10. Containers en koffers vol spullen

Volgende week gaan wij onze koffers pakken, maar er lopen nog meer lijnen van transport naar Sengerema.

Vandaag vertrekken 2 (ex-)co-assistenten, Pim de Ruijter en Anne van der Pluijm, voor 3 weken naar Sengerema, overladen met bagage voor het Ziekenhuis (zie ook de facebook pagina van Stichting Vrienden  Sengerema Hospital). Ons verblijf overlapt een week met dat van hun, dus we gaan ze zeker tegenkomen.  Via de facebook-chat hebben Pim en ik gezellig gebabbeld, alsof we elkaar al jaren kenden. Toch grappig, die sociale media.

Daarnaast heeft zuster Marie José ons bericht dat de container, die enkele maanden geleden is verzonden met o.a. heel veel gips, onlangs is gearriveerd in Sengerema. Dat scheelt een stuk. Nu hoeven we alleen maar de (veel lichtere) rollen met watten mee te nemen voor de behandeling van de klompvoetjes. En houden we meer ruimte voor de overige verzamelde materialen.

Woensdagavond was het de zoete inval bij Nicole, de gipsmeester die vorig jaar in april is meegeweest. In haar garage werden de afgelopen maanden grotere spullen, zoals krukken en brancards, tijdelijk opgeslagen. Niek, van Stichting Vrienden Sengerema Hospital, kwam ze donderdag ophalen om ze naar een loods te brengen. Daar worden alle spullen die de Stichting heeft verzameld en aangeschaft opgeslagen tot het transport met de volgende container.

Ik ging de brillen van Toon brengen (3 grote dozen met honderden brillen verzameld door Hans Anders filialen) en bleef natuurlijk een dik uur kletsen bij de deur. Over onze belevenissen op de voorgaande uitzending en over hoe we de mensen daar beter kunnen ondersteunen. We komen elkaar in het Slingeland vaak tegen bij de zorg voor patiënten met suikerziekte die wonden aan hun voeten hebben. Hier zijn allerlei speciale verbandmiddelen verkrijgbaar die minder plakken en die de genezing van de wonden ondersteunen. Daar wordt gewerkt met gewone gazen. Vooral voor kinderen met brandwonden is de verbandwissel een zeer pijnlijke ervaring.

De wonden in Sengerema worden verzorgd door Mama Safi. Dat is niet haar echte naam, maar zo wordt ze door iedereen genoemd.  “Mama” is in Tanzania een respectvolle aanspreekvorm voor vrouwen die oud genoeg zijn om kinderen te hebben. (Is mij ook overkomen in Arusha, toen de jongens aan het voetballen waren met Tanzaniaanse kinderen. Er kwam een knul van een jaar of 18 naar me toe om een praatje te maken en hij sprak me aan met “hello mama, how are you”. Da’s toch even wennen, als een volslagen vreemde je “mama” noemt….)

“Safi” betekent “schoon”. Die naam dankt ze aan haar goede zorg voor de wonden. En dat met de beperkte middelen.

Ik hoop dat ik tijd heb om een paar keer met haar mee te kijken om te kijken wat mogelijk is. Want we kunnen wel allerlei verbandmiddelen meenemen, maar ze moeten ook op de juiste manier gebruikt kunnen worden. Dat is in Nederland soms al een probleem, laat staan daar. Een hele uitdaging.