Onze laatste dag! (Anja)

Vanmorgen was er een herkenbare Nederlandse discussie over wie er als eerste operateur op de OK mocht beginnen. De gynaecologische amo vond dat hij goede redenen had om te beginnen maar daar dacht Erik anders over. En daar wij nog grootse opruim plannen hadden liet Erik zich niet vermurwen.

Nadat we de laatste patient met klompvoetjes hebben geopereerd sluiten wij ons programma tevreden af. Toch weer een hele reeks patientjes die nu weer in normale schoenen kunnen en gewoon kunnen lopen, ook al is de eerste periode net na OK niet echt plezierig. Pijnstilling is er lang niet altijd.

Nu is het tweede voorraadhok aan de beurt. Het is leuk te merken dat iedereen enthousiast is over onze aanpak. Zelf krijgen ze  het niet bedacht en georganiseerd maar ze vinden het prettig dat wij het doen. Zeker Erik vertrouwen ze daar volkomen in. Volgens Erik kunnen Afrikanen niet opruimen, nou wij wel. Susan heeft foto’s genomen van onze grijnzende trekken bij het weggooien en onze enthousiaste blikken als we weer wat bruikbaars/bijzonders  vonden. Van heuse museumstukken, zoals metalen guedel of trocart tot vergane rubberen slangen en een leeg pakje condooms. Ann was aan het eind in tranen toen ze zag hoe gestructureerd en overzichtelijk het er uit zag. We hebben haar en een aantal ok-mensen verteld wat alles is, hoe te bewaren en te gebruiken. Nou is het aan hen om te zorgen, dat met alle nieuwe instrumenten, de sets weer enigszins compleet gemaakt kunnen worden.

Susan wilde Ann niet alleen laten bij het tweede vreselijke kaakabces in twee dagen.

Dat soort pathologie zie je bij ons toch niet, gelukkig maar. Om te overlijden aan een kaakabces is toch iets wat nauwelijks, bij ons, voorstelbaar is. Heftig hoor. Erik en ik besloten toch om te gaan en hebben iedereen gedag gezegd en het was hartverwarmend om te merken dat de mensen aangaven het jammer te vinden dat we vertrokken en wanneer we weer terug komen. Ida bleef ons ook maar bedanken en knuffelen en dat we dr.Koen, dr.Taubert  en Jantien heel veel groeten moeten doen. Ida gaat volgende week naar Dar es Salaam (14 uur met de bus) om een scan te laten maken, ze voelt altijd wat en is toch wat onrustig. Hopelijk is alles goed voor haar. We liepen het ok-complex af en ik had echt het gevoel van “Yes we did it!”

Nog  even een rondje  kleine markt naast het ziekenhuis  samen met Erik en Ed. Tijdens de vakantie lopen wij meestal niet over deze markten omdat je als blanke dan wordt aangeklampt. Nu samen met Erik die alle opmerkingen kan beantwoorden in het Swahili is het wel heel bijzonder om te zien hoe keurig de waren zijn opgestapeld en gesorteerd.

Zo heb ik in ieder geval nog een klein stukje Sengerema bij daglicht gezien.

We hebben ons laatste maaltijd met elkaar genuttigd en heerlijk nagekletst . ’s-Avonds zijn zowel Marie-Joze als Ann en Renee bij ons  geweest. Renee is de coordinator van de Touch Foundation en het was goed om haar ook nog even te spreken. Zij heeft hele concrete ideeen wat er zoal moet/kan veranderen dus laten we hopen dat dat ook realiseerbaar is en gerealiseerd wordt.

We hebben twee heel bijzondere weken gehad. Een deel daarvan hebben we via het blog kunnen vertellen maar het totaal plaatje aan indrukken en alles wat je ziet, hoort, ruikt, proeft is niet in woorden te vatten en zit in ons hoofd en zal daar nog lang blijven.

We gaan zeker terug want ook wij hebben dit stukje Afrika in ons hart gesloten.

Veel liefs Anja

Het is nu zaterdag en we zitten in het busje terug naar het vliegveld. Vanmorgen afscheid genomen van Marie-Joze, Ida en haar kinderen, en van Neelia . Ook voor Marie-Joze moet het telkens weer lastig zijn om iedereen  te zien vertrekken. Ze vond het heerlijk om ’s-avonds even langs te komen en haar verhaal kwijt te kunnen. Onder de huidige omstandigheden ,waarin het krijgen van toegezegde gelden erg lastig is, is het moeilijk om alles georganiseerd te krijgen. Ook al is ze deels een geworden met de Afrikaanse leven, toch een volmondig CHAPEAU voor deze vrouw.