15/10 Op safari: Lake Manyara

5 dagen op safari, dus 5 dagen geen internet. Sorry. Maar we hebben toch wat verhalen verzameld dus jullie hebben wat te doen vandaag!

15/10: Op Safari door Lake Manyara (Susan)

Om 6 uur ging de wekker. Tom wilde niet wakker worden, maar Bert was al snel klaar. Ontbijt met cerial, de jongens voelen zich al helemaal thuis. Vervolgens naar boven met een bagagedrager om alle tassen weer op een trolley te laden. Beneden stond Capana al op ons te wachten. Hij keek zorglijk naar de hoeveelheid tassen. De duikkoffers waren te breed om achterin te zetten dus die moesten op het dak. Alleen begaf de sjorband het. Dus nog even op zoek naar iets anders om de boel goed vast te binden en we konden weg. Even na half 8 reden we richting Lake Manyara. Onderweg probeerden we nog wat plaatjes van het Tanzaniaanse dagelijkse leven te schieten. Schoolkinderen in uniform zwaaiden toen we langsreden. Bert en Tom zagen het nauwelijks, die waren druk met tekenen achterin.  Het Tanzaniaanse verkeer is een chaos met auto’s, bussen en vrachtwagens, maar ook handkarren, motoren en fietsen. Alles toetert en rijdt door elkaar. Voorrang krijg je niet, dat neem je. Een vrachtwagen afgeladen met mannen met bezems op weg naar het werk, taxibusjes die uitpuilen, een fiets volgeladen met riet, jerrycans of koopwaar; alles komt voorbij.

We probeerden de jongens wat bij te brengen over het vee van de Masaai, koeien met een extra bult op de rug, die goed tegen droogte en ziektes kunnen. Tom begon een nieuw autospelletje: Masaai tellen. Even later werd het: termietenheuvels tellen. Weer eens wat anders dan de rode auto’s.

Rond een uur of tien waren we bij de ingang van lake Manyara. Eerst allemaal plassen. Vlakbij de wc’s waren gidsen in opleiding de namen van flora aan fauna aan het oefenen. Ed, Bert en Tom probeerden wat Swahili te spreken. Ze leerden hen ook het Nederlandse “opa en oma”. Er zat een zieke pelikaan die heel mak was. Tom kon hem bijna aaien.  Een stukje verderop zaten de apen. Ook meteen maar geknipt. Ondertussen had Capama het dak van de auto omhoog gezet en konden we gaan.  Het eerste half uur  was en beetje saai. Wel mooie natuur en veel vlinders, maar verder geen spektakel. De kinderen hielden zich prima en zeurden niet. Maar we werden niet teleur gesteld. BushBocks, Impala’s, waterbock, giraffe, zebra, wildebeest (veel!), nijlpaarden, olifanten, bavianen, blue-velvet aapjes, kleine aapjes, struisvogel, flamingo’s (in de verte) en neushoorn vogel. Sommige dieren zelfs beangstigend dichtbij. De bavianen zaten met een groep in de bomen en struiken rondom de weg. We bleven met de Jeep stilstaan om foto’s te kunnen maken. Ineens klinkt er een gegil uit de bomen boven ons, er vallen takken op het dak en vocht: we werden op de kop gepist. Gelukkig zat er een dak tussen!

De eerste olifanten die we zagen, waren vader, moeder en kind. Ze namen vlaklangs de weg een stofbad. De kleine ging loom liggen, de ouders bliezen stevig in het rond. Capama reed iets voorbij het stel om meteen weg te kunnen rijden als ze boos werden. Een mannetje is altijd gevaarlijk, maar een moeder met kind is zo mogelijk nog agressiever. Gelukkig lieten ze ons rustig filmen.

De nijlpaarden bij de hippopool lagen gelukkig iets verder weg. We waren allemaal druk met verrekijkers en fototoestellen in de weer, want hier mochten we even uit de auto. Tom had er geen zin in. Hij zat onder een boom naar de mieren te kijken die langs de stam omhoog liepen, en draaide stenen om. De gidsen vertelden hem dat dat niet mocht. De slangen (en ander naar gedierte zoals schorpioenen) die je hier kon vinden zijn iets gevaarlijker dan de waterslangetjes in Bessèges in Frankrijk! Zuchtend ging Tom toch maar met de “verderkijker” aan de slag. Hij zag zebra’s in de verte en werd weer enthousiast.

Soms dàchten we iets te zien, maar dat bleek dan een boomstam of een stuk steen. De jongens noemden dat een “mìsteek” (vrij vertaald van mistake)

Tussen de middag mochten we bij de picknickplaats de auto uit voor een voorverpakte lunch. Lekker vers gesneden fruit (infectierisico), salade (infectierisico) en sla &  tomaat op de broodjes kip of rundvleessalade. Nouja, die konden we eraf halen. Gelukkig was er ook nog wat droogvoer bij, zoals toastjes met la vache qui rit en koekjes.

Er zaten veel mooie vogeltjes bij de picknickplaats die je uiteraard niet mocht voeren. Tom liet een stukje komkommer vallen en voor we het door hadden had 1 van de vogels het al te pakken. Tom wilde meteen zijn hele broodje voeren, maar dat mocht dus niet. De jongens ontdekten ook nog een schedel van een impala-bokje, dat aandachtig werd bestudeerd. “jakkes, er zitten nog 5 kiezen in!”

Opeens waren we Tom kwijt. Hij was naar de wc, maar kwam niet terug. Ed ging kijken: hij zat op z’n gemakje te fluiten en een vogeltje gaf antwoord. Tenminste, zo vatte Tom het op.

Na de lunch was het even wat rustiger. De jongens vielen beide meteen in slaap. Tom sliep wel 3 kwartier. Hij miste een waterbokje, maar vlakbij de uitgang zagen we die nog eens, toen met een wrattenzwijn erbij.

Bij de uitgang plassen en het dak weer dicht doen en op weg naar Ngorongoro vallei. Onderweg nog even touw kopen om de koffers goed mee vast te binden. Bij de ingang van Ngorongoro moesten we even wachten terwijl Capama ons ging aanmelden. Wel de ramen dicht laten, want er zitten hier bavianen die stelen! We stonden nauwelijks buiten of daar kwam al een groepje voorbij. Op 1m afstand. Niet direct in de ogen kijken want dan worden ze boos…

De rit naar Ngorongoro lodge was nog een safari op zich. Een hele kudde buffels, een magnifiek uitkijkpunt over de vallei en een paar olifanten, de laatste op nog geen 500m van het terrein van de lodge.

Bij de lodge moesten alle koffers uitgeladen. Toch wel weer een beetje gênant, al die tassen en koffers voor een gezin op safari. Alsof we de hele garderobe hadden ingepakt. De mensen van de lodge konen hun ongeloof ook niet verbergen. Dus mompelde ik bij de balie:”it’s not only clothes, it’s also medical supplies for a hospital.”De dame achter de balie schonk ons een warme blik en zei: “oh, that’s very good, thank you.”

Na het uitladen gingen we meteen eten. We waren allemaal moe. Het was een buffet, dus zelf scheppen. Tom liep al meteen naar de toetjes. Er stond een heerlijke crèmige taart. Maar hij moest natuurlijk eerst eten. Hij nam wel 2 stukken taart toe, en ook Bert schepte een groot stuk op. Heerlijk!

Er stond een groepje te spelen op bongo’s en een xylofoon, dus de jongens vonden het prachtig. Na het eten in bad en naar bed. De jongens om half 9, wij om half 10. Helaas deed het internet het niet, dus geen berichtje of foto’s kunnen plaatsen. Morgen misschien….