24. Nog meer ingrepen

9 uur, snel naar de OK. Daar is het leeg. Maar als wij verschijnen, komt langzaam aan iedereen op gang. We beginnen op beide kamers en hebben een strak programma. Erik heeft een heel schema klompvoetjes, ik begin met een schildklier. Gelukkig heb ik assistentie van Anne en geeft Joseph de instrumenten aan. Hij is een goede operatie-assistent. Gisteren werd ik de hele dag bijgestaan door Jamila, die me probeerde de swahili termen voor pincet en schaar te leren. Erg leuk, en ook een erg goede assistente. Opvallend is toch wel weer dat iedereen te pas en te onpas zit te bellen. De meesten hebben nog Nokia’s, dus de tune vult regelmatig de OK. Gelukkig geeft Erik tegengas met zijn bluetooth speaker, gekocht op Schiphol. Hij staat strategisch opgesteld bij het doorgeef-luik tussen de 2 operatiekamers, zodat we er allemaal van kunnen genieten. De schildklier kost me een halve dag. Geen clipjes, dus elk bloedvat van enige omvang moet apart worden afgebonden. “wat een monnikenwerk” mompelt Paco. Ik vind het heerlijk, en Anne geniet van de fraaie anatomie. De meisjes van het hotel aan de rand van Sengerema komen het avondeten weer brengen. Gisteren hadden we foto’s van hen gemaakt. Vandaag kwamen ze giechelend binnen. Nadat ze alles hadden uitgestald, vroegen ze of we nog een keer een foto konden maken. Ze hadden de grootste lol. Wij gaan thuis eten, want we kunnen Nelia niet voor niets laten koken. Gisteren had ze aardappelen, sudderlapjes en een soort spinazie. Vandaag was het “fish & chips”. Mèt mayonaise, die ze speciaal voor ons had gehaald. Zuster Marie-José gaat ook mee, om te kunnen overleggen over geld voor de weeskinderen. En natuurlijk om mee te eten. Nelia is een prima kok. Ik had de zuster gezegd dat ik een enveloppe met geld voor haar had, voor de weeskinderen van aids-slachtoffers. Dankzij de gulle gaven had ik € 750,- te vergeven. Ze was zichtbaar geroerd. “moet het naar de lagere school kinderen of mag ik ook oudere kinderen ermee helpen?” Ik gaf aan dat het naar diegenen moest, die het het hardste nodig hebben. Ze zou het met de man bespreken die vorige keer ook mee was geweest inkopen doen. Hij kent alle kinderen goed en weet waar het geld het beste heen kan. Overigens hij al een paar dagen op de IC na een naar ongeluk met 2 busjes die op elkaar geklapt waren. “Maar hij kan me hiermee wel helpen” zei Marie José. Natuurlijk kwam had ze wel weer met een spoedje (“als een duveltje uit een doosje”): een jonge vrouw met ernstige brandwonden aan de handen. Ze had een epilepsie aanval gehad en was in het vuur gevallen. Dat gebeurd vaker, want de epilepsie wordt nauwelijks tot niet behandeld, en er is veel open vuur. Ze was al 6 weken behandeld, ondanks het feit dat de hand bij binnenkomst al als verloren werd beschouwd. Maar nu pas was ze toe aan amputatie. Of we dat wilden doen. “even een vissenbekincisie” zei Marie José. Dat is de manier waarop we benen vaak amputeren. We maken dan aan beide kanten van het been (of in dit geval de arm) even grote huidlappen om de stomp te sluiten. Toen de vrouw op tafel lag en de wond was uitgepakt, bleek dat helemaal niet mogelijk of ik moest een heel kort stompje maken. De wond liep door tot over de helft van de onderarm aan de rugzijde. Aan de palmzijde was de huid goed tot aan de pols. Dat werd improviseren. Maar uiteindelijk is het een fraaie stomp geworden (sorry, beetje beroepsdeformatie). Tussen de bedrijven door had ik ook nog even een echo van de mondbodem van een jongetje van 12 gemaakt. Die had een langzaam groter wordende zwelling onder zijn tong waar al diverse artsen naar gekeken hadden en gezegd hadden dat het “niet op hun terrein” was. Maar niemand had de moeite genomen een echo te maken. Het bleek een soort vochtzak. Die kun je naar de mondholte open leggen, zodat hij zich niet meer vult. Dat moet te doen zijn. We besloten hem volgende week te opereren, want het programma van deze week zit al meer dan vol. Bij het kantoor van zuster MJ bel ik naar huis. Tom zit bij Ed op de bank en vraagt waarom ik niet skype. Dat is een beetje te veel dataverkeer, zuster Marie José heeft gevraagd dat niet te doen. Ed start facetime op, dat met minder data toe kan, zodat we elkaar toch even kunnen zien. Ze doen het goed, mijn mannen. De wandeling terug naar het huisje is opvallend licht. Het is bijna volle maan (of net geweest, ik weet dat nooit als ik zo’n afgekloven maantje zie). Dat was vorige keer wel anders. Toen ben ik met moeite bij het licht van m’n telefoonschermpje teruggelopen omdat ik geen zaklamp bij me had. Thuis lekker “douchen” met het water dat Nelia heeft opgewarmd. M’n lichaamsgeur is hier onprettig anders. Misschien door de kruiden, misschien door de malaria tabletten (ja, Chris, ik wel…). Mengen van warm met koud water, in bad zitten, inzepen, afspoelen en klaar. Intussen heeft iedereen zich verzameld in de woonkamer. Onder het genot van de salami-worst die Jiska in Eriks koffer heeft gestopt (kan er qua geur dan ook nog wel bij), praten we de dag nog even door. Erik dwaalt even af omdat hij naar een tractie-apparaat staat te kijken. Vandaag is iemand opgenomen met een dwarslesie die eigenlijk in tractie moet. Erik heeft ergens de spullen gevonden. Er zit een handleiding bij uit 1973! Anne mag “passen”, tot grote hilariteit van de groep. “En dan fixeer je hem in de trommelvliezen zeker”grapt Bert. Iedereen gaat redelijk op tijd naar z’n kamer. Ik probeer wanhopig bij te komen met de blog. Natasja ruimt nog wat spullen op en vertrekt ook naar bed. Het lijkt wel een co-huis. We zijn een mooi clubje samen.