17/10 middag: Serengeti National Park deel 1 (Susan & Edwin)

Van Oldupai was het nog maar een klein stukje naar Serengeti National Park. Daar konden we een kopje (soort rotsheuvel) beklimmen met een adembenemend uitzicht over de Serengeti. Of kwam dat door de steilheid van de klim…?

Wel had Capama ons op het hart gedrukt niet van de paden af te gaan en geen stenen op te tillen. Hij kende onze jongens inmiddels. Bovenaan zagen ze niet het uitzicht, maar weer een hagedis met rood hoofd (Agama hagedis). Verderop zaten nog een mannetje en vrouwtje. Een uitgebreide fotoshoot volgde, eerst door ons, daarna door vele toeristen na ons.

In de verte zagen we een kudde olifanten lopen. Toen we de poort van het Serengeti National Park door waren, was die kudde ongeveer het eerste wat we zagen. Helaas hadden we een mediaprobleem. De video weigerde dienst. Balen, want we hadden nog niet eerder zo’n grote groep van zo dichtbij gezien. Dan maar veel foto’s maken.

Verderop volgden topi, hartebeesten, een gier in een boom en een struisvogel. De afstanden die we nu aflegden waren veel groter dan in de Ngorongoro Vallei. Die is maar 260 km². De dieren zitten daar veel meer op een kluitje. De Serengeti is 14.763 km²! Maar onder het rijden speurde Capama de vlaktes af. Wij stonden in de jeep door het open dak mee te zoeken. Zonder verrekijker, want dat werkt niet onder het rijden. Met dat gehobbel hou je niets in beeld. Dus al die films waar ze enthousiast met verrekijker voor de ogen over vlaktes crossen, daar klopt niets van. Na een eindje hobbelen remde Capama weer heel langzaam af. Dat betekende dat er weer wat bijzonders was: een luie leeuw langs de kant van de weg onder de “sausage-tree”, oftewel Pindaboom (zo noemt Tom hem, omdat de vruchten er als gigantische pelpinda’s uitzien). Na een minuutje of 5 observeren hadden we het wel gezien. Tsja, na de actie op de Ngorongoro vlakte raak je toch wat verwend…

We passeerden nog een hippo-pool en toen werden we weer helemaal enthousiast: een Marabu in de boom. “stop-stop, a marabu!” riepen wij. Dus Capama stopte braaf de auto en liet ons rustig fotograferen. “ok, you can go now” zeiden we als we klaar waren. En dan tuften we weer verder. Nog een giraffe. Die heeft zo’n geweldige kop, dus nog maar eens op de foto.

En toen kwam het allemaal toch nog goed: een grote kudde olifanten in kolonne met op de achtergrond al het avondrood. Er liepen ook een paar kleintjes tussen. Ze staken op een meter of 15 voor ons in rustig tempo de weg over. Wat een waanzinnig mooi plaatje, zo vlak voor onze neus. Ondanks de lange dag stonden we met z’n vieren te stuiteren in de jeep. We keken tot ze bijna uit het zicht verdwenen waren en vervolgden in opperbeste stemming onze weg. Toen troffen we ook nog een boom vol marabu’s.  Dus weer stoppen, kijken, filmen en fotograferen.

En toen was er weer een cadeautje: een paar olifanten langs de kant van de weg, waarvan er één een boom te grazen nam. Spectaculaire beelden, daar kan National Geographic nog een puntje aan zuigen! Even verderop, 100m van het terrein van onze lodge, stonden een paar giraffes te grazen. Ook mooi!

En toen waren we in Seronera Wildlife lodge. Bekend plaatje? Gelukkig mochten deze keer de tassen met ziekenhuisspullen in de Jeep blijven. Hoefden we ons niet te verontschuldigen voor de hoeveelheid bagage. De kinderen waren meteen laaiend enthousiast over de lodge, ze hadden namelijk “bosmarmotten” ontdekt. (het blijken klipdassen te zijn) De hele binnenplaats zat er vol mee. Op het dak, in een tunneltje naar het zwembad, op de lamp. En ze renden achter elkaar aan. Helemaal geweldig. Bert knipte zich scheel aan foto’s en filmpjes. Daarna snel omkleden en het zwembad in. Even het stof afwassen met op de achtergrond de ondergaande zon boven de Serengeti.

Het eten werd, net als gisteren, weer opgeleukt met lokale muziek door lokale negers. Even schoot de sketch van Bert Visscher over de panfluiters die voor de trein uit lopen en je op het volgende station weer begroeten met hun schitterende muziek…. Na een donatie in het mandje mochten de jongens meedoen. Bert deed goed zijn best, maar Tom had het vooral druk met bestuderen van het instrumentarium.

Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze geweldige dag.