30. Zwaan-kleef-aan

Na een weekend genieten van de andere kant van Tanzania was de terugweg vanuit Mwanza was een uitdaging. We namen de kleine pont vanuit de stad, die aansluit op een onverharde weg naar Sengerema. De boot was net weg, en de boot gaat maar één keer per uur. Of per anderhalf uur. Ofzo. We liepen een stukje langs de weg en kochten wat te drinken. Langs de waterkant was een doopplechtigheid aan de gang. Harmonieus en vrolijk gezang werd afgewisseld met hoge keelklanken en geklap. Een fraai tafereel.

Aan de kade was een vismarkt. De vissers maakten de vis schoon aan de waterkant, onder toeziend oog van de Marabu’s, die een lekker hapje zagen.

Na een goed uur konden we dan toch op de pont. We genoten van een mooie zonsondergang boven het Victoria meer. Dat betekende natuurlijk wel in het donker rijden over de onverharde weg. In het licht van de koplampen zagen we links en rechts voetgangers en fietsers de berm in springen als we er aan kwamen. De weg was vol kuilen die ondanks de vaardigheid van onze chauffeur Winifred toch resulteerde in een dusdanig heftig geschud dat ik verlangde naar m’n sportBH. En dan te bedenken dat Jantine zo’n weg aflegde met een vrouw in baringsnood. Stel je voor dat je hier zit met weeën, of alleen al met een gebroken arm die je wanhopig probeert stil te houden…

Toch nog sneller dan verwacht was daar de poort van het ziekenhuis. We werden voor de deur afgeleverd. Binnen zat Sjoerd Steendijk in enthousiast gesprek met Erik. Hij heeft zo’n twee jaar geleden bij ons de tropenopleiding gedaan en zit sinds kort voor een jaar in Kagondo aan de westkant van het Victoriameer. Het is een klein streekziekenhuisje met 90 bedden. Toen hij hoorde dat we naar Sengerema kwamen had hij gemaild of hij langs mocht komen. De reis was wel een beetje tegen gevallen. Sjoerd had 7 uur gereden omdat hij niet wist dat er een nieuwe snelweg ligt die de weg met zo’n 4 uur bekort! Van zijn ziekenhuisleiding mag hij de hele week blijven bij zijn oude opleiders. Dus dat wordt gezellig. Erik had met Sjoerd al een ronde over de afdelingen gelopen en wat nieuwe gevallen gevonden om toe te voegen aan de operatielijst van deze week. En nu zat de tropenopleider met 3 van zijn pupillen in de tropen. Top!

De avond werd gevuld met verhalen en ervaringen tot nu toe. Ondertussen was Erik de platen en schroeven voor botbreuken aan het sorteren. Het was net een grote meccanodoos. Er lagen nog stapels schroeven om uit te zoeken, dus werd Natasja geïntroduceerd in de wereld van lange en korte windingen. Een mooi klusje voor morgen.

Ik probeerde naar huis te bellen, maar bij Ed kreeg ik een Afrikaanse vrouwenstem die meldde dat het nummer niet bereikbaar was (denk ik), Bert nam niet op en ook thuis was geen gehoor. Balen! Dan maar een borrel. De tax-free whiskey van Bert was een heerlijk slaapmutsje. Moe van de lange rit gingen we tegen 11 uur allemaal naar bed. Inmiddels had er een “beddendans” plaatsgevonden. In de zijkamer was een extra bed geplaatst. Daar ging Bert nu slapen. Erik kroop bij Paco (op de kamer, niet in bed uiteraard) en Jantine ging op de kamer van Erik. Dan hoefde ze ’s avonds niet in het donker terug naar de nonnen te lopen. Bij de nonnen was nu een bed vrij, dus kon Sjoerd daar slapen.

Ik probeerde toch nog een keer ons thuisnummer en kreeg gelukkig m’n mannen aan de lijn. Tom was nog wakker in de hoop dat ik zou bellen. Ik kreeg een dikke knuffel en kus door de telefoon. Bert verzekerde dat het heel goed ging met z’n huiswerk omdat hij afgelopen week bijna geen les had gehad. Geruststellend… !? Ed klonk een beetje tam. Het is toch een lange tijd, 2 weken. Maar we zijn over de helft.

Het duurde even eer Natasja en ik sliepen. Eerst natuurlijk even kletsen, daarna slapen. De rust werd verstoord door het hartverscheurende gehuil van een kind en joelende honden. Hondenbeet? Zouden we erbij geroepen worden? Ik probeerde nog even wakker te blijven, maar de slaap won de strijd