2017-27 consult op straat

Bij de OK zaten al twee patiënten voor de deur. De man met de wondinfectie na schildklieroperatie zat te wachten op Shelembi die zijn wond vandaag zou verzorgen. Blijkbaar hadden ze dat zelf zo geregeld. Prima, als het maar gebeurd.
Daarnaast zat een dame die kok is bij de nonnen. Met een dikke nek. Ik bekeek haar dossier waar het verhaal al in stond, het losse briefje met bloeduitslagen, en haar nek. Shelembi hielp met uitleggen en ik vulde de opnamepapieren in. Morgen operatie aan haar schildklier.

Heleen en ik startten met het opheffen van een stoma. Normaal is het laatste stuk darm dat is achtergebleven redelijk lang en zit een stoma in de rechte buikspieren ingehecht.

Deze zat helemaal links boven de bekkenkam, schuin door de 3 buikspierlagen heen en schuin door de onderhuid. Lastig om zo in te hechten en lastig om te verwijderen. Ook duurde het even eer we de achtergebleven darm in het kleine bekken hadden gevonden. Die eindigde (of begon, het is maar hoe je er naar kijk) het toch een stuk lager dan verwacht. Maar uiteindelijk lukte het Heleen een mooie aansluiting te maken. Volledig doorgezweten stortten we ons op de frisdrank uit de koelkast. Het siste bijna.

Intussen was de dag al ver gevorderd. De scooping-queens schepten nog een ontstoken bot schoon en de werkdag was alweer om. Nog even langs de afdeling waar Ibrahim en de man wiens stoma we vorige week hadden opgeheven beide een wondinfectie hadden die we op zaal verzorgden. Helaas zijn er geen gordijntjes, dus het bezoek van het bed ernaast liep maar even naar buiten. Wondinfecties zijn in Nederland na een darmoperatie al een bekende complicatie, maar hier helemaal. Maar niet te min vervelend en pijnlijk.

Op het bankje bij het kantoor van de zuster ploften we neer voor de wifi. Marie José kwam er bij zitten om te praten over een jong kind met een grote tumor op de stuit die ze wilde gaan behandelen. De uitslag van het weefselonderzoek liet lang op zich wachten en de tumor groeide gestaag. Dus ging ze overleggen met het kinderkankercentrum in Dar es Salaam om toch vast te starten. In Dar worden kinderen met kanker die een reële kans op genezing hebben maanden tot soms wel 1,5 jaar behandeld. Al die tijd wonen het kind en een begeleider in een soort Ronald Mac Donald huis dat “hoop op leven” heet vlakbij het ziekenhuis. Even heen en weer is hier niet te doen. Maar dit kind kon niet genezen, dus werd het in Sengerema behandeld om de tumor hopelijk te laten krimpen en zo tijd te winnen.

Er kwam een zwangere vrouw naar de zuster die klaagde over pijn in haar borst. Hup, borst uit de blouse en Marie Jose onderzocht de borst. Ze liet me ook onderzoeken. Morgen maar even een echo doen. De borst werd weer naar binnen gehesen. Zo gaat dat hier. Borsten zijn voor kinderen om uit te drinken en hebben niks erotisch. Maar het stuk tussen je navel en je knieën moet je wel bedekken, want dat is wel heel spannend.