2023-01 Daar zijn ze weer…!

Geen groot team dat deze keer afreist naar Sengerema maar een soort dynamisch duo: anaesthesioloog Paco en chirurg Susan gaan weer een krappe 2 weken aan de slag. Zonder Erik en Jiska want die zijn momenteel in Nederland. Maar in Sengerema worden we opgewacht door tropenartsen Malouk en Koen die al een mooi programma aan het samenstellen zijn.

De afgelopen weken waren een beetje hectisch. Met maar 3 weken tussen zomervakantie en vertrek naar Tanzania stond m’n agenda vol met afspraken om te communiceren, coördineren, reageren, beargumenteren, reflecteren, en, oh ja, ook nog een beetje opereren. Weinig tijd noch rust om de voorbereidingen te delen. Die liepen ook een beetje overal tussendoor. Dozen uitzoeken in een rustige dienst met aios chirurgie Marie Louise, diner bij Anja en Michiel samen met Paco, Erik en Jiska om de plannen voor de komende weken door te nemen, een vergaderdiner thuis met Erik, Jiska en Bart over de laatste stand van zake van de SimbaHealth projecten die in Sengerema lopen en instructies voor de voortgang, nog even 2 km zwemmen voor een ander goed doel, visum regelen, gelukkig zijn mijn artsenpapieren nog geldig tot eind september. En gelukkig beweegt Ed mee in deze stormachtige tijd. En trapt hij af en toe op de rem om oververhitting te voorkomen. 

Dus toen we na een klein oponthoud op de snelweg (dieplader was door z’n assen gezakt en had diepe voren in het asfalt getrokken, iedereen over 1 baan terwijl er groot materieel uitrukte om te proberen dit op te lossen) keurig op tijd op onze vliegtuigstoelen zakten, kwam er een heerlijke rust over me. Hoewel.. tegenwoordig is er ook WiFi in het vliegtuig. Dus de berichtjes bleven vrolijk binnen-pingen. En ik kon zelfs beeldbellen met mijn 88-jarige moeder. Met een beetje hulp van Koos en Riet, waar ze net op de koffie zat.

Paco en ik hadden de luxe van een lege stoel op onze rij, dus we hadden een mooi plekje om al onze zooi tijdelijk te parkeren. En eindelijk tijd om mijn presentaties voor onderwijs over knopen & hechten, amputeren en darmnaden leggen aan te passen voor de tropische setting. En er kwam nog een verlaat verzoekje om zetpillen paracetamol mee te nemen. “misschien een beetje te laat…”. Gelukkig zitten die standaard in m’n koffer als ik die kant op ga.

De vlucht verliep zonder problemen en op Kilimanjaro Airport gleden de koffers soepel door de douane. Hindernis 1 is genomen. Buiten even pinnen. Verdorie, doet m’n pas het weer niet. Op Schiphol ook al niet..! Gelukkig had ik nog een credit card dus met een stapeltje monopoly-geld in de hand liepen we naar de taxi die ons in een kwartiertje naar het hotel bracht. Een beetje genieten van de omgeving zat er niet in want om half 9 ’s avonds is het echt pikkedonker. Bovendien werd ik continu verblind want iedereen rijdt met groot licht. Een beetje snap je dat wel, als er ineens uit het niets een brommer zonder licht in de berm opdoemt. Maar fijn is het niet.

In het hotel Panone hadden we riante kamers met een hard maar degelijk bed en een balzaal als badkamer. Vierkante meters zijn hier blijkbaar nog niet zo duur. Nadat we onze spullen op de badkamers hadden gezet (voor het geval er bedwantsen zijn – niet gezien, maar toch, het heerst…), met hulp van de hotel WiFi het thuisfront hadden bericht van onze veilige landing èn ik “contactloos betalen” en “buiten europa betalen” aan had gezet op m’n bankpas (de techniek staat voor niks.. en ik voor paal..)  gingen we nog wat eten op het buitenterras bij het restaurant. Kip met friet (kuku na chipsi) en een heerlijk koud Serengeti-biertje, krekels tsjirptend op de achtergrond,  afgewisseld met geronk van auto’s en vliegtuigen. We zijn er. Morgen door naar Mwanza en Sengerema.