06 Werkoverleg

Nog maar 3,5 week voor vertrek. Tijd om met het team om de tafel te gaan. Met alle vergaderingen en besprekingen die ons de laatste maanden op het werk achtervolgen, is tijd kostbaar. Onze keukentafel was het dichts bij het ziekenhuis en dus uitverkoren voor het overleg.

Toen ik aan kwam fietsen zaten Erik, Nicole, Hjalmar en Gillian (vriendin van Hjalmar en ook operatie-assistent in het Slingeland – een OK-setje dus :-)) al met Edwin aan tafel.  Matthea was nog druk op de afdeling maar voegde zich wat later ook bij ons.

We spraken de globale planning door.

Erik had voor de eerste overnachting in Mwanza het hotel vast besproken. Van daar reizen we ’s zondags door naar Sengerema. “Snurk jij?” was een belangrijke vraag van mijn a.s. slapie Matthea. “Alleen als ik moe ben” was het antwoord van Nicole en mij. Redelijke kans dus, na een lange dag op de operatiekamer met improviseren, proberen Swahili te spreken en een operatietafel die niet kan kantelen dus slechte werkhouding. Misschien oordopjes inpakken…?

Erik moet een nieuwe boormachine en zaag regelen voor de correctie van de scheve benen. De oude boormachine heeft zo weinig kracht, dat je haast een hamer nodig hebt om de boor door het bot slaan. Niet echt lekker werken. Dus dat wordt een bezoekje aan de bouwmarkt. Apparaten waarin de accu volledig achter een klepje verdwijnt hebben de voorkeur. Die kunnen goed gesteriliseerd worden zonder accu, en blijven steriel als je de accu maar netjes in het gat laat mikken en het klepje weer sluit.
Hjalmar gaat over hechtmaterialen en handschoenen. Via inkoop kunnen we volgens ziekenhuistarief de materialen aanschaffen. En soms liggen er nog proefpakketjes ergens op een plank stof te vangen. Het betere bedel-werk levert vaak verrassende reacties op.

Matthea gaat bij de verloskamers langs om te kijken of er nog wat kiwi’s verzameld zijn. De wegwerp-zuignapjes om veilig een vacuum-bevalling te kunnen doen kunnen in Tanzania nog een keer of 5 mee.

Erik en Nicole maakten een schatting van het aantal kinderbeentjes dat we deze keer kunnen recht zetten. Dat betekent het dubbele aantal gipsrolletjes. Die gaat Nicole regelen en in haar tas meenemen. De watten die onder het gips moeten, kunnen vacuüm gezogen. Scheelt weer ruimte, en dus plek voor andere spullen. Tenminste, als ze onder de 23 kg per koffer blijft.

Ik ga nog een paar telefoontjes plegen met de douane om na te informeren wat er zoal mee mag aan geneesmiddelen, zodat we niet voor onverwachte verrassingen komen te staan. En ik heb een nieuw apparaatje besteld om naar de bloedvaten te luisteren. Erik gebruikt die om bij kinderen met klompvoetjes te controleren of in de voet beide hoofd-slagaderen aangelegd zijn. Soms is dat niet het geval, en dan zou een standscorrectie de doorbloeding van de voet kunnen verstoren, met alle gevolgen van dien. Mijn vorige apparaat was al wat gammel en had de laatste reis niet overleefd. Dus heb ik bij Krijnen-Medical een nieuwe besteld, met een extra geluidskopje erbij voor kleine (kinder-) bloedvaatjes. Omdat ik die in Nederland niet nodig heb (kinderen hebben nog geen aderverkalking…) kreeg ik een mooie goede-doelen-korting op die extra kop. Waarvoor dank!

Onder het genot van een paar Pizza’s werden de taken verdeeld en ervaringen gedeeld. De bespreking was doorspekt met verhalen over voorgaande jaren van Erik, Nicole en mij, en met ervaringen van Matthea die haar co-schap in een ander ziekenhuis in Tanzania had gedaan. Hjalmar, nieuw op dit terrein, zat met z’n oren te klapperen. En ook Gillian, net als Ed straks thuisblijver, nam als een spons alle informatie op.

“Veel bloggen” was haar commentaar. We gaan ons best doen.