41. Karibu nyumbani (Welkom thuis)

In Mwanza hangen we nog wat rond in Ryan’s bay. Ik ben natuurlijk druk met de blog. Rond een uur of 4 wandelen we door de stad naar de lokale pizzeria, een grappig tentje waar we de vorige keer ook geweest zijn. Anthony, de zoon van Nelia, zit op ons te wachten om ons te begroeten. Hij blijft niet lang, want hij was de hele week niet thuis geweest. We eten prima pizza’s en zien op het informatiescherm van Precision Air dat aan de muur hangt, dat ons vliegtuig een half uur later vertrekt. “Dat wordt een beetje krap” mompel ik tegen Erik. We hebben nu 39 minuten overstaptijd in Dar Es Salaam. Erik is relaxed. Het is een klein vliegveld, dus dat moet lukken.

Terug in Ryan’s bay trekken we onze reiskleding aan we worden door 2 chauffeurs van Fortes naar het vliegveld gebracht. De wachtruimte is buiten en we mogen nog niet door. De DEET gaat rond, en ook de meneer achter de balie wil wel even smeren. Na een kwartiertje wachten wordt met een grote stok het houten bord van Precision Air opgehangen, waarop op een al vaak verwisselde sticker nauwelijks leesbaar Dar Es Salaam staat. We mogen inchecken. Riemen af, schoenen uit, laptops en ipads uit handbagage en alles uit je zakken. Paco moet z’n souvenirs nog even laten zien, maar het mag allemaal toch mee.

Bij het inchecken blijkt dat ze ons alleen op de binnenlandse vlucht boeken. Ook de koffers. Onrust alom. Hoe gaan we in Dar onze bagage van de band halen en met alle bagage opnieuw inchecken in 39 minuten? Bovendien zijn de incheckbalies van internationale vluchten meestal een uur voor vertrek gesloten. Erik praat met de hoogst aanwezige. Helaas lukt het niet om ons en de koffers in Mwanza al in te checken voor de aansluitende vlucht. Afwachten dus. Riemen af, schoenen uit, laptops en ipads uit handbagage en alles uit je zakken, en door naar de wachtruimte om te boarden. Erik belt met KLM, maar ook die kunnen ons niet helpen. Ik bericht het thuisfront. Als het tegen zit zijn we 24 uur later thuis.

Plotseling, en op de oorspronkelijke vluchttijd, kunnen we aan boord. De dame van Precision air, die achter de balie niet direct over liep van enthousiasme, zegt tegen me: “You see, we are working very fast now so you can catch your flight”. Fijn!

In Dar rent Erik met een mannetje van Precison Air en alle paspoorten naar de incheckbalie, terwijl de rest van ons op de koffers wacht. De priority stickers op de koffers hebben gewerkt, onze 10 koffers (8 van onszelf, en 2 “repatriëringskoffers met spullen van een co-assistent en Marlies) rollen als eerste binnen. Achter ons staan 2 mensen van Precision Air te jagen. Onder escorte rennen we met alle bagage door de gangen. Dat valt niet mee, want de gangen zijn nauwelijks breed genoeg voor de bagagetrolley’s. Koffers op de controleband; riemen af, schoenen uit, laptops en ipads uit handbagage en alles uit je zakken. Dan door naar de balie waar Erik op ons staat te wachten. De koffers worden random over de groep verdeeld, maar dat maakt ons niets uit. We hebben het gehaald en kunnen zelfs nog een kwartiertje in de souvenirwinkeltjes van het vliegveld kijken. Nog één keer riemen af, schoenen uit, laptops en ipads uit handbagage en alles uit je zakken en dan zitten we. Bert, Paco en ik zitten riant op de voorste rij. Niemand voor je die je met z’n stoel kan pletten, en voldoende beenruimte. Ik dommel de nacht door.

Een kwartier vroeger dan gepland landen we. Paspoortcontrole bij de gate, en nieuwe controlemachines bij de uitgang. Die laatste functioneren nog niet optimaal. We moeten meerdere keren onze paspoorten door het apparaat halen voor we door het poortje mogen. De balie met de persoonlijke controle is vooralsnog sneller. In de ontvangsthal zijn Edwin en Jiska er al met de kinderen. Door de glazen wand zie ik m’n mannen staan. De jongens hebben een roos, en Ed een bord in de kleuren van de Tanzaniaanse vlag met “karibu nyumbani”. De glazen wand is geluidsdicht, maar er hangt een hoorn om met  elkaar te praten. Het voelt een beetje apart, net zo’n gevangenisscene uit een film. Snuffie en baby-snuffie snuffelen aan elkaar door de wand.

Gelukkig is de bagage er snel. Nog wat laatste spullen uitwisselen (i.v.m. gewicht was er het een en ander verdeeld) en dan kunnen we door de douane. Bert en Tom rennen op me af en ik sluit ze in m’n armen. Heerlijk om weer thuis te zijn!