25. Donderdag: Just another day at the office…

Een kort nachtje, maar het is gelukt . Ik ben weer bij en blij. Nog wat foto’s klaar zetten voor uploaden, dan kan Natasja dat straks doen en is iedereen weer bij. We komen Maureen en David tegen, de Amerikaanse dokters die vanuit het Universiteitsziekenhuis in Mwanza er 1 jaar gedetacheerd zitten. Er is vanavond een feestje en wij zijn uitgenodigd. Dat zal waarschijnlijk niet lukken gezien onze bezigheden. Ik besluit om op de OK te blijven zodat ze de eerste patiënt iets vlotter op starten. Het werkt, ik kan tegen 10 uur aan de slag. Ondertussen is ook Erik er, en zijn patiënt ligt al klaar op de andere kamer. Ik begin met verwijderen van een halve vergrote schildklier, terwijl Bert me assisteert. De operatie-assistent Joseph is stil maar goed. Ik leg hem een paar trucjes uit om een draad handig aan te geven, en hij neemt het feilloos over. Ook zette hij voor de linkshandige Anne de naald goed in de naaldvoerder. Als we rustig Engels praten, kan hij onze grapjes wel waarderen. En hij corrigeert geduldig mijn pogingen tot Swahili, die zich tijdens ingrepen beperken tot: kisu – mes; kidole wa meno – chirurgisch pincent (met tanden); kidole bila meno – pincet zonder tanden; mkasi wa uzi – draadschaar; mkasi wa nyama – prepareerschaar. Daar heb ik een hele week over gedaan…

Tussen de operaties door is er chai – hele zoete thee -  en chapati’s of een soort oliebollen. Omdat er twee volledige teams op de ok staan, is het nogal druk in het kleine koffiekamertje. Dus wordt er een tafeltje en stoelen op de gang gezet, waar het team van OK 2 zich neerzet.

Na de thee komt Anne meedoen met een opnieuw aansluiten van een darm. De dame had ruim een half jaar geleden een dikke darm gehad die om zichzelf was verstrengeld. Dat komt hier regelmatig voor. Het eerste wat gedaan wordt is het zieke stuk darm verwijderen en het ene uiteinde als stoma de buik uit leiden, het andere stuk gewoon in de buik laten liggen. In het Diac in Eindhoven had ik geleerd dat je dat stuk met een dikke hechting aan een vooruitstekende wervel moest vastzetten, zodat je het bij de hersteloperatie makkelijker kan vinden. Blijkbaar is dat geen gemeengoed, dus het duurde een stevig uurtje eer een en ander weer aan elkaar zat.

Het was inmiddels 18h, tijd om even thuis te gaan eten anders zou Nelia voor niets hebben gekookt. Ik voelde nog even aan de deur van de kamer van mama Safi. Ik zou haar ’s middags zwachtelen maar had al die tijd aan tafel gestaan. Gelukkig was ze al weg, want ik was eigenlijk best wel toe aan even rust.

Nelia had heel slim saus voor pasta gemaakt, dus de spaghetti stond zo op tafel. Heerlijk, want we hadden honger. Speciaal om ons te verwennen kookt ze Nederlands. Dat heeft ze vroeger van Jantine geleerd toen ze nog voor haar en haar man werkte. Ze doet het goed, dus prijzen we haar voor haar heerlijke maaltijd. Al zou ik graag wat meer Tanzaniaans eten lusten, zoals ugali of chapatti.

Terug op de OK repareerden Bert en ik een forse liesbreuk die al 7 jaar halverwege de meneer z’n bovenbeen hing en stopten we een drain in de borstkas van een 2,5 jarig kind. Zo klein, dat was ook voor mij nieuw. Gelukkig hadden we Paco. Die kon het jongetje een soort “roesje” geven waardoor het wel buiten bewustzijn was en geen pijn voelde, maar goed zelf bleef ademen. De minst gevaarlijke oplossing voor dit ernstig benauwde kind.

Om half 11 moe maar voldaan weer thuis. Ik hing op de bank met m’n benen omhoog. Natas schonk wat te drinken in en Jantine ging rond met pinda’s. Gezellig zo napraten na een lange dag werken. Rond middernacht gaan we slapen. Nouja, in bed liggen. Natas en ik kletsen nog gezellig een uurtje door. Het lijkt wel een slaappartijtje.