2018-23 mammapoli

De laatste ingreep van de dag deed ik met Rian. Ze wilde graag een keer een darmnaad samen leggen. Dat had ze wel geleerd in haar chirurgie deel van de opleiding maar na chirurgie volgt een jaar gynaecologie, dan tropencursus en vervolgens een half jaar tropenstage. In Congo was er niemand om een darmoperatie met haar te doen, dus het was lang geleden en dat maakt onzeker. Gillian instrumenteerde. “Ik heb een lekker setje”, mompelde ze. Lange pincetten en klemmen deze keer, dat wel. Maar de orthopeed zou nog schrikken van deze chirurgische pincet, zo grof! De klemmen waren reusachtig en er waren twee scharen om mee te prepareren. Groot en bot of klein en scherp. Maar dan ook helemaal scherp, ook scherpe punten, als een nagelschaartje. Dus gevaarlijk om mee in de buik te werken omdat je er makkelijk darmen mee kan beschadigen. We kozen dus voor groot en bot en doorliepen de gebruikelijke routine van stappen. Gelukkig een lange endeldarmstomp dus we hoefden de darm bij de milt niet los te maken. Dat scheelt tijd, het was vandaag zowaar nog licht toen we klaar waren. 

Charissa stond bij Erik ontstoken knieën te spoelen. Het jongetje is blijkt een longontsteking te hebben en is heel ziek. Hij heeft extra zuurstof nodig. Een longfoto wijst open TB uit. Hij moet nu andere medicijnen en hopelijk knapt hij dan snel op. En wij moeten allemaal een mantoux test doen als we thuis zijn..

Zuster Marie José had nog twee vrouwen op de afdeling met borstkanker die buiten op ons zaten te wachten. We wisten dat ze er waren en hadden vrijdag nog voor ze open gelaten. De eerste had een zwelling in haar rechterborst sinds 3 maanden. 

Er was 2 wkn geleden spontaan pus uit gekomen, zonder dat de mevrouw erg ziek was geweest. Ik zag een gigantische borst met een week gebied. Veel te hard aanvoelend voor alleen een ontsteking, maar veel te snel ontstaan voor borstkanker. Ook waren in de oksel 2 vergrote lymfeklieren te voelen, dat is ook een veeg teken. Verdere onderzoeksmogelijkheden zijn er hier niet. Operatie en een stuk weefsel insturen voor onderzoek is de enige oplossing. 

De andere had een overduidelijk borstkanker die zich een weg naar buiten had gevreten. De lucht was heftig. Maar de tumor was zo groot dat we als we hem weg gaan halen, waarschijnlijk de huid niet helemaal meer dicht kunnen maken. “Dat transplanteren we later wel, maar dit is ook niks” zei Marie José. Het is inderdaad geen leven zo. En zo is de vrijdag gevuld, met nog ietsje ruimte voor een uitloop van de laatste dagen. 

Omdat we nog steeds maar 1 anaesthesie apparaat hebben, kan op de tweede kamer slechts een beperkt aantal ingrepen, alleen die onder ruggeprik of block. Dat vergt een nauwkeurige planning, en daar hebben we hier niet Johan maar Jiska voor. Alleen wordt er zoveel gehusseld dat het nauwelijks te doen is. Mensen die niet komen opdagen of die malaria hebben waardoor ze uitgesteld moeten worden. Of als ze bloed laten prikken ernstige bloedarmoede blijken te hebben. En de soms lange wisseltijden door gebrek aan instrumenten en steriele doeken. Een planner zou hier hoorndol worden. 

Toch lijkt het er op dat we een heel eind gaan komen met de planning. 

Na het eten valt sr Marie Jose binnen. We kletsen, appen en bloggen er op los. Onze Charissa heeft zelfs een heuse vlog gemaakt. Niet geschikt voor jeugdige kijkers, want er zijn wonden op te zien. Maar die kun je ook doorspoelen. En het is een veel voorkomend probleem hier. Brandwonden. 

Gillian is na het eten gaan douchen en slapen. Om half 11 gaan ook bij mij het licht uit. Ik bel nog even met thuis waar ik meteen te horen krijg dat ik me niet met alles moet bemoeien. Sorry jongens, dat zit er gewoon in. Hopelijk komt de kat niet meer langs, maar voor de zekerheid neem ik een flesje water mee….