2016-26 Laatste lootjes en Tot Besluit

Bij het Java-House op Nairobi Airport zijn zitjes met stroom. Natuurlijk waren ze bezet, dus streken we neer in de gang vlakbij onze incheck-balie. En bij een stopcontact, essentieel met alle elektronica. Tegen 18 uur gingen we richting transferbalie om onze boardingpasses voor de KLM-vlucht te halen. Dat bleek een dingetje. Om te beginnen duurde het even eer er iemand kwam. Vervolgens liep een heer in pak via de rode loper van de priority lane naar de balie, en werd natuurlijk eerst geholpen. Zijn bagage was niet doorgeboekt van Amsterdam naar zijn aansluitende vlucht. Eindeloos duurde de discussie met de dame, die vervolgens het ene na het andere telefoontje pleegde. Wij nuchtere Hollanders waren natuurlijk lichtelijk verbolgen over de brutale voordring-actie, en grapten er lustig op los. Achter ons vroegen de mensen zich af waarom alles zo lang duurde en of dat jolige groepje niet naar een andere balie kon. Helaas was dit de enige KLM balie. Dus gewoon geduld hebben. Dit is Afrika, en we hadden de tijd. Na ruim 45minuten en nog een voordringer verder waren wij dan aan de beurt. Anja gaf haar paspoort en de dame vroeg haar bagage-tickets. Probleempje. De tickets van Anja waren aan de verkeerde kant van haar boarding pass geplakt en bij instappen in Mwanza afgescheurd bij de ticket-controle. “Tsja, dan kan ik uw koffers niet aan uw ticket koppelen.” We legden al onze tickets op een rijtje en probeerden de wiskundige reeks op te lossen. Onze bagagetickets eindigden achtereenvolgens op 85-87-89-91-94-96. Anja zat tussen 91 en 94 in. Het meest logische was 93-95 maar 92-93 en 90-92 waren ook reële opties. Bovendien miste er een cijfer. De printer in Mwanza miste blijkbaar een baan in het midden waardoor bij iedereen het middelste cijfer van de reeks van 7 miste, en ook een stuk van de barcode ontbrak. Dus mogelijk was ook van de rest de bagage niet goed doorgeboekt. “Meestal hebben we dit soort problemen op de heenweg” zei Erik S. Op de terugweg is het minder erg, dus niemand maakte zich echt druk. Als heuse CSI’s analyseerden Erik W en ik de bagage-tickets en kwamen tot de conclusie dat er een 8 tussen gestaan moest hebben. Maar de dames achter de balie belden toch liever even met Mwanza voor definitief uitsluitsel. Eindelijk kregen we allen onze boarding passes en moest alleen Anja bij het inchecken de koffer op naam laten koppelen aan haar ticket. Ondertussen was er heel subtiel een blaadje op de balie gelegd: de vlucht was een uur vertraagd. Of je nou 8,5 of 9,5 uur moet rond hangen, dat maakt dan ook niet meer zo veel uit.
Nu we de boardingpasses hadden konden we daadwerkelijk de al uitgezochte souvenirs gaan halen. Daarna liepen we naar de eettentjes voor het avondeten. In de Java-House werden we eerst aan een hoge tafel met krukken gezet. Dat zat voor geen meter, dus zodra er een normale tafel vrij was schoven we door. Nog voor het eten er was, kwam er een zitje met stopcontact vrij. Schuiven maar. Een heerlijk plekje om nog een paar uur als uitvalsbasis te gebruiken. Foto’s werden uitgewisseld, muziek geluisterd en lekker rustig gelezen. Tenslotte gingen we richting gate, waar we na een controle door snuffelhond verder mochten naar de laatste wachtruimte voor vertrek. Nog een uurtje hangen en dommelen bij de gate en toen begon eindelijk de definitieve terugvlucht, die probleemloos verliep en vooral slapend werd doorgebracht.

Even zaten we in spanning of de koffers echt wel allemaal meegekomen waren, maar ze rolden achter elkaar de bagageband af. Zelfs die van Anja. Hamna shida – geen probleem.

We liepen de douane door. Ik zou met Anja en Michiel meerijden, de Erikken gingen met de trein terug. Maar dat had ons thuisfront anders bedacht. Jiska stond Erik op te wachten. Ik zag niemand aan het hek staan die ik kende en speurde wat verder naar achteren. Bij de koffieshop op de hoek zag ik plots een stralend koppie en voor ik het wist vloog Tom in m’n armen. Ed keek van een afstand toe. Heerlijk, wat een fijne verrassing. Nu was er genoeg plek bij Anja en Michiel om Erik W mee te nemen en waren we allemaal onder de pannen. Na een warm afscheid ging ieder zijns weegs.
En zo kwam er een einde aan weer een bijzondere uitzending. Helaas moesten we constateren dat de financiële problemen van het ziekenhuis in de afgelopen jaren zeker niet minder zijn geworden. Er is nog altijd te kort aan alles en zodra er wat geld binnenkomt wordt alleen het meest urgente aangeschaft. Vanwege achterstallige uitbetaling door de overheid van de ambtenarensalarissen en de overheidstoelagen i.v.m. de gratis zorg aan zwangeren (12.000 bevallingen per jaar!), kinderen <4 jaar en ouderen >60 jaar, is er geen ruimte voor lange termijnplanning. Erik S heeft hierover meerdere gesprekken met verschillende groepen gevoerd, en hopelijk komt er ergens een keer wat ruimte.

Desondanks is er weer een hele groep mensen die zonder stoma, vergrote schildklier of kromme benen kan gaan deelnemen aan het normale leven. Voor hen hebben we een wereld van verschil gemaakt. We hebben enorm genoten van de warmte, het enthousiasme en de dankbaarheid van medewerkers en patiënten van het Sengerema Designated District Hospital. En we hebben als team natuurlijk ook veel gelachen en ons verwonderd over de soms bizarre belevenissen. Een groot deel hebben jullie kunnen meebeleven. Jullie reacties waren hartverwarmend en heel leuk om te lezen.

Namens het team dank ik iedereen die op welke wijze dan ook deze uitzending heeft gesteund, en zwaaien we af.

Tutaonana – tot ziens