Direct aan de slag

Het was een beetje druk. Dus hier deel 1 van donderdag:

Na een heerlijke nacht van diepe slaap (het schijnt fors geonweerd te hebben maar Alja en ik hebben niks gemerkt) ging de wekker om half 7 lokale tijd dus half 6 Nederlandse tijd. Om de eerste pont te halen moesten we uiterlijk 7.15h weg. Eerst nog even de koffers in Erik z’n auto en dan op weg voor het laatste stuk van de reis.

Op het terrein van de pont was Alja niet te houden. “Mag ik er uit…!?” Eerst werden de marabu’s van dichtbij bekeken (“wat zijn ze lelijk..!!”), vervolgens Bismarks rots en daarna natuurlijk alle kleurrijke mensen die rondliepen. Op de boot genoten we van het uitzicht over het Victoriameer met vissers op zelfgemaakte boten van afval plastic en de King Fisher vogeltjes die in het water doken. 

De onverharde weg naar Sengerema was ondanks de nieuwe auto weer een uitdaging voor je rug. Maar gelukkig bood het uitzicht genoeg afleiding. Alja viel van de ene verbazing in de andere. Met 4 personen op 1 brommertje, runderen op de weg, schattige kinderen langs de weg. “Geweldig” is zo’n beetje het meest gehoorde woord. Ik zie elke keer ook weer nieuwe dingen. De mangobomen hangen nu vol vruchten en ik zag voor het eerst dat er graven naast de huizen liggen. De doden houdt je dicht bij je. En ze krijgen ook nog een soort offers. Na een uurtje hobbelen waren we er dan toch eindelijk: Sengerema. De hulp Anastasia en tuinman Anthonie kwamen meteen kennis maken en hielpen de auto uitladen. 22kg op je hoofd.. indrukwekkend.

Jiska leidde ons rond door het container huis. Wat is dat mooi geworden. De containers zijn licht geverfd en er zijn deuren in naar de slaapkamers. Heel knus en huiselijk. Met de glazen en bestek die we bij ons hadden (eurootje bij kringloop dieren geluk ;-)) konden we met het hele team ook eten en drinken. Op de veranda voor een kopje koffie hoorde ik het vogeltje dat me altijd wekt. Ah.. zo fijn weer terug te zijn. 

We konden niet lang zitten want de patiënten wachtten. Dus meteen door naar de OK via de sluiproute van het hek aan de achterkant van het ziekenhuis. Na een warme begroeting konden we aan de slag. Alja ging meteen Happy helpen opdekken. En natuurlijk assisteren. Ze zal zelf wel vertellen hoe ze het allemaal beleeft. Maar die grijns gaan niet meer van haar gezicht en ze vindt alles geweldig! 
De eerste patiënt was een mevrouw met een te grote schildklier. Voor Nederlandse maatstaven enorm maar voor hier een instapmodelletje. Al hoewel het met orthopedische pincetten (die zijn groot en grof om pezen etc. vast te pakken) toch wel een uitdaging was. We hadden toch hele mooie sets…? Nou dat wisten ze niet. Dus buffelden we door met wat we hadden. Ineens hoorde ik een bekende stem: ze Marie José stond in de deuropening om ons te verwelkomen. Op krukken! Ze heeft een gebroken middenvoetsbeentje maar sjouwt desondanks de hele dag rond. Respect voor die kleine grote dame. 
Halverwege hoorde ik een vreemd geluid, een soort ritmisch en melodisch getik. Isaiah (anaesthesie assistent) wist wat het was:  natuurlijk de airco, die lekt nog steeds water! Ze hadden er een metalen kom onder gezet en die fungeerde als een soort klankkast. 
Tussen de ingrepen door werden we weer goed verzorgd met een maaltijd. Rijst, ugali (een soort vaste pap van maïsmeel), spinazie en kip. En fruit salade toe: ananas en mango. Zo zoet! Zo lekker! We zullen weer niet vermagerd terug komen..

‘s Middags had ik een nieuwe assistent: tropen arts in opleiding Iris wilde graag meedoen. Ik vroeg haar de stappen van de ingreep door te spreken. Dat deed ze prima dus ze mocht beginnen. Voor haar natuurlijk rete-spannend met zo’n vreemde chirurg. Maar ook wel een beetje voor mij. Ze deed het keurig dus meneer z’n buik is weer dicht zonder stoma. Extra voordeel voor mij was dat Iris nu het operatie verslag schreef. “Alleen jammer dat ik weer niet zelf kan opereren…” grapt ik. En ik moet nog steeds osatsen invullen! Dat zijn beoordelingsformulieren van de assistenten in opleiding waar je tips en tops op kwijt kunt. 

Erik stond ondertussen met de andere tropen arts i.o. Iris een spoedje te doen. Er was een man met gescheurde milt binnen gekomen. Van een truck gevallen. Zo werd het toch nog laat en donker. Nog even de spullen voor morgen klaar zetten om te steriliseren en via IC naar huis. Dat duurde langer dan gepland omdat er een patiënt met gebroken bovenbeen was neergelegd zonder pijnstilling of beleid. De foto toonde een hele lelijke breuk. Met de tropenartsen io maakten we een goed plan.

Mijn mevrouw met schildklier had alleen wat pijn. Ze hadden de tabletten nog niet gegeven. Ondanks de orders in het dossier dat ze mocht eten en drinken. Tsja.. TIA.. this is Africa. Net als vroeger in Nederland worden patiënten hier heel voorzichtig uitgebreid met eten en uit bed. Terwijl we in het westen al lang over zijn op meteen normaal eten en uit bed. Dat is niet zomaar veranderd. Toch heb ik de zuster en de patiënt op het hart gedrukt dat ze echt de pijnstillers moest hebben en dat ze echt mag eten en drinken. 
Thuis dook ik als eerste onder de douche. Ik hoorde stemmen die ik niet goed kenden: de tropenartsen kwamen even wat overleggen. Met wat tips en afspraken gingen ze naar hun eigen huis om te eten. Daar waren ook zij erg aan toe. Toen ook Alja weer fris rook konden we aan tafel. Ik was aan de beurt voor het rondje. We geven om de beurt een rondje: malariapillen! 
Anastasia had heerlijk gekookt. We zaten net toen er op de deur werd geklopt. Zr Marie José kwam even hallo zeggen en kwam er gezellig bij zitten aan tafel. De meegenomen stroopwafels en chocola nam ze blij in ontvangst. En ze maakte kennis met Alja, die een ongelofelijk bedrag voor het armenfonds voor de kinderen had opgehaald. 
De dag werd uitgebreid doorgenomen en onder het genot van de whiskey die we 2 dagen hadden meegesjouwd vanaf Schiphol ging eindelijk open om de dag af te sluiten met een toast: we zijn er en we zijn van start!