2017-26 Masoso Sound Systems

Het onthaal bij Masoso was warm als altijd. De rondleiding werd achterwege gelaten, want de meiden hadden die al gehad toen ze met Jesse en Erik een rondje Sengerema hadden gedaan.

In de grote woonkamer werden we in de banken gezet. Masoso sprak met Erik en wij zaten er, tikje ongemakkelijk, bij. Mama Masoso was er deze keer niet bij. Ze was in Mwanza waar ze door-de-week werkt. Masoso belde haar en gaf de telefoon aan Erik voor en gezellig gesprekje “hoe gaat het met u en met mij gaat het goed”. Vervolgens wilde hij de telefoon aan mij geven. Gelukkig was de verbinding weg gevallen, want mama Masoso spreekt alleen Swahili, en in een rap tempo.

Het eten werd op tafel gezet, dus om de beurt handen wassen en opscheppen. Er was welliswaar een fonteintje, maar ze hadden voor ons speciaal warm water om onze handen te wassen. Masoso’s zoon stond met een kan om ons te bedienen. Op tafel stonden grote schalen pilav, tomatensaus, ananas, banaan en iets vaags vlezerigs met veel bot. Het was taaie maar wel lekkere kip. Op een zijtafeltje werden flesjes fris en bier neergezet voor de gasten en we kregen allemaal een eigen flesje water. Natuurlijk ging de TV aan op de Tanzaniaanse MTV. Wulpse dames deggerden door het beeld terwijl stoere mannen nonchalant zingend voorbij wandelden. Jiske keek in opperste verwarring om zich heen. Heleen lachte, want ik had haar ’s middags globaal door de avond geloodst en tot nu toe klopte het exact.

Masoso maande ons tot een tweede keer opscheppen. Daar had ik gelukkig rekening mee gehouden. Om 8 uur zapte hij naar het nieuws, want de president hield een toespraak. Daarna loodste hij ons naar buiten waar zijn zoon de draaitafels al klaar had staan. Op de hoogste zitplaats met uitzicht over het pleintje werd een fotoshoot gehouden, daarna moesten we dansen. Nadat de eerste gêne een beetje was weggezakt leerde Heleen de rondlopende kinderschare een hele serie danspasjes en handbewegingen. En samen met Jiske leerde ze hen de polonaise. Op het hoogtepunt van de feestvreugde kwam een dame uit de buurt meedansen. Wat zijn wij dan een stel hopeloze houten klazen! Haar heupen wiebelden alle kanten op terwijl haar volle derrière vrolijk meedeinde. En ook haar los hangende borsten die 5 kinderen hadden gevoed, zwabberden dapper rond in haar jurk.

Geweldig.

Masoso’s oudste zoon kwam op de valreep langs. Hij is manager van Masoso’s Soundsystems en vertelde vol trots aan Erik hoe het gaat met de zaak. Ik staarde een beetje voor me uit en zag dat Masoso’s voeten de klassieke kromming van tenen aan het ontwikkelen zijn die bij suikerziekte past. Toen hij ons begeleide naar de auto, verstapte hij zich steeds op het ongelijke terrein. De zenuwen in zijn voeten zijn aangetast door de suiker waardoor hij de ondergrond niet meer goed voelt. Op slippers lopen is dan een serieus risico voor wonden aan de voeten. En wonden aan de voeten hebben, zeker hier, een groot kans op infectie. In de auto legde ik het aan Erik voor. Eigenlijk moet Masoso op een soort sportschoenen gaan lopen. Maar ja, dat soort veranderingen valt niet mee hier.

Thuis namen we een afzakkertje en gingen er op tijd in. Het was al met al een bijzondere maar ook vermoeiende avond geweest.