De laatste 3 dagen in Sengerema

Maandagmorgen werd ik weer vertrouwd gewekt door de praatpaal. Het leek wel midden in de nacht, maar meestal gaat hij af rond 5.30. Oordopjes in en nog ff uurtje omdraaien voordat het ochtend ritueel van start gaat. Ik heb geluk, ik ben de laatste. Heerlijk is dat. Want de koffie is gezet en Jan heeft mijn kaas al gesneden en mijn brood geroosterd. 

Daarna op naar het ziekenhuis.  Maandag had ik als doel om het kantoor van Steven op te ruimen.  Het was meer uitmesten. Mijn god wat een spullen stonden daar en wat een stof. Moed zakte me naar de schoenen en zat er even verslagen bij. Wist ff niet waar ik moest beginnen.  Ik kreeg wat wijze woorden van Susan en toen maar aan de bak.

Het was behoorlijk stofhappen. Mijn doel was om proberen alle instrumenten eruit te halen en te verplaatsen naar de front store. Deze had Erik laten inrichten. We merken dat we ruimte te kort hebben. Maar de spullen liggen ook overal verdeeld. Dus mijn eerste doel was de front store te vullen en zorgen dat de opslag in huis verplaatst wordt naar de OK. Ik kan zeggen dat het doel aardig gelukt is, maar of het kantoor van Steven er nu opgeruimd uitziet, helaas.

Maandagavond zijn we nog even bij Joseph en zijn vriendin op kraamvisite geweest.  In onze eerste week Sengerema was hij donderdags vader geworden. We hadden zaterdags gelijk kraamcadeau gekocht op de markt. Ik vond het een uitdaging om in het donker op je slippertjes rond te lopen. Gelukkig ben ik alleen wat kakkerlakken tegengekomen.  Op locatie aangekomen waren we niet de enige Rian en Nelson waren er ook. We mochten naar binnen, dus slippers voor de deur uit doen. Er stond een hoekbank en dat was het. Maar wat heb je nodig??? Ze zijn Gelukkig. Iedereen heeft de kleine ff vastgehouden en toen werd het tijd om te gaan. 

Nog ff een afzakkertje. Wat napraten over de dag en onder de klamboe.

Dinsdag hebben we 2 meisjes geopereerd aan klompvoeten. Ze waren eigenlijk al te oud, maar we hebben ze goed kunnen helpen. Meestal start de behandeling al in hun eerste levensjaar   deze meisjes waren 7 en 10. Ze wonen ergens in een dorpje en waren arm.

Later op de dag heb ik ze op de kinderafdeling opgezocht en wat boekjes gegeven. Voor deze meisjes heb ik 100km hardgelopen.  

Bij terugkomst op de OK was de store naast de OK bijna klaar. Erik en Jiska waren helemaal blij.dat betekent voor mij inrichten.  Eerst ben ik begonnen met het maken van hechtkabinetjes. Het was elke keer lastig, want alles staat achter slot en grendel en het was altijd ff zoeken wie van ons nu de sleutel had. Susan was super blij. Anders zorgde ik ervoor dat alles bij haar op de OK lag.

Eind van de dag konden we alle karren verplaatsen. Ook de lockers werden verplaatst en het gaf weer ruimte.

Ik heb tevens nog les gegeven in het hechten aan Lucy, Paulo en Happy. Erik heeft een mooie foto gemaakt en beloofde deze uit te printen en te geven als aandenken.

Dinsdag waren we optijd terug, want om 18 uur was het tijd voor de bitterballen, die Iris en Lisa (tropendokters), zelf hadden gemaakt. We hadden in het containerhuis onderwijs van de tropendokters, was georganiseerd door tropendokters in opleiding vanuit het Slingeland Ziekenhuis. 

Het werd een late maaltijd. Maar het smaakte prima. Daarna de koffers inpakken, een afzakkertje en wat napraten over de missie. Er is veel gebeurt voor mij, zowel in het werk en privé. 

Woensdag waren Susan en ik vroeg wakker. S nachts moest ik al lachen, omdat ik moest plassen en was iets te luidruchtig met de deur, daarna moest Susan ook en struikelde over de koffers. Dat werd weer giechelen, niet te hard anders werd iedereen wakker. Gelukkig sliep Jan met oordopjes.

Woensdag begon anders voor mij. We hebben zoveel mogelijk spullen uit het containerhuis verplaatst naar de store op de OK. Dat geeft weer ruimte in huis. Ik heb de spullen een plek gegeven en hopelijk gaat het werken. Erik is al helemaal blij. Ik ben nog niet helemaal klaar, maar dat ga ik thuis verder afmaken. Het volgende team kan het dan meenemen. 

Het was een emotionele dag. Happy, scrube nurse, heb ik nog geholpen bij het inbrengen van platen en schroeven in een onderarm. Ze was helemaal blij. Ze leert heel snel. We waren aardig opelkaar ingespeeld de laatste dagen. Ik denk dat ik tevreden naar huis kan. Ik heb veel gedaan en bereikt en daar mag ik best trots op zijn. Maar ik ben zeker nog niet klaar in Sengerema.  Ze hebben mijn hart gestolen en ik heb beloofd dat ik zeker terugkom. Telefoonnummers werden uitgewisseld voor foto's en lessen in Nederlands en swahili. Want er is een hele fotoreportage gemaakt.

Jan had zijn dag van zijn leven,  er werd een oude oxilog gevonden. Er werd wat aangesleuteld, maar of die het ooit weer gaat doen??????

Susan moest nog ff een spoedoperatie doen voordat we konden vertrekken. Ik heb alles opgeruimd en in orde gebracht voor het vertrek van het team, inclusief Erik en Jiska.  Ze gaan ook terug naar Nederland voor 4 weken. Hup naar huis en klaarmaken voor vertrek. Nog ff wachten op Susan en toen was het echt afscheid nemen van Sengerema.  Met gemengde gevoelens ga ik weg. Ik weet ik kom zeker terug.

Op naar Mwanza voor onze laatste avond.

Groetjes Alja