03/11 Het vertrek (Suus)

Al vroeg wakker (natuurlijk, de bel) om de laatste spullen in te pakken. De jongens trekken hun reiskleren aan en zoeken de laatste rommeltjes bij elkaar. Laatste ontbijt, Neelia heeft weer boterhammetjes geroosterd in de pan. We zullen haar missen. Ik pink al een traantje weg. Maarja, ik ben dan ook een muts met afscheid nemen.
We hebben zowat alle kleding die we niet aan hebben achter gelaten. Een deel is voor Neelia en haar familie. Ed legt het haar in zijn steenkolen Swahili uit. Ze valt hem om de nek en bedankt hem meer dan hartelijk. Dan is het ook voor Ed te veel. Samen staan we te brullen. Zo blij met de 2e hands kleren. Zo blij met zo weinig.
Het andere deel gaat mee naar Mwanza. Erik heeft beloofd nog even langs het gezin op de berg te rijden. Ik heb er ook nog een kunststof bal en autootje bijgedaan. ’t Is niet veel maar ’t is in ieder geval wat. “je kan ze niet allemaal helpen” zegt Ed. Maar dat zou je wel willen als je hier rondloopt. Zoals Erik steeds zegt: “Afrika doet wat met je.”
Nog een laatste blik in alle kamers en we gaan. Althans, dat denken we. Eerst duurt het een klein half uurtje eer onze auto er is. De sleutels moesten gehaald worden en de persoon die ze had was even zoek. Vervolgens startte de auto die Erik 2 weken had geleend niet meer. Dus duwen. Het lukte niet. Heuveltje op en weer duwen. Bijna. De 3e x startte ‘ie. Grote zwarte roetwolken uit de uitlaat, allemaal stoflongen. Maar hij deed het.
Nog een laatste knuffel voor iedereen, we worden uitgezwaaid door Ida, Neelia, de zuster en wat aanhang, tot we uit het zicht zijn. We zeggen maar niets...
Nog een rondje door Sengerema, want Erik brengt Karlijn naar het busstation. En dan op naar Mwanza. Onderweg legt Ed uit dat de nieuwe regering heeft gesteld dat alle huizen binnen 10 m van de weg gesloopt moeten worden. Die huizen (en het zijn er veel!) zijn gemarkeerd met rode letters en cijfers. “Dat kan toch niet, daar wonen mensen” roept Bert verontwaardigd. “Daar verruïneer je levens mee!” Tsja, daar hebben ze in de regering geen boodschap aan. Voor Bert is dat niet te verkroppen. Hij huilt. Wat zijn ze wijs geworden in de laatste 3 weken. Tom ziet kinderen van zijn leeftijd op het veld werken. Da’s wel even wat anders dan lekker lui met de DS. "Ik mis de school wel", zegt hij. We oefenen nog maar even de tafel van 2.
Op de boot maken kennis met de andere kant, de meer bemiddelde Tanzaniaan. De jongens gingen een flesje fris kopen op de boot. Ik stond het te filmen. Er stond en dikke , goed geklede, Tanzaniaan die eten ging bestellen. Zijn kinderen zaten in de luxere ruimte op het bovendek, dat bij het eettentje hoorde. Hij keek boos, liep naar me toe en zei “no picture, I take you to the police!” Alsof ik daarvan onder de indruk ben. Dus ik antwoordde “I’m taking pictures of my children. I am not interested in you”, en keurde hem geen blik meer waardig. Einde discussie.
Maarten en ik lopen met de jongens naar buiten en genieten voor de laatste keer van het uitzicht over het Victoria Meer.
In Mwanza laden we alles uit bij Ryan’s Bay. We krijgen een kamer voor een paar uur, dus ik kan nog wat apparaten laden. We drinken wat terwijl Erik de laatste zaken met Lucas afrond over autohuur & transport. Daarna gaan ze, via het gezin op de berg, naar de markt voor wat laatste inkopen. Ik blijf met de jongens in Ryan’s Bay. Je raad het al, ze liggen al in het zwembad. Ik had de zwemspullen apart gehouden. Alleen niet voor mezelf. Dus rol ik m’n broekspijpen op en plof op het terras met de laptop. Blog bijwerken en nog even beelden, geuren en geluiden in me opnemen. Ik ben moe van alle emoties en indrukken. Het zit er op..