2017-30 Afscheid

Nu was echt het moment van afscheid nemen aangebroken. Nog een laatste groepsfoto en een “tutaonana” (tot ziens), en we liepen de OK uit.

Erik en ik gingen naar Ida. Voor werd niet open gedaan. Dan maar achterom. Haar hulp liet ons binnen en riep Ida. Ze was blij verrast ons te zien. Ondanks haar vermoeidheid stond ze er op ons iets te drinken te geven. Met Sprite en pinda’s kwam ze terug. Ik deed haar de groeten van Tom, die altijd vraagt of ik nog bij haar ga eten. (“in dat leuke kleine huisje”, zegt hij altijd). “Je moet ze maar weer meenemen, ze zijn welkom”, zei Ida…

Erik liet haar videobellen met Jiska. Ze vond het zichtbaar leuk. Maar ook hier kwam het onvermijdelijke afscheid. En waarschijnlijk was dit een definitief afscheid. Ik slikte m’n tranen weg en gaf Ida nog een laatste knuffel. Ze liep met ons mee tot de auto, en toen we rondreden stond ze bij de achterdeur naar ons te zwaaien. “Tsja, zou dit dan het laatste beeld zijn dat ik op mijn netvlies heb?” verzuchtte Erik. Het is niet anders.  

Terug bij het ziekenhuis leverde we het 2e verse brood dat Jesse had opgestuurd af bij zuster Marie José. Ze had vandaag al een lading drop voor zichzelf en pennen voor de arme schoolkinderen gekregen (met dank aan Gaby’s moeder). Helaas zat ze nu in vergadering.

Bij ons huisje zaten de meiden al op de veranda, bijna klaar voor vertrek. Nog even de laatste pijnstillers naar Hilde, inladen en wegwezen.

Erik nam “Jesse’s road” naar de pont. Dat ging niet helemaal zonder horten of stoten, en bij een van de grote hobbels stootte Annelieke haar hoofd tegen het plafond. “Nee we hebben geen ongeluk gehad, maar bij een autorit met dokter Staal een schedelbasisfractuur opgelopen” grapten de meiden.

Op de pont raakte ik aan de praat met een paar dames die naar Mwanza reisden. Nouja, ze stonden eerst giechelend naar me te kijken tot één van de twee de stoute schoenen aantrok en me vroeg of ze een saampie met me mocht maken. Natuurlijk. Toen de anderen. Nou, dan wilde ik dat ook. Geen probleem. De boot deinde wat door de golven die ontstonden door een stevige wind die over het victoriameer blies. De dames keken angstig om zich heen. “kun je zwemmen?” vroegen ze me. “ja hoor”, antwoordde ik. Opgelucht keken ze me aan. Al vrees ik dat bij een schipbreuk het toch echt ieder voor zich en god voor ons allen zal zijn, met 95 personen en 63 zwemvesten plus nog 5 blanken die kunnen zwemmen…

Eenmaal in Ryan’s Bay gingen Annelieke, Jiske en ik naar een salon voor een pedicure en manicure. Jiske werd als eerste onder handen genomen. Een grondige massage van armen en benen, en veilen van nagels en voeten met tot slot nagellak. Bij mij was hij wat langer bezig. Na een zomervakantie in Besseges en net 2 weken blote voeten of teenslippers was er een aardig laagje gevormd. Hij werkte zich een uur lang goed in het zweet voor nog geen 10 euro maar met een fraai resultaat. Ik kocht mijn gene voor mijn voeten af met een dikke fooi.  
Erik en Heleen zaten al op het terras, en we schoven aan voor ons galgenmaal in Ryan’s bay. Allemaal wat anders zodat we heerlijk bij elkaar konden snoepen. Ondertussen werd de reis geëvalueerd en de leermomenten doorgenomen. Marie José had ons in een warm app bericht bedankt voor ons werk. Iedereen was het erover eens dat het ondanks de onzekerheden vooraf een goed geslaagde missie was.

We proostten en toen was het bedtijd.

Morgen de terugvlucht en zaterdagmorgen kunnen we onze naasten weer in de armen sluiten, die op afstand hebben meegeleefd en ons hebben gesteund in de moeilijke momenten.

Het was weer anders, weer bijzonder en weer Afrika. De foto van queen-bee volgt nog als de wifi beter is, evenals een paar andere leuke foto’s voor wie nog wat wil na genieten. Dank jullie allemaal voor jullie leuke berichten. Dat maakt het bloggen de moeite waard.