2018-26 Jumatatu – woensdag

Omdat ik er gisteren ongewassen m’n bed in ben gedoken stap ik dapper onder de koude douche. Nouja, zoals ik het in de sauna doe. Eerst een been, dan het andere, dan de armen. Vervolgens borst en uiteindelijk mijn rug. Brrr. Toch wel heftig zo ’s morgens vroeg. 

Vandaag 3 schildklieren, dus een uitdaging. We proberen er weer vroeg te zijn om vroeg te starten. Alleen ligt er een spoedje op. Een baby van nauwelijks een jaar die een munt had ingeslikt. Hij zou er al 5 dagen in zitten. Steven en Paco probeerden er een blaascatheter voorbij te schuiven. Als je de ballon opblaast en terug trekt zou de ballon de munt mee moeten trekken. Het lukt niet. In 5 dagen is er waarschijnlijk zoveel zwelling ontstaan dat het echt klem zit. Dus moet het kind over naar Bugando, het academisch ziekenhuis in Mwanza. 

Om 10 uur kan ik met mijn eerste ingreep beginnen. Halverwege de ingreep zie ik de foto van het kindje ineens hangen. Het kind blijkt nog niet weg, want er moet een ambulance met zuurstof komen voor dit kind en nog een slechte pasgeborene, en dat duurt lang. De foto kan dus nog mee. Rond de middag vertrekken ze. 

Wij hebben intussen de sokken erin en de sfeer is gezellig. Via Paco’s box hebben we Swahili liedjes, jaren ’80, de zwarte lijst, kortom, we konden vooruit. “kucheza kidogo” een beetje dansen. Als de patiënt gaat slapen vraagt Paco nog even wat hij moet zeggen. “lala salama” zegt Steven. “slaap lekker”. Als Paco het herhaalt moet de patiënt lachen. Shelembi blijft op de bevallingen-toer en bedenkt namen voor de schildklieren die we verwijderen. 

Paco rent zich rot als runner (omloop) en anaesthesioloog. Paco vraagt telkens ruim voordat we de wond sluiten of de volgende patiënt al klaar zit. Shelembi stapt uit als we aan het dichtmaken zijn, om de spullen op te ruimen zodat we snel de volgende kunnen opleggen. Hij laat ook alvast pakken met steriele doeken opsnorren door de omloop zodat we daar niet op hoeven te wachten. Paco trekt zelfs Steven van zijn maaltijd weg om eerst in te leiden voordat hij gaat eten. Het werkt, want om 17.30h zijn we klaar met alle 3. 

Ik loop de eerste twee nog even langs op de IC. De eerst is een jonge knul. Als ik vraag hoe het gaat zegt hij: “who is asking”.  “Your surgeon” antwoord ik. Hij doet meteen zijn ogen open en dankt me hartelijk in prima Engels. Hij wil worden zoals ik, dokter en bij voorkeur chirurg. Maar hij studeert nog niet. Ik adviseer hem vooral goed zijn best te doen. Met zijn schildklier gaat het prima. Morgen kan hij naar huis. De andere dame heeft wat zwelling ontwikkeld, maar niet schrikbarend. Met hulp van de IC-zuster geef ik uitleg. 

Charissa en ik lopen snel naar huis. De rest is er al om onze voorraadkast te organiseren. Wat is nuttig voor hier, wat laten we in de kast achter voor de volgende missie. Nu we een vast gasthuis hebben, kunnen we van de kast in de gang ook onze vaste voorraad kast maken waar we onze OK pakken en witte jassen die we via via verzameld hebben kunnen achterlaten. Dan blijft er meer ruimte in de koffer over voor medische spullen de volgende keer. 

Ik doe mijn Tanzaniaanse rok en hesje aan en we stapelen ons op in de auto. Nog even langs de verloskamer, want Rian heeft achterwacht en was naar een vacuüm geroepen. Erik springt uit de auto maar blijft best lang weg. “Volgens mij staat hij een bevalling te doen” mompel ik. Jiska springt meteen uit de auto om even te gaan kijken en de pasgeborene te zien. Even later komen ze gedrieën terug en kunnen we vertrekken. Masoso woont een stukje verderop in het dorp in een soort kasteel in de sloppenwijken. Hier loopt alles door elkaar. Je gaat ergens wonen, en als je goed verdient koop je een stuk grond en bouwt een huis. Het is Masoso goed gegaan dankzij een soort microkrediet van Erik en Jiska. Op zijn verzoek namen ze ooit een microfoon voor hem mee uit Nederland, zodat hij op feesten en partijen kon presenteren. Daardoor verdiende hij wat, hetgeen hij op advies van Erik weer in zijn bedrijfje investeerde. Nu heeft hij 2 zoons die DJ zijn en eentje die het bedrijf runt, dus naast hijzelf leven 3 gezinnen van de muziek.

Het bezoek is telkens weer dezelfde routine. Warm onthaal, rondje huis (er is een nieuwe soort veranda aan de zijkant waar Masoso rustig kan zitten als de jeugd herrie maakt aan de andere kant van het huis), wat drinken en dan gaan we eten. Eerst handen wassen. De hulp heeft een kan warm water voor ons en een voor een begiet ze de handen. Dan schepen we op. Witte rijst, kerrie-rijst met aardappel, gekookte banaan, spinazie, jus, en kip en vis. Niet te veel opscheppen, dan kun je nog een keer. Ik spreid mijn eten een beetje uit zodat het een heel vol bord lijkt. Om half 3 hebben we op de OK nog zo’n soort maal gehad, dus we zitten nog best vol. Ik pak een stuk kip en leg het op mijn bord. Oh, succes, zegt jiska. Je hebt een nek te pakken. Ik bekijk het kippenstrotje aandachtig en haal het stugge vel er af. Hmm. Zit inderdaad niet veel vlees aan. Met mn tanden probeer ik wat af te stropen. De luchtpijp laat ik voor wat het is. “hier kauwen ze daar op, en de botjes eten ze op” zegt Jiska. Nou, dat laat ik ook even aan me voorbij gaan. Natuurlijk dringt Masoso aan op een tweede keer opscheppen. Dus ik doe een tweede rondje en kijk iets beter wat ik uit de bak vis. Een vlerkje met iets meer vlees. Geen plofkippen hier. Tikiti maji (watermeloen) toe. Alles onder het genot van een zuid-Afrikaanse soap die Engels is ondertiteld. We herkennen Nederlandse woorden. Aan het einde van de aftiteling staat “Endemol production”. Nouja…! Zelfs hier kunnen we er niet aan ontsnappen!

Tijd voor de groepsfoto. Overigens is vrijwel alles gefilmd door de schoondochter van Masoso die ons volgt met twee smartphones. 

Na de foto neemt de vrouw van Masoso afscheid. Ze was speciaal voor het etentje op en neer gekomen. De hele week is ze in Mwanza omdat ze daar werkt, en in het weekend komt ze naar huis. Vandaag had ze voor Erik en Jiska de hele reis heen en terug gemaak. We danken haar hartelijk en wensen haar een safari njema, goede reis. 

Masoso neemt ons mee naar buiten waar de zoons hun draaitafels hebben opgesteld en al lekker bezig zijn. Paco en Colinda proberen het ook even, tot groot vermaak van de familie. Er worden natuurlijk nog meer foto’s gemaakt en Masoso maant ons tot dansen. Vooruit dan maar. Bij de poort verzamelt de rest van de buurt zich . Masoso wil de poort sluiten maar Charissas oog valt op een droppie van een mannetje van zo’n 2 jaar oud. Ze speert er naar toe en probeert contact te maken. De poort blijft open en voorzichtig voegen zich een paar buurtbewoners bij ons. Erik spoort me aan de hulp te vragen om te dansen. Ze doet een lietje mee maar moet nog helpen met opruimen. Maar als alles klaar is, komen ze mee dansen. En hoe. Onze stramme Nederlandse heupen bewegen nauwelijks vergeleken bij hun soeplesse. Een van de zoons van Masoso lijkt wel van elastiek! Masoso zelf geniet van al de drukte op zijn terrein. 
Omdat het vroeg donker is zijn we ook vroeg moe. Rond 11 uur is het welletjes, bovendien wordt Rian gebeld dat ze naar het ziekenhuis moet. We bedanken iedereen hartelijk en delen onze nummers uit voor whatsapp. De vraag die dit jaar overal de ronde doet. Ben benieuwd of we het daar druk mee gaan krijgen in Nedereland. 

Thuis kook ik een kan water zodat ik heerlijk warm kan douchen en mijn haren kan wassen. Visioenen van de camping komen voorbij als ik m’n haar nat maak door met een kan over mijn hoofd te gieten. Alleen ontbreekt mijn moeder hier om te gieten. Frisgewassen duik ik mijn bed in. Gillian slaapt al bijna en bij mij gaat ook het licht uit.