02-11-2012 Eindelijk OK zien en mijn dag( Edwin)

Vandaag ging het eindelijk gebeuren. Met Erik mocht ik mee kijken naar een correctie van een klompvoet. We waren al om 08.00 uur aanwezig maar de deur was nog op slot.
Zo als alle dagen het geval is geweest, maar als je zelf er niet bent dan word het de volgende keer alleen maar later. Eerst dan maar even mee visite lopen. Ik filmde het gebeuren en zag dan ook eens hoe slecht ze er aan toe zijn en hoe bar de bedden zijn. Een jongen waarvan beide benen zijn rechtgemaakt (o-benen, zie andere blog) gaf veel pijn aan. Op de vraag waarom, werd vertelt dat de pijnstillers op waren. Niet te geloven maar zo gaat het hier. Iemand ingeschakeld zodat hij ze alsnog kreeg. (later op de dag nog langs geweest en had inmiddels de medicijnen gekregen). Verder nog meer mensen langs geweest maar daar vermoei ik jullie verder niet mee. Dan eindelijk OK. Ik moest ook een pak aan, mutsje op, snoetjes voor en de reserve klompen van Erik. Daarna uitleg wat hij ging doen. Eerst werd een elastische band van de voet naar de lies strak om het been gewonden. Daarna werd een tourniquet aan gebracht. Dit alles om het bloed uit het been te ‘persen’, om bloeden te voorkomen. Voorzichtig begint Erik de eerste snede te zetten. Er word een hoek gesneden van ongeveer 90 graden. Dan steeds verder en dieper, totdat er de eerste pees zichtbaar word. Dat is de achilles pees. Deze word volledig vrij gelegd. “Kijk Ed, nu is hij vrij en ga ik deze doorsnijden. Eerst overlangs en dan dwars. Zowel aan de bovenkant als aan de onderkant. Later word deze weer aan elkaar gehecht. Ik doe dit om meer ruimte te krijgen om zo de voet rechter te krijgen.” Nog 2 pezen worden daarna vrij gelegd en er word wast kapsels weggesneden om ook tussen de gewrichten meer ruimte te maken. Dit alles neemt een klein uurtje in beslag. Fascinerend om mee te mogen maken. Ik bedank Erik voor zijn uitleg en tijd en ga gelijk door naar Zuster Marie-josé. We gaan naar de mark om het laatste inzamelingsgeld te gelde te maken. Kort gezegd: 80 stuks blouses, 40 broeken en 40 rokken(voor de wezen. 7 dozen schriften voor een jaar voor de hele school. Dan blijft er nog een klein bedrag over. Ik overhandig dit aan haar. Er moeten n.l. nog stempels op de blouses. Ik zeg kijk maar hoe ver je hiermee kan komen, want ook de stempels horen bij het uniform. Bert en ik blijven dan achter op de markt. We gaan nog wat shoppen en hopen de rest straks ook hier te ontmoeten. Bert wil popcorn, ik neem nog wat pili-pili mee. Daarna een frisje en nog wat shirts. Nog steeds is de rest niet gekomen, dus we lopen terug. Onderweg komen we een paar jongens en mannen tegen, die van oude banden slippers aan het maken zijn. We lopen eerst door maar onze nieuwsgierigheid wint het en we gaan kijken. Meteen krijg ik een paar in mijn handen gedrukt. Hoeveel vraag ik? 3000 zegt de jongen. Een ander zegt 5000. Tja buitenlanders betalen toch wel. Bert past ook een paar. Er word vakkundig gevoelt en er word in Swahili gebrabbeld. De slipper word weer uit elkaar gehaald wat strakker gesteld, spijkertje erin “zo beter..?”. Bert knikt ja. “Alleen die spijkers steken er nog uit papa.” Maar ook de ze worden omgeslagen en klaar is Kees, of in dit geval Mark, waar ik nu een telefoonnummer van heb en hij mijn email. Ik wil afrekenen en zeg 8000 bij elkaar. Maar hij zegt 10.000. is toch 5 euro voor 2 paar slippers. Dus ook ik doe niet moeilijk en betaal. Wel willen we er dan een foto erbij hebben. Iedereen word verzamelt en allemaal gaan ze op de foto met Bert. Nog een kleine 20 min lopen naar het ziekenhuis. Bert doet onderweg zijn slippers uit, want ze schuren toch wel wat. Er moet een kussentje tussen de tenen want dat snijd een beetje. Ik zeg dan zet je ze thuis gewoon neer als aandenken. Je hoeft ze niet aan ze staan ook leuk in de kast. Maar ik mag ze toch nog wel een keer aan naar school?. Ja tuurlijk. Onderweg raken we nog in gesprek met Emanuel. Ook hij krijgt mijn email (waarom en waarvoor zie ik wel als ik thuis kom). Ik zijn email. We lopen binnendoor langs de kerk naar een poort. Deze is op slot dus het werd ijzerdraadje klimmen. Nog even een blik bij de termieten en we zijn weer thuis. We laten Nelia onze aankopen zien. En ze moet toch wel lachen om onze slippers. De rest is mooi bevonden. Tom krijgt zijn Tanzania shirt en is ook blij. Nog blijer met zijn zakje popcorn die we uiteraard ook voor hem een hebben meegenomen.
Er staan nog 2 borden voor ons klaar voor de lunch. Even snel een boterham naar binnen want ik moet nog een missie afmaken. Een knuffel voor het meisje die geopereerd is toen ik mocht meekijken. Ook nog een auto en een pen voor een jongetje dat Susan geopereerd heeft (onderbeen amputatie, heel zielig). Bij het ziekenhuis kom ik Erik tegen vraag hoelang het nog duurt. “Ik ben nu klaar en ga nog wat dingen hier en daar afgeven en afsluiten. Susan is toch nog een buik gaan doen en is nog wel even bezig. Waar is de kinderafdeling dan kan ik nog iets afgeven. Even wachten en dan loop ik met je mee.” Bij de kinderafdeling word gezocht naar het meisje. Uiteindelijk helemaal achter in de hoek vinden we haar. Ze is gelukkig een beetje bij en ik geef haar de knuffel. Dan door naar de meisje die helaas zijn onder been moet missen. Ook deze ligt helemaal achterin op een apart kamertje. Bij binnenkomst slaakt zij een diepe pijnkreet. Ze is wat simpel maar is zich terdege bewust van wat hem is ‘aangedaan’. Ik laat haar een autobus uit Holland zien met een bijgestoken pen. Zij moet er niks van weten dus ik laat hem achter bij de moeder. Afscheid nemend lopen we weer terug door de afdeling. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen (zo ook nu bij dit schrijven). Ik vind het erg moeilijk om het allemaal te moeten aanschouwen. Ben me er van bewust dat dit hier met regelmaat gebeurt maar kan me er niet van distantiëren. Erik vertelt dat ze dat wel moeten om dat het anders geen leven is. Maar dat het ook soms moeilijk is om het naast je neer te leggen. Wat ik in ieder geval geleerd heb, is dat als Susan nu thuiskomt en vertelt dat er een moeilijk en schrijnend geval was (in Nederland), dat ik begripvoller zal zijn.