18/10 Serengeti National Park deel 2: The Big Five compleet! (Susan)

Wakker worden met uitzicht over de Serengeti. Geweldig. Ed ging al vroeg naar het zwembad om zonsopgang te fotograferen. De jongens kwamen via de tussendeur nog even knuffelen in bed. Heerlijk. Daarna het inmiddels vaste ontbijtritueel met cereal, gebakken ei en malariapillen. Tassen inladen en we konden weer. Om half 8 reden we de Serengeti op, Game-viewing. We zagen meteen al giraffes, en een eindje verder nog een stel. Tom riep enthousiast: “We zijn nog geneens 5 minuten weg en ik heb al 7 giraffes gezien!” Vlak daarna reden we langs een heuvel met stokstaartjes, daarmee hadden we alle dieren van “the lion king” zo ongeveer wel gehad. Vervolgens zagen we de olifantentroep weer in kolonne voorbij marcheren. Met een kleintje ertussen. Dus stopten we weer even. “We gaan toch niet voor èlke olifant wéér stoppen hè” mopperde Bert. 4 dagen safari en nu al blasé.

Weer een stukje verder was een hippopool met een grote groep nijlpaarden. Tom vindt ze hilarisch omdat ze steeds snuiven en dat klinkt alsof ze onder water scheten laten. Bij het bruggetje over de hippopool zaten een paar apen te donderjagen. Wat een kabaal maken die als ze ruzie hebben. Daar zijn onze jongens niets bij!

Gisteren hadden we met veel pijn en moeite een paar marabu’s op de foto gezet. Nu hadden we een boom vol! Dus weer filmen en foto’s maken. Tom verzuchtte “you can go now” tegen Kapama. Zo van: ’t is mooi geweest, doorrijden!”

We hobbelden verder naar een groep Jeeps bij elkaar. Meestal betekent dat: iets bijzonders te zien. Dat was ook zo. Na even speuren zagen we ver in de verte drie gevlekte panters in een greppel liggen. Af en toe kwamen ze wat overeind en kon je ze zien, dan weer een hele tijd niet. Tom kon ze niet vinden maar met behulp van inzoomen op het scherm van de videocamera zag hij waar ze zaten, en toen kon ook hij ze met de verrekijker zien. Na deze indrukwekkende belevenissen viel Tom, met Massaistok in zijn rechterhand, in slaap.

Er volgde nog een troepje leeuwen lui langs een watertje, een giraffe aan de weg, die Bert op geheel eigen wijze fotografeerde, en Thompson gazelles. Heel veel Thompson gazelles.

De eindeloze vlakte wordt met enige regelmaat onderbroken door de “kopjes”. Dat zijn rotspartijen van graniet, in vroeger tijd als vloeibare steen opgestuwd door de aardlagen, en vervolgens afgesleten tot alleen de hardste steen overbleef. Dit is Toms ontdekkingsterrein. Dichtbij de auto en overzichtelijk.  Jammer dat we niet uit mogen stappen. We zien “bosmarmotten”(klipdassen), Agama’s hagedissen en allerlei soorten vogels. Het liefst zouden we uitstappen om de kleine dieren te zoeken. Maar helaas. Het is verboden het voertuig te verlaten behalve op de daarvoor aangewezen picknickplaatsen.

Nadat we een aantal kopjes gepasseerd zijn stoppen we bij een boom met weer een verzameling jeeps. Er ligt een troep leeuwen te slapen. Twee welpjes irriteren een tante, die ze met een ingetogen maar toch al indrukwekkende keelklank corrigeert. Wat gaaf om dat live te horen! Vervolgens struinen de 2 welpjes over de meute heen naar moeder om daar op het gemak even een slokje te drinken.

Daarna was het even wat tammer. De jongens gaven hun eigen invulling aan het woord “game-viewing”, zoals het rondrijden en dieren spotten wordt genoemd. Ik dutte even lekker weg, wat op zich al een wonder is, gezien de hobbelige route. Je krijgt er aardige zeebenen van. Gelukkig hebben we geen van allen last van wagenziekte, anders was het een heel andere beleving geworden.

We lunchten bij een picknickplaats waar de kinderen helemaal gelukkig van werden. De grond krioelde van stokstaartjes en rots- en bosklipdassen (grijze en rode). Af en toe moest je dekking zoeken voor de ndege (vogels) die over scheerden op zoek naar  kruimeltjes. Ed ging een uiltje knappen, ik volgde met de jongens het spoor van de wildebeesten. Ze hadden over een kopje heen een heel pad uitgezet met informatieborden over het leven op de serengeti, de samenwerking tussen de dieren, de taak van ieder dier in de voedselketen etc. Opgeleukt met levensgrote beelden gemaakt van resten van auto’s. Het eindigde bij een groot bord met een sort stripverhaal over wat er zoal gedaan wordt door de rangers om de serengeti in stand te houden. Een lekker half uurtje wat anders, Tom kon naar hartenlust klimmen en klauteren, Bert zoog alle informatie op als een spons. Ik moest alle bordjes voor hem fotograferen, zodat hij ze later nog eens kon lezen. Hij schreef spontaan “beautiful” in het gastenboek.

Na de lunch raceten we meteen naar een plek met weer een clubje jeeps: een luipaard lag in de boom te slapen. Dat was 5 van “the big five: Leeuw, Neushoorn, Olifant, Buffel en Luipaard”. “You are very lucky to see the Big Five. Mostly it is only four, either Rhino is missing or the Leopard”, zei Kapama. “We have a great guide”, antwoordden wij. “Nou, dan kunnen we nu naar huis”, grapte Ed. Gelukkig niet. We reden verder richting Mbalageti-lodge en kwamen langs een staartje van de trek van de Wildebeesten. Ongelofelijk. Hele vlaktes gevuld met Wildebeesten met af en toe groepjes zebra’s, die achter de regens aan trekken. Soms staken ze de weg over vlak voor de jeep. Wachten was zinloos, dus reed Kapama rustig door. De groep liep onverstoorbaar verder, een deel vóór de jeep langs en een deel erachter, vervolgens liep alles achter de jeep langs en waren we erdoorheen. Een wonderlijke ervaring. En het hield maar niet op. Telkens staken er groepen over en aan beide zijden van de weg waren er werkelijk duizenden en duizenden wildebeesten die rustig aan voort hobbelden en graasden. Af en toe en verdwaald groepje wrattenzwijnen, bavianen en langzaam maar zeker steeds meer impala’s. De groenere vlaktes waar we nu waren aangekomen is meer het terrein van de impala’s en minder van de Thompson gazelles.

Vlak naast de weg zat ook nog een gier te eten. Het Engelse “vulture” past eigenlijk beter bij hem, wat een zeldzaam lelijk beest. Maar als hij wegvliegt is hij weer adembenemend mooi.

Vlakbij de lodge zagen we nog een olifant en wat impala’s. Op het terrein van de lodge kregen we eerst een briefing. Dit was namelijk een kamp met chalets verspreid over een niet-afgebakend terrein. Goed dat mijn moeder dàt niet van tevoren wist! Overdag, tussen 6.30-18.30h mocht je vrijuit over de paden lopen, maar daarbuiten moest je begeleid worden door een bewaker i.v.m. overstekend wild.

We hadden 2 chalets met ongeveer 10 m ertussen, als je het binnenpad nam. Het ene chalet had een 2persoons bed. Het andere 2 twijfelaars. Dan maar met z’n vieren in 1 chalet. Een stuk gezelliger en dat is wel zo rustig. Binnen was het een bijzondere combinatie van steen en tentdoek. De badkamer en achterste muur was steen, het dak en de overige 3 muren tentdoek met oprolluikjes zoals op vakantie, alleen een beetje groter. Een mooie houten veranda met gezellig zitje gaf een prachtig uitzicht over de Serengeti. De badkamer was een belevenis op zich: een stortdouche met half-hoog muurtje en een mooi houten deurtje, met daarnaast een bad op pootjes. Ed stapte meteen onder de douche, luid zingend “zo in mijn sas met badedas”.

Daarna als een speer naar het zwembad, dat tot 19 uur open was. En wat voor een zwembad. Hooggelegen met een nog uitgestrekter uitzicht dan de veranda. Wij namen een drankje aan de naastgelegen bar, terwijl de jongens er driftig op los plonsden. Dat hadden ze wel verdiend na een dagje Jeepsafari. Daarna droge kleren aan en even wachten tot wij ons drankje op hadden. Tom hobbelde naar de binnenbar (met doorkijk naar de buitenbar, dus we konden elkaar zien) en knoopt een gesprekje aan met de barkeeper: Habari za jioni, jina lango ni Tom (goedenavond, ik heet Tom). De barman was hooglijk verbaasd en antwoordde in het Swahili. Daar had Tom niet helemaal op gerekend, maar Bert schoot te hulp en ze gingen samen in het Engels verder. We gloeiden van trots.

Toen ontdekten ze in een hoek het “spelletje van Erik”. Het spel met de vakjes en de zaden, dat we eerder deze week uitgelegd hadden gekregen en dat bij Erik thuis naast de open haard staat. Dus op hun knieën gingen ze aan de gang. We moesten ze echt losweken om te gaan eten. Ook daar weer verbazing over het feit dat wij en de jongens zoveel Swahili woorden kennen, terwijl we nog maar zo kort in Tanzania zijn. De volgende morgen werd duidelijk waarom…

Terug in de hut wilde ik eigenlijk aan de blog werken, maar mijn ogen vielen dicht. Half 10, bedtijd op de Serengeti. Usiku mwema (welterusten).