2017-01 Nog achtentachtig nachtjes…

Hoewel de zomervakantie nog voor de deur staat, ben ik toch al een beetje aan het aftellen naar 22 septemer: mijn 5e bezoek aan Sengerema. Deze keer gaan naast organisator en chirurg/tropenarts Erik Staal ook operatie-assistent Jiske Wellink en assistenten in opleiding tot Arts Internationale Gezondheidszorg en Tropengeneeskunde (zoals de tropenopleiding tegenwoordig officieel heet) Heleen Koudijs en Annelieke Hulzebosch mee. Afgelopen week was onze eerste teamoverleg en groepsfoto. Wegens wisselvallig weer zaten we onder onze overkapping, maar wel met een passende achtergrond.  

We zijn al een paar weken druk met het verzamelen van alle benodigde documenten voor onze werkvergunningen. Dat is lastiger dan andere jaren omdat de nieuwe president van Tanzania de regels straktrekt. Alles gaat volgens de letter van de wet dus moeten de documenten perfect in orde zijn en flexibiliteit is ver te zoeken. De doorlooptijd voor de werkvergunningen is intussen opgelopen tot zo’n 3 maanden.

Gelukkig vonden we co-assistent Irene uit Amsterdam bereid om onze papieren mee te nemen om te overhandigen aan zuster Marie-José. Sneller en betrouwbaarder dan met de gewone post. Als alles volgens plan verloopt, zijn Irene en onze papieren voor a.s. weekend aangekomen in Sengerema, kan Marie-José ons aanmelden en begint het wachten. Want zonder werkvergunning kunnen we niet aan de slag.

Ondertussen gaan we hier natuurlijk door met de verdere voorbereidingen en het verzamelen van spullen. Ook dat is anders dan andere jaren. Waar we eerder nog weleens wat “over-de-datum” in onze handbagage konden meenemen, is dat onder het huidige regime geen optie meer. Gelukkig hebben we via Alice en Jan van L&R veel goede verbandmiddelen geschonken gekregen, en verzamelt de apotheek teruggegeven medicijnen die nog goed zijn. Ze mogen ze in Nederland niet meer worden uitgeven, maar wij zijn er blij mee. Vooral met pijnstillers en antibiotica.

Naast de veranderde cultuur zal ook de inzet in Sengerema anders worden dan anders. De schaarste is enorm, zowel in spullen als in menskracht. Er is maar 1 goed werkend anaesthesie-apparaat beschikbaar, en een beperkt aantal medewerkers die ons kunnen ondersteunen.  Dus gaan we op 1 operatie-kamer werken. Daar kunnen we dan wel efficiënter werken met kortere wisseltijden tussen patiënten, dus zullen we nog steeds veel patiënten kunnen helpen. Verder moeten de operatie-netten, de pakketten met instrumenten voor operaties, uitgezocht en aangevuld worden. En we kunnen meer onderwijs aan bed geven. Genoeg te doen dus.

Via what’s App geeft Hilde van Susante, de AIGT die intussen al een jaar in Sengerema werkt, haar verlanglijstje door. De verbandmiddelen voor brandwonden, die we vorige keer hebben meegenomen, zijn inmiddels op. Ook gewone zwachtels om wonden te verbinden zijn er nauwelijks. Oh ja, en nog graag een batterij voor het apparaat dat gebruikt wordt voor huidtransplantaties. Het draait overuren, en met de wisselende stroom is het de vraag hoe lang zo’n oplaadbare batterij meegaat. Er wordt aan gewerkt, Hilde…!