Het lijkt wel een magneet! (Susan)

Nog maar één week en dan vertrekken we. We hebben er ontzettend veel zin in en kunnen bijna niet wachten!

Maar af en toe krijg ik het spaans benauwd. M'n agenda op het werk staat voor volgende week al overvol, en er moet nog meer bij. Anita heeft gelukkig al hulptroepen geregeld om mijn poli's een beetje in het gareel te houden. En ik heb het hele weekend dienst en tussendoor tijd om alle klussen die nog op mijn bureau liggen en in m'n mailbox staan af te ronden. Tenminste, als de dienst niet te druk wordt. Maar vanavond valt het mee, de brieven zijn alvast weg gedicteerd. De afwezigheids-melding voor mijn mail staat al klaar en treedt vrijdag a.s. in werking.

Thuis moeten er ook nog het een en ander gebeuren. We moeten nog immodium, DEET (anti-muggen middel) en ORS inslaan. Dropjes voor 3 weken natuurlijk, en een tube jam en chocopasta zodat de jongens af en toe wat "gewoons" kunnen eten. Handalcohol, om te voorkomen dat we ziek worden, en wagonladingen pleisters, paracetamol en ibuprofen.  

We moeten nog wat reiskadootjes voor de jongens halen die in de handbagage kunnen. De koffers moeten gepakt, of in ieder geval uitgezocht wat mee moet, zodat alles op tijd gewassen is. Tom heeft al 2 Pinkeltjesboeken uitgezocht die mee moeten. Bert heeft nog een Griezelbus te lezen, en het boek Daki in Afrika voor zijn boekbespreking. Oh ja, en Ik moet de presentatie voor de Verrijking bij Bert op school a.s. maandag nog afmaken over het werk dat we gaan doen, en waarom we dat gaan doen.

De papieren liggen al 2 weken op het dressoir en ik check regelmatig of alles er nog ligt. Nou is dat geen garantie dat het allemaal goed gaat. Mijn vader droomde ooit een nacht voordat hij met mijn moeder een weekendje weg ging (voor het eerst sinds jaren zonder kinderen) dat hij aan de grens stond zonder papieren. Dus stond hij midden in de nacht op om alles bij elkaar te zoeken en in zijn koffertje te stoppen. 's morgens werden ze door ons uitgezwaaid. Enkele uren later waren ze alweer terug. Koffertje vergeten.... 

Zo hak-op-de-tak als jullie hierboven lezen, zo rommelig is het nu in mijn hoofd als ik thuis op de bank zit. En af en toe slaat de angst me om het hart. Als er maar niets gebeurt, zodat we niet kunnen gaan. We kijken hier nu al zo lang naar uit, dat zou wel echt een teleurstelling zijn. Maar niet te veel bij stilstaan. Vooral doorgaan met de voorbereidingen. 

Wat geweldig is, is het enthousiasme van iedereen. Zo'n Afrika-project is net een magneet. Iedereen voelt zich ertoe aangetrokken en gaat meewerken. Via de blog is de inzamelingsactie van Bert en Tom doorgedrongen tot in Afferden en Oostvoorne. Vanuit Eindhoven is via het feestje van Opa en Oma Wendker een doos brillen onderweg van Toon van den Bosch. En op het werk wordt van alles georganiseerd voor het ziekenhuis in Sengerema. Op de gipskamer staat al een grote doos gips klaar van de firma Lohmann en Rauscher, en er is nog een doos onderweg. Ingrid Vlutters van Bard heeft dinsdag 2 dozen liesbreukmatjes gebracht. En er komt nog meer aan van andere firma's. De co-assistent Dennis regelde gebruikte metalen wegwerp-hechtsetjes (van prima kwaliteit maar in Nederland is reinigen en hersteriliseren duurder dan weggooien!) via de huisartsenpost waar hij een bijbaantje heeft. En uit alle hoeken en gaten krijg ik spullen toegestopt die (bijna) over de datum zijn, of die hier worden weggegooid maar in Tanzania prima een 2e leven kunnen krijgen. De zakken van mijn witte jas puilen regelmatig uit.

Maar onze koffers zijn nog niet vol, dus ga hier vooral mee door!