2023-02 Tanzaniaanse logica…

Mooi op tijd wakker dankzij het uur tijdverschil. Het was zwaarbewolkt en heiig dus de Kilimanjaro was helaas aan het zicht onttrokken. We liepen naar buiten om te ontbijten en werden aan tafel verrast door het gezelschap van brutale maar heel mooie vogeltjes. Er landde er zelfs één op m’n hand om een stukje gebakken ei te stelen.

Op het vliegveld inchecken voor de binnenlandse vlucht was een mooie klucht. Eerst de ruimbagage wegen. 23,1 en 22,6 kg, geen probleem. Toen de handbagage. 11,3 en 12 kg.

Oei, dat was een probleem. Er mag maar 7 kg in de handbagage. Ik legde uit dat we op de tickets 12 kg hadden staan. “nee, dit is een klein vliegtuig dus mag maar 7 kg. Doe maar wat in de grote koffers”. Dus Paco en ik stouwden wat spullen in de ruimbagage. Na een paar keer wegen en nog wat over zetten zaten we op 6,5 en 6,9 kg. Mooi! Opnieuw de ruimbagage wegen. “that is a problem, it is too heavy”. Wat een verrassing, als je er 5 kg uit je handbagage bij stopt! Uitgebreid overleg, nog eens tickets laten zien en uiteindelijk konden we toch door. Arme kruiers, die moeten nu twee koffers van 28 kg tillen!

Verder verliep alles soepel, was de zon doorgebroken en stonden we rond uur of half 2 bij hotel Ryan’s bay om de sleutels van Erik z’n auto te halen. Een stevige wandeling bergop, eerst nog even voor het hek van het verkeerde huis met nummer 8 staan roepen maar toen hadden we toch de juiste woning. De auto startte, maar hoe gaat hij van de “handrem”…? Na wat zoeken en op z’n kop hangen onder het stuur vonden we het hendeltje. Mooi. Er moest even wat zand verplaatst worden door de bewaker voordat de poort ver genoeg open kon, en hij hielp even kijken naar het verkeer omdat we er achteruit uit moesten draaien. Daar gingen we. Oom Arie op Safari. Gelukkig zagen we samen alle drempels op tijd, want die zijn hier nogal talrijk èn venijnig. Wel effectief overigens. Terug naar Ryan’s Bay hotel om onze koffers te halen en nog snel wat te eten. Tanzaniaans snel, want het duurde bijna een half uur eer ze de samosa’s en fish fingers klaar hadden. Genoeg tijd om de routeplanner te downloaden voor de route naar het ziekenhuis via verharde wegen. Niet heel ingewikkeld maar geeft wel zo’n veilig gevoel. Om 3 uur gingen we dan toch met gevulde maag en een extra fles water op pad. Eerste stop: benzinepomp. Welke kant zit het klepje? En hoe gaat het klepje open? Weer een zoektocht, uiteindelijk vond de pompbediende de hendel. Mooi. Ondertussen kwam iemand tomaten verkopen. Twee emmers, in de aanbieding. Ik wilde maar 5 losse. Uiteindelijk werd het 1 emmer, die hij in een tasje gooide. Maar ik had hem niet goed begrepen, hij wilde het tasje wel terug…! Gelukkig had ik in de rits van m’n koffer nog een los tasje gepropt, dus daar gingen we met een tas vol tomaten en een goed gevulde tank (niet helemaal vol, dat liep nogal in de papieren..!) op weg met Paco achter het stuur. Even wennen is het wel, dat Tanzaniaanse verkeer. Overal rijdt wat: auto’s, bussen, brommers, fietsen, bakfietsen, en tussendoor nog voetgangers ook. Doorgetrokken streep betekent vooral dat er twee weghelften zijn. Maar inhalen doe je gewoon als de auto voor je te langzaam gaat naar je zin. En dwars over die streep heen, ook al rijden daar tegenliggers. Recht van de sterkste. Wij hielden er een gemoedelijke snelheid in. We hadden tijd genoeg.

Bij de pont was het even zoeken naar de juiste rijbaan, en waar koop je het kaartje? Ik was de laatste jaren alleen met de pont in Mwanza geweest en daar komt altijd zo’n mannetje naar Erik toe. Bij deze pont stonden heuse slagbomen! Maar ook deze hindernis werd beslecht, al moest ik te voet en Paco met de auto verder. Even dacht ik dat de pont met Paco en de auto maar zonder mij zou vertrekken, maar hij bleek nog lang niet klaar voor vertrek. Dus genoten we van het uitzicht vanaf de boot. De nieuwe brug vordert gestaag, de Chinezen timmeren hier letterlijk goed aan de weg. Maar het zal nog wel meer dan een jaar duren voor je er over kan rijden. Wat er dan met de werknemers van de pont en al die mensen van de kraampjes met drinken en snacks gebeurt…

Toen we de pont af waren ontdekten we een extra passagier op de buitenspiegel. Een gekko hield dapper stand in de wind. Ik vond het zielig, dus stopte Paco toch maar even om hem er af te tikken. Dankzij het eigen vervoer voelde het wel als een soort mini-roadtrip met prachtig uitzicht over de velden. Kinderen met emmers water op hun hoofd. Fietsen zo zwaar beladen dat ze bijna steigerden, en dan ook nog heuvel-op, hutjes met de was buiten en de graven op het erf. En de mangobomen, vol met mango’s.

Even na 17h kwamen we aan bij het containerhuis. Anastasia, de hulp, kwam ons tegemoet en ik kreeg een warme omarming. Ze pakte meteen de bagage uit de kofferbak. Met het grootste gemak nam ze de zware koffer mee naar binnen. We stonden nog niet binnen of Malouk kwam al aanlopen. Met het programma voor de komende week. De planning werd zoals altijd doorkruist door malaria infecties en niet verschijnen, dus moest nog een beetje bijgeschaafd. Bovendien moeten alle darmnaden voor het weekend gelegd om eventuele complicaties nog zelf op te kunnen lossen volgende week nu Erik hier niet is.

Ondertussen had ik Anastasia haar huishoudgeld gegeven om brood te halen zodat we vanavond wat te eten hadden en ze morgen groente en fruit kan kopen. Bij de winkel was ze zuster Marie Jose tegen gekomen, dus die kwam ook meteen langs. Onder het genot van thee en een Hollandse stroopwafel namen we de toestand in Tanzania en het ziekenhuis door. Morgen om half 8 overdracht in de nieuwe overdrachtsruimte, en dan aan de slag.

Zuster liep mee naar de winkeltjes aan de weg waar we nog wat frisdrank konden kopen. We waren een beetje uitgekeken op het water. Na het diner van brood met meegenomen kaas en de eerste van de hele emmer tomaat keken we via de WiFI het 8 uur journaal om 9 uur en pakten we onze zwaar bevochten bagage uit. M’n tasje voor morgen staat klaar.