29. De eerste week als tropenarts (door Anne)

Tot vorige week waren Bert en ik nog tropenarts-in-opleiding, ook wel bekend als TAIO. Nu zijn wij twee weken tijdelijk ge-upgrade tot full-fledged tropenartsen. Met, gelukkig, de nodige supervisie van Susan en Erik. En die hadden we nodig.

Zondagavond kwamen we in Sengerema aan en voor ik het wist, liepen we in witte jas in het ziekenhuis rond. Ik was al in een paar verschillende ziekenhuizen in Afrika geweest en wist dus wel wat ik moest verwachten. Desalniettemin was het allemaal erg wel indrukwekkend… Als dokter is het toch wel anders dan als co-assistent (voel de mantel van de verantwoordelijkheid die je niet hebt, maar stiekem toch een beetje).

Bert en ik hebben gelukkig een goede chirurgische basis gelegd in Doetinchem. Dat stoma opheffen – dat moet lukken, die liesbreuk – dat kunnen we zeker, een laparotomie – buik open en sluiten en inspecteren, dat kunnen we ook, en wat we dan vinden, moeten we maar even kijken of we dat kunnen, maar vast wel. Nou, daar ga je dan… oops. Duurt lang! waar is mijn instrumentarium? Waarom is de omloop de hele tijd haar telefoon, die NB aan de oplader ligt, aan het kijken? En hoe heet de instrumenterende ook al weer? Zo, dat was even inkomen! Naast het feit dat deze ingrepen op grotere schaal waren dan wij uberhaupt ooit gewend waren, was er ook nog de kwestie van het instrumentarium. “Please give me the scalpel. I mean the knife. I mean the kisu. Oh, and please the… eeehm, wat is een pincet?? Forceps? No, dissecting forceps… without teath!” Enz enz. Als je dan vervolgens je énige pincet zonder tandjes (die nodig zijn om darmen vast te houden) laat vallen aan het begin van een grote buikoperatie, dan is het ook weer even improviseren. Gelukkig kunnen wij dat als tropenartsen (in spé) erg goed.

En dan komt de visite… Chirurgen op OK, dus laten wij maar even langs de patienten lopen. Even, ja. Dat even was dus een héle ochtend! Want de patienten, die lagen niet waar ze zouden moeten liggen. Oh, en die ward zijn ze aan het schoonmaken, dus daar kunnen we geen visite lopen. Hm en alle kinderen met klompvoetjes bij elkaar… maar wie heeft wat? En om niet te vergeten: finding the patient is 1, finding the file is something else. Die dossiers joh…. Bert en ik kunnen weer fatsoenlijk schrijven na deze week. :-)

Na onze eerste introductieweek zijn wij ingewerkt, gewend en helemaal tropenarts (in ons hoofd). Wij hebben ons voorland gezien, en laat de toekomst maar komen! Maar eerst nog even een week genieten en opereren en gesuperviseerd worden J Want ook dat is erg fijn.