2018-01 Ida

Na onze zomervakanties gaan we volop aan de slag met de voorbereidingen voor de aanstaande tocht naar Tanzania. 

Maar deze keer is het toch anders. Deze keer is Ida er niet meer….

Ida Kamaganya was operatie-assistente in het ziekenhuis in Sengerema. Al in de tijd dat Erik en Jiska er werkten, was ze bescheiden en betrouwbaar, een stabiele kracht in de roerige tropen. Maar ook in de jaren dat we er vanuit het Slingeland naar toe reisden, was ze er altijd, tot het laatste jaar.

We wisten dat het niet goed kon gaan. Ze werd al jaren behandeld voor uitgezaaide darmkanker nadat ze hier in 2011 aan was geopereerd. Maar de kleine, tengere Ida stond tot onze grote verbazing elke missie weer stralend op de OK, klaar om “haar” dokter Staal ter zijde te staan bij de correcties van de standsafwijkingen van benen. 

Toen ze nog fit was, nodigde ze het team altijd uit voor een etentje in haar kleine huisje. De eerste keer dat ik daar was, was m’n hele gezin mee. Tom hield de hele zaak op door eindeloos zijn handen te wassen voor het eten, terwijl de pleegdochter van Ida geduldig wachtte met een kannetje water om de zeep af te spoelen. En Bert verbaasde zich over de wc: een hokje buiten met een soort Frans toilet en een emmer om na te spoelen. En het was een beetje proppen, met z’n negenen in het kleine huisje. 

Door de jaren heen bleef de inboedel hetzelfde: twee grote bankstellen en een paar grote stoelen langs de wand, een tafeltje in het midden en een groot TV meubel in de hoek. 
Die TV domineerde de bezoeken, en was altijd onderdeel van de na beleving. Zoals de keer met Natasja en Paco, met de special van Celine Dion op TV. De TV stond zo hard dat we elkaar nauwelijks konden verstaan. Paco zette hem stiekem een beetje zachter. Maar toen Ida binnen kwam ging hij gewoon weer op vol volume. Nog altijd zie ik de huiskamer voor me als ik “my heart will go on” hoor. 

Het jaar er na zagen we met Hjalmar en Mattea deggerende dames op MTV. Bizar om te zien, al die goddeloze naaktheid in het serene huisje van Ida onder toeziend oog van een Christus aan het kruis en in de aanwezigheid van zuster Marie José.

Maar het meest ontroerende was de moeite die ze deed. Voor onze grote groep werd uitgebreid gekookt. Kip, vis, rijst, gebakken bananen, een tafel vol heerlijk traditioneel Tanzaniaans eten. En daarbij had ze zelfs bier, frisdrank en kleine flesjes wijn gehaald, om ons een plezier te doen. En niet te vergeten de vliespinda’s bij de borrel vooraf. 
 

De laatste keren was ze al te ziek om onze groep te ontvangen, maar kwam ze naar ons verblijf op het ziekenhuisterrein. Vorig jaar kon ze ook dat niet meer en gingen Erik en ik naar haar. Ze was zo mager dat je bang was dat ze zou breken als je haar te stevig omarmde. 

Op 18 juni kwam het bericht dat ze in het bijzijn van zr Marie José en Kahema (het oude hoofd van de OK) was overleden. Ze hebben haar lichaam, volgens traditie, teruggebracht naar haar geboortedorp in midden-Tanzania.

Lieve Ida, dank voor je warmte en gastvrijheid en voor de prachtige herinneringen. 

Rust zacht.