Naar de markt

Ed was al vroeg wakker, maar de jongens en ik hielden het vol tot 8 uur. Het ontbijtbuffet zag er heerlijk uit. Helaas mochten we niet aan het lekkere fruit. Bert had zijn bord al vol papaja, ananas en watermeloen, maar dat moest weer teruggelegd. En ook de boter was niet zonder risico, want de blokjes lagen in koud water. Maar gelukkig was er corn flakes en smacks, dus de jongens gingen 2x eten halen. Voor Ed was er een continental breakfast met worstjes en ei, ik hield me bij toast en een eitje.

Om 10 uur werden we opgehaald door Capama, onze gids voor de komende week. Een beetje meer verlegen en minder welbespraakt dan Abraham, maar erg welwillend. Hij reed ons naar de supermarkt waar we water en fruit konden halen. Meteen maar wat tomaten meegenomen, zodat we die bij het avondeten kunnen eten.
Daarna reed hij ons op verzoek naar de souveniermarkt. Dat hadden we beter niet kunnen doen. We stapten uit en werden meteen belaagd. “Hello, you come see my shop, karibu (= welkom), good price, rafiki (=vriend) etc etc. Zeker met 2 van die blonde mannetjes die alles mooi vinden en dat ook uitstralen. Bert zag een coca-cola safari-auto gemaakt van blik. Hij kon rijden en het dak kon omhoog. Onderhandelen dan maar. Tom kocht een kralen polsbandje in Masaaikleuren. De mevrouw zei dat ze 3 dagen over had gedaan om het te maken. Dat deed ik vroeger sneller….
In één van de winkeltjes stond een spel dat we ook bij Erik thuis hadden zien staan. Alleen wist Erik niet meer precies hoe het ging. We vroegen uitleg, en speelden even tot we het snapten. Het spel was te groot om mee te nemen. Daar dachten we mooi onderuit te komen. Maar nee hoor, bij de buurman werd een reisversie van het spel gehaald. Dus maar weer onderhandelen…

De meeste spullen op deze toeristische markt leken verdacht veel op elkaar en op productiewerk. Maar we vonden uiteindelijk een kraam waar een man zelf hout zat te snijden. Er stonden houtsnijwerken in verschillende fases. Hij legde uit hoe het gemaakt werd, en vertelde over houtsoorten (o.a. ebbenhout). Of hij ècht alles zelf had gemaakt is de vraag, maar we namen toch maar een klein nijlpaard mee. En we maakten een foto van hem in zijn winkel. Leuk voor op de blog. Hij vroeg Ed de foto te mailen. Waarop Ed verbaasd vroeg “do you have email?” En jawel, er werd een “penseli” (potlood) gezocht, en op een minuscuul stukje papier, gescheurd uit een schriftje, krabbelde hij zijn adres. Wel email, geen papier dus.

Toen moest Tom plassen. De verkoopsters op de markt riepen “come mama, let me help you” en wezen de weg naar het toilet. Ze stuurde een zoon mee, die voor ons uit liep. Toen we niet snel genoeg volgden, tilde hij Tom op en begon te rennen. Tom hield angstvallig nog net 1 vinger van me vast. Maar hij vond het toch wel een leuke kidnapping. Bij de toiletten zei ik: “daar is de choo chowana wake”. Nee, “choo chowanaume” zei de jongen. (Da’s herentoilet, ik zei damestoilet).  Natuurlijk moesten we vervolgens even in zijn duka (=winkel) kijken. Tom kocht een schildpadje, Bert onderhandelde zwaar over een blikken vliegtuig. Maar die kregen we niet mee voor de gestelde prijs.

Bij de uitgang lagen grote boomvruchten van wel 40 cm lang en 7 cm doorsnede. Ik pakte er een op en we bekeken hem aandachtig. Een verkoper kwam uitleggen van welke boom hij kwam en dat de vrucht een geneeskrachtige werking had, en niet voor de maaltijd werd gebruikt. “You buy, I make you good price” grapte hij.

Ed vroeg Capama waar we lekker konden lunchen. Hij bracht ons naar ons hotel. Dat was duidelijk. We gingen naar het Italiaanse restaurant aan de pizza. Lekker makkelijk en de kinderen zullen snel genoeg moeten wennen aan het Tanzaniaanse eten. Tom had weer contact, nu met een klein Indiaas meisje. Hij deed gek, zij lachte.
We wilden nog wat Afrikaanse straatbeelden vangen, dus wandelden we richting centrum, dacht ik. Een lange weg met Jakaranda-bomen die prachtig in bloei stonden. Langs de weg stonden allerlei bomen en planten in zakken. Het bleek een soort tuincentrum langs de weg, die eindeloos doorliep. Onderweg waren Bert & Tom een bezienswaardigheid. Mensen zwaaiden naar hen, en 2 donkere dames in kleurige jurken stopten zelfs om hen de hand te schudden en over de bol te aaien.

Aan het einde van de weg kwam ik erachter dat ik ons de verkeerde kant op had gestuurd. Dus omkeren dan maar. Maar dat mocht de pret niet drukken, zingend liepen we terug. Er zaten dames langs de weg gebakken mais te verkopen. We kochten en kolf, die de jongens deelden. Ze vonden het heerlijk, maar ik kreeg de restjes.
Er stond een grote Cola-truck aan de kant van de weg. De achteras was eronder uit gebroken. De wielen waren losgehaald en lagen op de weg. 3 mannen waren druk bezig met de reparatie. Gewoon degelijk handwerk.

Bij het hotel hoorden we weer muziek, net als gisterenmiddag. Op het midden van de rotonde waren allerlei mensen in mooie kleren die er rond liepen en foto’s maakten. Rondom de rotonde reden steeds auto’s met muzikanten. Het bleken festiviteiten rond de 1^e communie. Alle kinderen die dat dit weekend gedaan hadden, kwamen met hun familie naar de rotonde om daar een keer rond te rijden en een ceremonie te ondergaan. De hele zaterdag- en zondagmiddag waren ermee gevuld.

Tom liep een beetje te mokken, dus gingen we naar het voetbalveldje achter het hotel. Bert nam Tom mee naar een groepje Tanzaniaanse jongens die met een voetbalspel bezig waren. Een soort lummelen. Bert ging er gewoon bij staan en toen de bal zijn kant op kwam schopte hij hem weg. Ze werden naadloos opgenomen in het spel. Geweldig om te zien. Ik stond aan de ene kant te filmen, Ed aan de andere kant met het fototoestel. Er kwam een Tanzaniaanse jongen van een jaar of 18 naar me toe. “Hello mama, how are you?” vroeg hij. Ik was wat verrast door het “mama”, maar bedacht me later dat dat in het Swahili de manier is om oudere vrouwen respectvol aan te spreken. Ed werd aan de andere kant aangesproken met “jambo”, de populaire groet voor jongeren onder elkaar… Hij vertelde over het voetbalspel en de ceremonie op de rotonde. En als Ed klaar was met foto’s maken moest hij maar zijn werk komen bekijken. Hij was namelijk “artist”. Na een klein half uur verlieten we langs de andere kant het voetbalveld, maar we werden ingehaald door de artiest. Breeduit lachend, waarbij zijn bruin verkleurde tanden ons toeschitterden, sloot hij zich weer bij ons aan. Hij liet zijn kunstwerken zien aan de jongens. Bert viel voor een schilderij van 2 olifanten. Dat zag er redelijk authentiek uit. Maar Tom vond de batik-achtige dierentaferelen mooi. En dat zag eruit al een machinaal geprint lapje dat in stukken was geknipt. Na een stevige onderhandeling had Bert een schilderijtje en Tom niet. Dikke tranen over zijn smoezelige wangen. Maar toen hij het zwembad zag, was alles weer vergeten. Even een half uurtje bommetjes en andere capriolen met papa, en daarna in bad. Ik ging heerlijk languit (nouja, bij wijze van spreken dan), even een momentje voor mezelf. Ed maakte vast een begin met spullen inpakken. Eten in het continental restaurant, waar Ed en ik Tanzaniaanse gerechten uitkozen, de jongens kuku (=kip) met chipsi (=patat). Een vers en zelf gesneden tomaatje erbij voor de broodnodige vitamines, en de meegebrachte madsaus om de frietjes in te dopen. Bert kreeg eindelijk zijn bananasplit toe. Die had hij gisteren bij de lunch al willen bestellen, en ze hadden het gisteren niet in het Indiase restaurant van hetzelfde hotel. Hij was helemaal gelukkig.

Terwijl wij genoten van een kopje koffie toe, gingen de jongens vast naar boven. Ze hadden er zowaar geen puinhoop van gemaakt toen wij terug kwamen. Ze moesten hun eigen spullen inpakken voor vertrek morgen. Ik legde de kleren vast klaar. Daarna DEET tegen de muggen, voorlezen en naar bed. Wij rommelden nog wat met de foto’s, geheugenkaarten en de blog. Even dachten we de filmpjes van vandaag kwijt te zijn. Maar Ed had 2 kaartjes verwisseld. Niet zo moeilijk, we hebben er een stuk of 8 bij ons, voor 3 fototoestellen en een videocamera, die steeds gewisseld worden.

Foto's plaatsen we morgen, anders wordt het te laat.  Morgen vertrekken we al vroeg voor de eerste SAFARI!!!