2018-19 Sjoppûh!

Hoewel er gisterenavond gezellige muziek over het meer klonk van de feestlocatie iets verderop aan de kust, waren we als een blok in slaap gevallen. Maar de interne klok werkte als een trein dus om 10 voor 7 lag ik naar het plafond te staren. Nog even omdraaien, en toen toch maar m’n telefoontje gepakt om de reacties op de blog te lezen. Heel leuk, dank jullie wel! Ook vanuit Gillians bed kwam het schijnsel van een telefoonschermpje. En toen ook Charissa wakker was gingen we aan het ontbijt. We namen onze plek aan de grote houten tafel waar we ondertussen onze naam wel op kunnen laten graveren. De rest sloot zich bij ons aan en we maakten plannen voor de dag. 

Er moest een lijstje aan medicijnen worden gehaald en we moesten pinnen. Gillian en ik wilden graag naar de grote markt voor stoffen en souvenirs. Om 17h werden we verwacht bij Inyas voor wat te drinken (dacht Erik) en om 18.30h wilde Lucas ons de zonsondergang boven het meer laten zien vanaf het huis dat hij had gebouwd op een heuvel aan de kust onder het genot van “small bites” om daarna in het hotel te gaan eten. Strak programma, dus in de benen. 

Vlakbij het hotel zat een dame chapati’s te bakken op de grond. Lekker! Die kunnen we meenemen morgenavond. Jiska bestelde er 12 en ik maakte een mooi filmpje. 

We vervolgden onze weg. Eerst naar de duka ya dawa, de apotheek. (niet díe dawa, Caroline…J). De grote apotheek had van alles. Rollators, een lymfapress om zwelling uit de benen te masseren en…steunkousen. “Hey Suus, moet je die niet even kopen?” vroeg Jiska. Zeker!! De dame nam de maat van mijn been en ik kocht een pak. Erik en Paco stonden aan de balie voor bupivacaine, het middel dat Paco voor de verdoving van beentjes van de kinderen gebruikt. Erik had er al zo veel gedaan dat hij bijna door zijn voorraad uit Nederland heen was. En zowaar was het hier ook te krijgen. Goed om te weten, scheelt een hoop gedoe bij de douane. Ook de meeste andere dingen van het lijstje hadden ze. Alleen geen AED. Dan moesten we naar een andere winkel. We kregen uitleg op z’n Afrikaans. Niet “bij de eerste straat links en de volgende rechts” maar meer een soort natuurlijke navigatie: bij het gebouw met 2 verdiepingen en 2 kleuren rechts, bij de grote boom op het plein links en dan tegenover de NBC bank. En ze doen hier ook niet aan straatnamen. Die zijn er wel, maar worden niet op die manier gebruikt. 

Onderweg probeerden we bij 2 banken te pinnen zonder succes. Bij de derde bank lukte het de helft wel en de helft niet. We konden in ieder geval even vooruit. We deden nog een paar kleinere apotheekjes aan onderweg. Je kon nooit weten. Jiska vroeg om diclofenac voor kinderen. Ze hadden pillen van 50 mg met gereguleerde afgifte. Dan hoefden ze het maar 1x per dag in te nemen. Voor 2500 shilling (ongeveer €1,-) per doosje, dus da’s geen geld. Jiska bestelde 3 doosjes. De man keek een beetje moeilijk. Hij begon te rekenen. De pillen bleken €1,- per stuk! Dat was wel een beetje veel van het goede. En we hadden nog naproxen-siroop, paracetamol zetpillen en de blokjes van Paco. Genoeg om de kinderen de week door te helpen. In de grote apotheek hadden we ook een mooie rekenfout gemaakt. We hadden zuurstofmetertjes voor op de vinger gezien. Voor €13,- dachten we. Dus hadden we er 2 op de balie gelegd. Het bleek €130,- maar ze wilden ons wel 10% korting geven. In Nederland kosten ze €25,- dus we hebben ze op de balie laten liggen. 

Toen we langs een paar stoffenzaakjes kwamen splitsten we de groep. Charissa, Gillian en ik gingen lappen uitzoeken, de rest ging naar de laatste grote apotheek op ons lijstje voor de AED, en kijken of Erik een mpesa account kon laten aanmaken. Dan kon hij voortaan in Tanzania met zijn telefoon geld overmaken. Ook hier lopen dat soort ontwikkelingen door. 

Gillian had keuzestress. Zoveel mooie lappen, waar moet je beginnen? We ploegden de 3 winkels door en kochten een paar mooie lappen. Gillian om jurken van te maken, ik om de kussens onder de overkapping te bekleden en een rode met sterren voor de kerst als tafelkleed. Helemaal blij wandelden we terug naar het hotel. Even afkoelen, uitrusten en lunchen. Erik had ondertussen via Lucas een nieuwe accu voor Rian geregeld, dus die kon morgen mee. Zo fijn om dat soort dingen uit te kunnen besteden, want het zou ons veel tijd kosten en het weekend is zo om. En Lucas weet zijn weg hier in de stad, en vooral waar je goede spullen kan halen. 

Met alle afspraken nog voor de boeg was er geen tijd voor lunch ergens anders dus bestelden we wat hapjes in het hotel. Daarna gingen we naar de grote markt. Gezien de tijd namen we een taxi, die voor €5,50 op ons bleef wachten voor de terugrit. 
We liepen achter Rian aan de markt op. Een chaotisch druk terrein met allemaal smalle paadjes tussen de kramen door. We waren op zoek naar de overdekte hal vol keukengerei en beeldjes. Helaas waren we via een andere kant dan ik “gewend” was (2x eerder) de markt op gelopen. Ik was compleet gedesoriënteerd. Ik probeerde te omschrijven hoe we de markt normaal opliepen, via de groente- en fruit kant en dan een overdekte hal met aardappelen en granen. Rian dacht te weten wat ik bedoelde en struinde vlot de markt over naar de andere kant. “hier?”. Nee, dat zag er niet bekend uit. Rian vroeg een marktkoopman of hij de hal met keukengerei wist. Hij leidde ons door de vleesmarkt. Kratten vol kippen kakelden er lustig op los. Er werd er net één verkocht, die hevig protesteerde. Gillian liep achteraan met haar mobieltje nonchalant in de hand. Ongemerkt knipte ze een serie foto’s. Bij de slagerij lagen de ingewanden “smakelijk” geëtaleerd. Maag – nieren – lever. Brrr.. ik moet er niet aan denken dat op mijn bord te krijgen. 
Aan de rand van de markt presenteerde de koopman trots een rij kramen met keukengerei. Dat was niet wat ik bedoelde. We bedankten hem hartelijk, en ik ging verder met mijn beschrijving. “Het is bij de hal met allemaal stoffenwinkeltjes aan de rand.” Opnieuw een wandeltocht over de markt. Ja hoor, de stoffenhal waar ik met Ed en de jongens onze eerste lappen had gehaald. Met de mannen met trapnaaimachientjes die als een dolle aan het naaien waren. Nu wist ik waar ik was. Natuurlijk moesten we eerst de lappen bekijken. Eentje dan nog, voor Gillian. Daarna leidde ik ons tussen de stapels bananen en sinaasappelen door naar mannen die kruiden in zakjes en potten verkochten. Tussen 2 kraampjes was een smal pad de overdekte hal in. Hèhè, gevonden. 

Rian werd helemaal enthousiast. Dit had ze nog niet ontdekt. Allemaal rieten manden en spullen voor in het huis. Ze ging helemaal los en kocht een gigantische mand (ze wist nog niet precies waarvoor maar hij was wel heel mooi), kleine mandjes voor rommeltjes of plantjes, placemats, kortom en halve huisraad. Middenin zat een soort souvenirwinkeltje met lepels, houten beeldjes, kralen sieraden en instrumenten. Helaas niet degene die ik in gedachten had voor Bert. Ik vond wel een mooi beeldje en onderzetters. Gillian nam een paar mandjes mee. We moesten ons inhouden niet veel meer te kopen, want alles was leuk. 

Met de mand tussen Gillan en Rian in liepen we terug naar de auto. Nog even langs de nieuwe ijswinkel en dan konden we naar het hotel. 

We zouden eigenlijk niet mee gaan naar Inyas omdat ik hem maar 1x gesproken had en ook Gillian en Charissa hem nauwelijks gezien hadden. Maar toen we bij het hotel aankwamen zei Jiska “oh jullie zijn mooi op tijd. Ze hebben voor een weeshuis gekookt geloof ik”. Iets meer dan alleen drankjes. Ok, bericht begrepen. 
Snel de spullen op de hotelkamer, rondje deo onder de oksel en terug naar de lobby waar we ons verdeelden over de auto van Inyas en Erik.