2017-29 Ook dit is Afrika

De laatste nacht had ik onrustig geslapen en was vroeg wakker. En ik had dorst maar al het schone water was op. Dus zette ik pannen op het vuur tot het kookte en daarna het water in een wijde pan in de koelkast, dan kunnen we het straks drinken. Ik pakte mijn koffer in mijn koffer. De kleinste paste er niet in, want dan kunnen niet alle nieuw-gekochte snuisterijen mee. Dan maar wel een reiskoffertje als handbagage. Met een kop koffie verschanste ik me op de veranda waar Heleen net terug kwam van een rondje rennen. Ze zat even uit te wasemen, toen Erik triomfantelijk kwam aanlopen met vers bruin brood uit Kampala. Het trucje met de buschauffeur was inderdaad gelukt. Wat een verwennerij. Nou, dat betekent 2 drukke weken voor Jesse komend voorjaar!

Vervolgens naar OK waar Stephens kantoor nog dicht was maar verder de voorbereidingen voor de laatste ok-dag al in volle gang waren.
Erik liep naar de Eye-ward om te kijken of zijn laatste 2 patiënten er waren. Ze moesten allebei van ver komen en waren voor zover wij wisten niet bereikt. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Erik had nu geen programma, en nam mijn stompcorrectie over. Die deden Annelieke en Heleen graag. Het was een onderbeensamputatie waarbij de scherpe rand van het scheenbeen niet goed schuin was afgezaagd. Daardoor was het bot door de huid heen geërodeerd.  Onder Eriks leiding losten de dames het fraai op, terwijl Jiske en ik de laatste halve schildklier van deze missie verwijderden. We waren tegelijk klaar.

Marie José had gevraagd of we op de IC twee patiënten wilden beoordelen. Een jongen met tyfus die de juiste antibiotica al had. Die had zuster van haar eigen onkostenvergoeding voor een districtsbijeenkomst gekocht. Door slim te logeren had ze geld over gehouden en omdat er nu tyfus heerst had ze er een grote hoeveelheid antibiotica voor gekocht.

Deze jongen had weliswaar een pijnlijke buik, maar nog geen tekenen van een perforatie. Hopelijk waren de antibiotica op tijd begonnen omdat te voorkomen. Nu in ieder geval geen reden voor operatie. De andere patiënt was ons meisje met de verschrikkelijke arm. “die spier ziet er nu uit als gekookte kipfilet” was de plastische omschrijving van de zuster. Ik kon haar helaas alleen maar gelijk geven. Die arm ging het nooit meer redden. Zuster sprak met de oma, die nu bij het meisje was, en die ging akkoord met een amputatie. De vraag was even wie het wanneer ging doen. Vanaf 13h kon het, dan was het meisje nuchter. Maar de zuster en Hilde hadden voorlopig geen tijd. “Kunnen wij het niet doen?” opperde Annelieke. Ik stond niet te juichen, maar het was natuurlijk wel beter voor het meisje. Dus liepen we terug naar OK en bespraken het met Stephen. Die ging akkoord en na een laatste lab bepaling konden we met een steen in onze buik aan de slag. Heleen deed een guillotine amputatie omdat het gezonde weefsel een te korte stomp gaf voor een normale amputatie. Wel kortten we het bot zover in dat de spier er mooi overheen viel. Met een beetje geluk kon Hilde het uiteinde over een paar weken met een huidtransplantatie bedekken en dan had ze nog een klein stompje om iets onder te kunnen klemmen.

Bij de laatste zaagsnede moest Heleen haar tranen van frustratie verbijten. Het voelde zo onrechtvaardig. Iedereen op de operatiekamer deelde haar gevoel. Maar dit was het beste wat wij er nog van konden maken. Met een fijn niet-plakkend verband over de wond legden we het meisje terug in bed. Hilde zal verder voor haar zorgen, maar nu kan ze in ieder geval beginnen met opknappen.

Geen fijne laatste ingreep… En door...