2018-25 En nog een paar schildklieren

Dinsdag na het vertrek van Nelia eerst even langs de IC waar het jongetje met TB er een stuk beter bij ligt. De medicijnen slaan aan. De dame met de grote schildklier voelt zich goed en kan vandaag naar huis. En de magere man zonder stoma is ook op gang. Een goede start vandaag. 

Mijn enthousiasme wordt snel de kop in gedrukt wanneer ik een CT van een patiënte in de handen krijg gedrukt. De mevrouw met al maanden buikklachten heeft kanker in een gevorderd stadium. Jiska en ik gingen samen naar haar toe om uit te leggen wat er aan de hand was. Haar dochter zat erbij. Gelukkig hebben we de nodige pijnstillers meegenomen. 

Bij de OK zijn de sets nog niet klaar dus vraag ik Steven of hij kan nagaan wat het kost om een set met OK-jassen en –doeken te maken. Als dat een beetje betaalbaar is dan kunnen we een maand voor de missie een aantal sets laten maken zodat we minder krap zitten. Als we dan ook nog ergens industriële wasmachine en droger op de kop kunnen tikken die met de container mee kunnen, dan zitten we volgende keer gebeiteld. Dat en het nieuwe anaesthesie-apparaat dat eraan komt. 

We werken in strak tempo het programma door met natuurlijk tussendoor de gebruikelijke aanloop waarvoor ik wisselend Steven, Allan en Jiska als tolk gebruik. Een jongetje van 11 met vanaf zijn geboorte een gaatje in zijn hals die af en toe wat vocht lekt. Rest van een kieuwboog. Het is heel klein en geen kanaaltje voelbaar. 

Die kan Rian wel sonderen en omsnijden, daar zijn wij niet voor nodig. Maar omdat het soms nog wel een stukje kan doorlopen moet het wel onder algehele narcose. Rian bekijkt hem en plant hem in voor volgende week. Natuurlijk nog vergrote schildklieren die we moeten teleurstellen. Volgende keer weer.

Ik had voorgesteld om vandaag maar een groepsfoto te maken. Meestal gebeurt dat de laatste dag en dan ben ik niet op mijn best. Bovendien is vaak niet iedereen meer aanwezig die we er op willen hebben. Vandaag wel. Het wordt een hilarische groepsactiviteit. We zoeken een plekje bij de onderzoekstafel. “Wit-zwart-wit-zwart” dirigeert Elisabeth de volgorden van de koppen. Eh.. en waar moet Charissa dan? Die is aardig zwart ondertussen! Ze moet regelmatig uitleggen waar haar wortels liggen omdat ze van achteren wordt aangezien voor Tanzaniaan, maar een ander gezicht heeft dat niet op de rest van de kaaskoppen lijkt. Dat zien ze dan weer wel. Rian en Jiska worden namelijk regelmatig door elkaar gehaald. Allebei blanke vrouwen die goed Swahili praten en een witte jas aan hebben. 

Als iedereen een plekje heeft maken we eerst een statische foto, en daarna een zg. Boomerang: een kort filmpje dat zichzelf herhaalt. Zuster Marie José geniet van het plezier van de groep. Met motown hits op Eriks box op de achtergrond swingen we er op los. Om vervolgens met veel plezier het filmpje te bewonderen. Volgens Jiska beweegt Shelembi niet genoeg. “laten we nog een filmpje met swingende dames maken!” roept ze. De mannen worden aan de kant geduwd en we swingen en zwaaien voor de volgende boomerang. Natuurlijk willen de mannen niet achter blijven en duwen ons weg om hun plaats in te nemen. Geen dansfoto maar een cool portret. “Hey, de Jackson Five” had een collega van Paco gezegd toen hij de foto had geappt. Het was een mooi moment zo met z’n allen na een dag van hard werken. 
Voldaan liepen we terug naar het huisje om te gaan eten. Daarna stond Nellie op de stoep. Het broertje van Bonnie, pleegzoon van Jiska en Erik die in Nederland woont en  inmiddels zelf vader wordt. Nellie had op verzoek van Jiska telefoonkaartjes voor iedereen gehaald. Alleen snapten we er geen snars van. “Hjalmar… waar ben je… ?” Fluisterde Gillian. Gelukkig snapte Nellie het wel, dus ging hij met de kaartjes aan de slag om een voor een nummers in te typen om op te waarderen. Helaas was dit weer een ander systeem dan we eerst hadden, want nu konden we kiezen voor een week of een maand data. Als je voor een week kiest, vervalt wat je niet gebruikt hebt dus na een week. Hmmm, het was de bedoeling dat Gillian en Hjalmar er ook nog wat aan zouden hebben tijdens hun vakantie. Uiteindelijk lukte dat geloof ik wel. Ondertussen zaten we met z’n allen lekker op de mooie bank met chips, nootjes en een drankje. "Susan, je borsten hangen er uit" zei Jiska tegen me. Verbaast keek ik naar m'n decolleté. Ik had het shirtjes van Gaabs aan met een keurig nette V-hals. Toen zag ik mijn blote knieën onder mijn rok uitsteken. Oeps, dat is hier een erogene zone. Snel onder mijn rok frommelen. 

Ik had geen schrijfhoofd, Gillian gelukkig wel. Zo houden we mooi het evenwicht. Ik had zelfs geen zin meer om te douchen, dus dat moet morgenochtend dan maar…