2018-21 Twenda sokoni – we gaan naar de markt

Zoals gebruikelijk werd ik 10 voor 7 wakker. Zachtjes pakte ik mijn koffertje in en zette de snelkoker aan voor koffie op het balkon. Gillian kwam bij me zitten met haar nagellak. We hadden geen tijd gehad om onze tenen op de markt te laten doen, dus dan maar zelf. 
Aan de ontbijttafel, met papadums, chutney en vers fruit, werden onze ideeën over relaties uitgebreid gedeeld. Uiteindelijk vonden we opoes advies het beste: je moet het opzetten zoals je het vol kunt houden. 

Paco, Charissa, Gillan en ik gingen een rondje winkels en lokale markt langs voor stof en slippers. Erik en Jiska hadden verplichtingen bij hun “extended family”. 

Omdat Henriette wel een mooie lap stof wilde, liepen we langs de stofwinkels van gisteren. Twee van de drie waren open. We vonden een paar mooie lappen en Paco appte foto’s naar huis. Beter zij keuzestress dan ik, grapte hij. Ondertussen liet ik mijn ouders meekijken. De verbinding liet te wensen over, maar ze kregen toch een leuke indruk van de kleurige winkel. Daarna liepen we door naar de markt om slippers te kopen voor onze vrienden en familie. Het duurde even voor we de juiste maten bij elkaar hadden. De buurman van de slipperverkoper, die gympen en pumps verkocht van dubieuze kwaliteit, had een paar keer geprobeerd onze aandacht te trekken. Hij pakte Charissa bij de arm om haar mee te lokken naar zijn kleedje met schoenen. Charissa wimpelde hem af, en onze verkoper sprak hem aan op zijn gedrag. Dat viel duidelijk verkeerd en er volgde een soort scheldkannonade over de markt. Tsja, zei Gillian, had hij ook maar kralenslippers moeten verkopen. We maakten onze koop rond en vervolgden onze weg. Langs de onderbroekenkraam waar we een paar jaar geleden inkopen hadden gedaan toen meer dan de helft van de koffers niet waren aangekomen. Dat blijft een geweldige herinnering. Nadat we tot het einde van de markt waren gelopen, tot bij de hindoe tempel, besloten we niet meer via de markt terug te lopen maar over de gewone weg. Hoewel de markt een stuk rustiger was dan op zaterdag, waren we toe aan een beetje rustiger omgeving. 
Langs de weg zag Paco een handige kaasrasp met bakje. “Om kaas te raspen voor in het huis”. 5000 shilling, €2,- dus dat was te doen. Bij de fruitkraam hadden ze eindelijk mango’s. Nu had Jiska via hun oude groenteboer geregeld dat we een lading fruit kregen, dus we hadden ze niet nodig. Maar we waren al 3 keer langs geweest met de vraag of ze mango’s verkocht, dus we konden eigenlijk niet zonder te kopen langslopen. 3 dan maar, die komen wel op.
Als laatste doken we de supermarkt in voor wat chips, pinda’s, koffie en melk. Eieren nemen we niet meer sinds dat 2 jaar geleden eindigde in een prematuur omelet. 

Terug naar het hotel om op te frissen en te lunchen en daarna weer terug naar Sengerema. 

De Jeep werd ingepakt, maar door alle aankopen en de koffers van Charissa paste het niet meer. Dus namen we Charissa, Rian en ik een taxi naar de pont. Rian had gebeld naar haar vaste, veilig rijdende, taxichauffeur om ons aan de andere kant op te pikken. 

Helaas was de boot net weg, dus we moesten even wachten. Ik zag een dame in een jurk van de stof die ik als kerstkleed ga gebruiken. Rood met blauwe sterren. En hij was als jurk ook prachtig. Er kwam een knul naast me zitten die in het Engels me aansprak. Toen ik zei dat ik in Sengerema werkte vroeg hij of ik mama Elisabeth kende. Niet de operatie-assistente maar de kok van de co-assistenten. Hij was haar buurjongen en vond het leuk om zijn Engels te oefenen. Ooit wilde hij wel een keer naar Europa komen, maar dan moest hij eerst meer verdienen. Hij was nu in opleiding voor installateur, en bijna klaar. Met zo’n gesprekspartner vliegt de tijd, en ik zag bussen de boot op rijden. Plots stopte de stroom en kwam alles de boot weer af. Blijkbaar was het te druk voor de kleine pont, dus nu moesten we allemaal over op een grotere boot. Die had geen passagiersdek dus gingen we bij de auto staan hangen. Grote kinderogen keken ons verbaasd aan. Zo’n kudde blanken valt op. 

Aan de overkant kwam een personenauto vast te zitten in een greppel. Veel kabaal, geduw en gegraaf, en daar ging hij weer. Nu kon ook de rest van de boot af. 
Achterin genoot ik van het uitzicht van de huisjes, kinderen met tonnen water op het hoofd en overbeladen fietsen met suikerriet of zakken met kolen. 

Thuis stond de nieuwe koelkast in ons gasthuis. Meteen aan gezet en de spullen uit Rian haar koelkast overgezet. Erik en de rest kwamen nog niet, maar bleken in de kerk te zitten. Achter het barretje waar we eerst waren, appte hij. Kom er maar heen lopen. Zo snel als m’n zere voeten me dragen wilde beende ik samen met Charissa er naar toe. Zo heel erg lang zou het niet duren daar. Bij het barretje vroegen we de weg. Het bleek nog een best stuk lopen, maar we hoorden de klanken van de muziek al. Bij de kerk was een halve kring van stoelen waar de dominee met de blanken zat. Ze stonden meteen op om ons te laten zitten en we genoten van de laatste maten muziek en dans. Gillan ging met haar kont in het stof tussen de kinderen zitten voor een saampie. De kinderen stapelden zich op om haar heen en haar grijns werd steeds breder. Wat een prachtig plaatje. 

Na de voorstellig klommen de kinderen in de bomen. Jiska probeerde het tot hun grote plezier ook. We konden nu wel in 1 auto dus hoefde ik niet meer terug te lopen.

Bij het huis laadden we de auto uit en ploften op de bank voor wat te drinken. Ineens klonk een ijselijke gil en geblaf van Prado. Masoso en zijn zoon Rogers waren aangekomen. En ze waren panisch voor de hond. Die voelde dat natuurlijk haarfijn uit en liet zich van zijn waakse kant zien. Sorry Prado, nu in je hok. 

Volgens goed Afrikaans gebruik werd eten en drinken aangeboden. Masoso heeft suiker en wilde graag water. Jiska trok een zak borrelnoten open. Oew…chumvi…!!(zout!) riep masoso. Dan maar de Tanzaniaanse pinda’s met ei. Die bevielen beter. Ook mijn gedroogde worstjes werden te zout bevonden en weggespoeld met water en een banaan. Natuurlijk werden we uitgenodigd om te komen eten. Toen de dag was geprikt (woensdag) vertrokken ze en konden we aan tafel. Nog voor we de eerste hap binnen hadden stond Marie Jose aan het raam. Of we de hond in het hok wilden doen. Ze had al gegeten, maar kwam er gezellig bij zitten. Het fruit toe lustte ze wel. En de chocola bij de thee ook !

Ze zou er dinsdag niet zijn omdat ze naar de diploma-uitreiking van de middelbare school gaat van een van “haar” kinderen. Harrie zijn verstandelijk beperkte moeder is overleden en niemand weet wie zijn vader is. Hij is, net als een aantal weeskinderen, op de campus van het ziekenhuis opgegroeid in een huis waar een paar verpleegkundigen en de nonnen voor hen zorgen. De kosten van hun scholing, evenals die van een hele groep aids-wezen (kinderen wiens ouders aan aids zijn overleden), worden betaald door stichting WAMATA. Alleen lopen de fondsen van de stichting terug omdat ze vooral gevuld worden door de nonnen van onder de bogen en andere conventies die langzaam uitsterven. En nog wat vriendinnen van zuster Marie José. Vroeger werd de hele scholing vanaf de lagere school bekostigd, maar tegenwoordig is de lagere school gratis. Degenen die slim genoeg zijn kunnen door naar de middelbare school. Dat zijn er nu een stuf of 20. Per jaar kosten ze 70.000 shilling (€27,-) aan schoolgeld, evenveel aan examens en 200.000 aan reiskosten naar die examens (€76,-). Als ze goed genoeg zijn om te studeren kunnen ze een beurs aanvragen. Daarnaast is dan nog 1 miljoen shilling (€400,-) nodig. Sommigen hebben nog ooms of tantes die een beetje bijspringen. Maar dit soort bedragen zijn voor een Tanzaniaans gezin dat ook zijn eigen kinderen wil laten scholen eigenlijk niet op te brengen. 

Gelukkig kon ik haar een beetje steunen met het envelopje van Edwin, van de zegeltjes van de Jumbo. Waarvoor weer hartelijk dank, schat.