LEEG! Pindakaas opgegeten, voetstappen in de lijm, maar geen muis. Lekker dan, nu heeft hij zelfs gegeten! Paco liet een foto zien van een echte muizenval. Zo een waar z’n kop meteen klem zit. Paolo gaat op zoek. En ik zie ineens Dorus voor me met z’n muizeval “trip trip trip trip.. geen kaas vandaag ”.

Volgende missie van de middag: het huis voor de Duitse traumachirurg Marianne bekijken om te zien wat er nog mist, zodat ik Lesse duidelijk kan aangeven wat er nog moet gebeuren. Het was het huis waar we de eerste keren in woonkamer en keuken leefden, toen we in het “achterhuis” sliepen. Nou, dat was nog wel wat. Het huis was helemaal leeg op wat oude papieren en een kastje met een paar leesboeken na. Geen koelkast, geen fornuis of kookgerei. Het zeil in de slaapkamer was gescheurd en er was lekkage geweest in de douche. Hier is nog veel werk te doen. Ik maakte foto’s en filmpjes zodat we morgen een goed plan kunnen maken morgen. Paco poseerde onder de afzuigbuis die wel was blijven hangen: “ Scotty, beam me up”...

Tropenarts Koen, die met zijn gezin nu in het “achterhuis” woont, vroeg of we dat nog wilden zien. Het had ze 2,5 maandsalarissen en een paar maanden gekost om het op te knappen, want het achterste deel was verzakt en qua indeling niet zo handig geweest. De kamer waar Ed en ik sliepen is een lichte woonkamer met open keuken geworden, maar de kasten (inclusief kluis) staan er nog wel. De keuken komt uit op een nieuwe veranda met mooi uitzicht op de zonsondergang. Het was een valse start geweest die ze niemand gunnen dus hadden ze over het huis van Marianne net nog contact gezocht met Jiska. Maar nu was het een fijne plek. De fretten ritselden door de tuin. Of we wat wilden drinken. Nou lekker. We streken neer op de veranda want Koen had nog veel vakinhoudelijke vragen aan ons en nu was er mooi even tijd want Sharon ging even met Noud naar de markt. Na een uurtje was ze weer terug want Noud, een heerlijk witblond mannetje met lichtblauwe ogen, was een beetje klaar met het gepluk aan hem door de lokale marktbezoekers. Thuis uit de draagzak en lekker lopen. Trapje op, trapje af, lekker achter ons aan. Sharon liet nog even de veranda zien. Toen we de deur openden viel er iets plakkerigs op m’n arm. Verschrikt tikte ik het weg. Een gekko was naar beneden gevallen. Ze vroegen of we nog een afscheid hadden bedacht morgen. Nog niet aan gedacht, maar we konden best een borrel geven. Maar waar halen we even snel drinken. Koen wist raad. Een zuster van de kraamafdeling was net een winkeltje begonnen in fris en bier en dat werd gratis bezorgd. Hij bestelde voor ons, betalen bij afleveren.

Terug thuis was er geen Anastasia en geen eten. Bijzonder. We smeerden een boterham. Ineens kwam ze binnen met excuses en rollen zilverpapier. Het was uitgelopen bij de kapper en ze had eten bij zich. Chipsi-mayai: friet in een omelet. Heerlijk. Beetje vlees er bij en nog wat fruit. En leuk haar.

We zaten net aan het eten toen ik een piki-piki (brommer) hoorde en “hodi-hodi”. Thuisbezorgd stond voor de deur, met 3 kratten achterop. 1 voor Koen & Sharon en 2 voor ons. Die konden vast koud gezet voor morgen. Samen €18,- inclusief fooi voor bezorgen, dus daar kunnen we ons geen buil aan vallen. We namen er vast eentje, keken nieuws en wilden naar bed. Alleen scheen er een soort schijnwerper in mijn kamer. Hmm. Het gordijn dekte het niet volledig af. Maar toen ik terug kwam van de badkamer was het licht buiten uit. Paco bleek de knop van het buitenlicht gevonden te hebben. Truste.