2018-20 Contrasterende woningen

Gezellig babbelend met Jiska reden we met Inyas mee de berg op. Hij parkeerde de auto voor een wat droevig flatgebouw van 3 lagen. In een klein speeltuintje speelden een paar kinderen. En jongen van een jaar of 11 in een verschoten rood shirt kwam naar ons toe lopen. Daudi, de oudste zoon van Inyas. We liepen de betonnen trappen op naar de tweede verdieping. Schoenen uit op de mat, al hoefde het niet per se van Inyas. In de woonkamer stonden 3 bankstellen en 2 grote leunstoelen op de betonnen vloer in een U opgesteld met de open kant naar de muur gericht. Daar stond een klein kastje met een laptop en een box waaruit (natuurlijk hard!) Tanzaniaanse muziek schalde. De muren waren kaal op een A3-poster met een kleurrijke tekening van het kindeke Jezus in de kribbe met Maria, de herder en een paar lammetjes er omheen. En een grote kalender. De eethoek was nieuw, met het plastic nog op de kussens. Ze woonden er net twee weken. Inyas schonk een soort dikke rood-paarse ranja van Baobab-vruchten in. Niet zoet, niet zuur, niet vies maar ook niet heel lekker. Jiska legde de legende van het ontstaan van de baobab boom uit. God was boos, trok de boom uit de grond en plantte hem op z’n kop weer terug. Daarom heeft hij zo’n rare vorm. 

Geleidelijk aan druppelden de rest van de kinderen verlegen de kamer binnen. Nog een zoon van een jaar of 7 en dochter van 3 en als laatste kwam mama met een baby mannetje van 5 weken. Wat een droppie. Jiska nam hem meteen over van de moeder. De grotere kinderen keken argwanend naar die grote blanken in hun woonkamer. Maar ze genoten wel van het drinken en de karanga ya mayai – pinda’s met ei. Heerlijk!

Er werd wat heen en weer gesproken over de grootte van Bugando ziekenhuis en het adherentiegebied. Als academisch ziekenhuis hebben ze 1000 bedden, 10 operatiekamers waarvan er nu 5 gerenoveerd worden en een adherentiegebied van 15 miljoen mensen. Nouja, zei Erik, die wonen wel in het gebied rondom het ziekenhuis, maar de meesten zijn te arm om er te komen en worden geholpen in kleine lokale ziekenhuizen, of de wat grotere districtsziekenhuizen als Sengerema. Dus feitelijk heeft nog geen 10% van de mensen geld en/of tijd om de reis naar de academie af te leggen. 

Zo te zien hadden de academische specialisten het ook niet erg breed. Het Mpende droeg een shirt vol gaten en de inboedel was karig. In Nederland zijn we vaak bezig ons te meten aan de buren. En als je het minder hebt zal je waarschijnlijk niet zo snel een team van buitenlandse collega’s thuis uitnodigen.  Hier draait alles om gastvrijheid. Als je wordt uitgenodigd wordt er ook gegeten. En goed gegeten, al moeten ze soms zelf er weken voor op een houtje bijten. 

Er werden grote pannen binnen gedragen door de hulp en een nichtje dat in de stad geneeskunde studeert. Zo’n hulp is ook vaak een familielid die in ruil voor kost en inwoning helpt in de huishouding. Wat anders dan een au pair, en zeker een stuk goedkoper. 

Het nichtje deinsde even terug toen ze de eerste keer de woonkamer binnen liep en ons allemaal zag. Toen herpakte ze zich en met een brede lach bracht ze het eten binnen. 

Moeder ging voor in het gebed en daarna mochten we opscheppen. Wel eerst handen wassen bij de schaal terwijl moeder het water over onze handen goot. Ik adviseerde Gillan niet te veel op te scheppen zodat we voor een tweede ronde konden gaan. Dat wordt altijd enorm gewaardeerd. “goeie tip” zei Gil’. 

Voor bij het eten was zelfs bier gekocht, ook een serieuze kostenpost. Het was nog vroeg, maar dit kon ik niet weigeren. Nouja, zo’n opoffering is een koud biertje nou ook weer niet als het warm is. 
De bedoeling was dat we voor zonsondergang (18.45 uur) bij Lucas zouden zijn, maar ik zag de zon snel zakken. “dat wordt ‘m niet meer, Erik” fluisterde ik. 
Zo snel als fatsoenlijkerwijs mogelijk was, rondden we ons bezoek bij Inyas af. Er werden nog uitgebreid groepsfoto’s gemaakt met het hele gezin en daarna gingen we via Ryans Bay om Charissa op te pikken, door naar Lucas. Bij aankomst werden we verwelkomd door een roedel Boer Bull honden. Net Tembo's. En net zo enthousiast. De bewakers probeerden de honden in de toom te houden en werden bijna omvergetrokken. De honden waren door het dolle heen, vooral de puppy’s van een paar maanden oud. 

Lucas riep ons naar boven, naar het dakterras van zijn huis. Een prachtig uitzicht op het laatste avondrood, maar de zon was al weg. Hij liet ons de foto’s zien die hij zelf net had gemaakt. Prachtig. Ik liet Ed via what’s app beeldbellen meegenieten. Nadat het donker was dronken we wat in zijn huiskamer en knabbelden we van de samosa’s en soort aardappelkroketten met gehakt die hij via de nieuwe bezorgdienst van Ryans bay had geregeld. Lucas zijn vrouw was net naar Canada waar hun dochter op het punt van bevallen staat van haar tweede kind en Lucas’ derde kleinkind. De andere twee bewonderden we op de foto’s in hun huiskamer. 

We genoten van de smakelijke verhalen van Lucas, hoe zijn vader vanuit India naar Tanzania was gestuurd omdat hij wees was en de familie geen geld had hem naar het seminarie te laten gaan. En Lucas zich via allerlei baantjes had opgewerkt naar de geslaagde zakenman die hij nu is. Hij ondersteunt de missies door zorg te dragen voor ons transport en als er wat geregeld moet worden (koffers van Charissa, accu voor Rian) dan is 1 telefoontje genoeg. Hij zorgt dat het in orde komt. In een land als dit is zo’n vriend goud waard. En hij geniet ook van de aanwezigheid van het team in zijn huis. Er staat nog een gasthuis op het terrein waar hij ons in rond leidt. Rian wil er meteen intrekken. Een prachtig huis met een werkkamer met uitzicht over het inmiddels donkere Victoriameer. Met heel veel kleine lampjes van de nachtvissers. “’s nachts is het net een stad” zegt Lucas. 

We maken het niet laat want iedereen is moe. Dus na een uitgebreid afscheid van de honden rijden we terug naar het hotel. Gillian en ik bloggen nog een uurtje maar dan is het echt tijd om te slapen. Morgen is er weer een dag.