2018-24 Nelia komt op bezoek!

Geen kat vannacht, dus heerlijk geslapen. Boeren nacht gemaakt, zou mijn moeder zeggen. 

Wel was Prado al vroeg aan het blaffen. Bij het ontbijt bleek waarom: Nelia zat buiten te wachten! Nelia is de hulp die de eerste jaren van de missies altijd voor ons zorgde. Ook het jaar dat Edwin en de kinderen erbij waren. Met z’n Swahili talengids en Nelia’s geduld konden ze aardig communiceren samen. “Mzee Kipala” zei ze altijd, kale oude man. 

Nelia was helemaal ontroerd om Jiska en Erik weer te zien. De laatste 1,5 jaar was ze een beetje van de radar verdwenen maar nu had ze via haar zoon vernomen dat ze er waren. Ze was speciaal vroeg opgestaan om hun te treffen voor het werk. Door de jaren heen kent ze de routine van de groep. 

Ze herkende mij ook nog en vroeg meteen naar Edwin. We namen haar mee naar binnen. Drinken hoefde ze niet maar ze kletste honderduit met Jiska. Ik belde Edwin via what’sapp. Het was in Nederland kwart voor 7 en de jongens hoefden niet naar school. Een beetje zuur hoofd kwam in beeld. “ik heb een verrassing” zei ik en draaide het beeld naar Nelia. Ed was meteen wakker. Nelia probeerde met hem te praten, maar ik heb zijn boekje in mijn tas. 

Jiska helpt hem: ”je weet toch dat je overal gewoon nzuri (=goed) op moet zeggen!”

Erik was naar de overdracht gelopen om Charles, één van de artsen uit het ziekenhuis, te spreken. Hij appt dat we rustig aan kunnen doen. Het is druk geweest vannacht, dus de operatiepakketten zijn op. Ze zouden over een uur klaar zijn. 
Edwin maakt ook Tom wakker. Zijn slaperige hoofd met blije grijns van herkenning is een lust voor het oog. Hij reageert meteen met “nzuri” als Nelia hem vraagt hoe hij geslapen heeft en zwaait met z’n snuffie. Een mooi weerzien zo vroeg in de ochtend. Nelia vindt dat ze snel weer naar Tanzania moeten komen. Dat vinden de mannen natuurlijk ook.  

Als Nelia weer weg gaat loop ik met Jiska en haar mee. Ik wil gedag zeggen. Jiska zegt: “we lopen eerst nog samen een stukje, dat hoort zo. Nog een beetje keuvelen en dan neem je pas afscheid.” Dus ik hobbel er gezellig achter aan tot aan het oude huis van Jiska en Erik. Daar nemen we allemaal afscheid en Jiska en ik lopen terug naar het huis om onze spullen te pakken. De werkdag begint.